Deel 464: ’Ben je niet zwanger?’

Donderdag „Ben je niet zwanger?” Het heeft nog lang geduurd voordat Boris mij deze vraag stelt, vind ik. Natuurlijk heb ik daar ook al aan gedacht. Ik ben nog steeds niet ongesteld en het wordt er qua humeur ook niet heel veel beter op. Ik ben moe en lusteloos. Maar zwanger? Nee, daar geloof ik niets van – of mijn anticonceptie zou vreselijk moeten falen. Ik voel me ook niet zwanger; ik ben niet misselijk, heb geen pijnlijke borsten, geen gekke eetbuien – niks. „Nee, dat kan toch niet!” Het komt er vrij kribbig uit. „Je hoort het toch wel vaker, dat het ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch gebeurt?” „Daar geloof ik helemaal niks van. Gek genoeg komen dat soort verhalen altijd van meisjes van 17 of 18. Die hebben gewoon de pil slordig geslikt, zoals ze met alles slordig zijn.” „Misschien is het toch een idee dat je de huisarts belt.” Ik zucht vermoeid. „Dat doe ik volgende week.” En om mijn stelligheid over een eventuele zwangerschap kracht bij te zetten, schenk ik mezelf een flink glas rode wijn in. Mijn voorgenomen nieuwe, gezonde leefstijl kan nog wel een weekje wachten. Ik zit nog lekker in de feestdagen-modus. Vrijdag We zijn in afwachting van Rose, het meisje dat mogelijk als au pair bij ons aan de slag gaat. Ze is te laat, wat mij betreft al drie minpunten. Boris sust mijn gemopper door te zeggen dat ze vast met het openbaar vervoer komt en dat dit in onze omgeving nou eenmaal niet het best geregelde punt is. „Ik heb een afspraak met een coach gemaakt”, zeg ik. Dat had ik eergisteren al gedaan, maar ik vergeet het Boris steeds te vertellen. „Een coach? Eentje met papieren, mag ik hopen? Dat heb je toch wel gecheckt, Helen? Je weet dat iedereen coach kan worden? Het zou zonde zijn als je je geld spendeert aan iemand die ooit eens een online cursus is begonnen en nooit heeft afgemaakt, maar nu denkt de wijsheid in pacht te hebben.” Ik heb niets gecheckt. Ik ben blind afgegaan op de goede recensies van mijn collega, maar dát kan ik natuurlijk niet aan Boris verkopen. Ik wil me er net uit praten als de bel gaat. Dat is vast Rose. Boris kijkt me indringend aan. „We komen hierna terug op die coach. Ik wil niet dat je geld uitgeeft aan de een of andere charlatan.” Enkele seconden later sta ik oog in oog met een prachtige jonge meid. Ze stelt zich met een stralende lach en een ferme handdruk voor en verexcuseert zich over het te laat zijn; de bus had vertraging. Ik ben echt een beetje onder de indruk van haar. Wat een leuk type. Helen’s dagboek teruglezen?