Deel 3: Een vetrol in vol ornaat!

De gewichtjes komen in drie kleuren: paars, blauw en zwart. Ik hoop op de paarse, die vind ik het mooist. Mijn oma zei het al: ‘van een mooie tafel kun je niet eten’. De paarse zijn ook meteen het zwaarst, zo blijkt. Ze moeten 15 keer gelift worden. Een beetje zoals in de film; dat je stoer op zo’n fitnessbankje zit en dan je biceps (of triceps, ik heb me nooit zo verdiept in wat nou waar zit) laat opbollen. Er bolt bij mij niet zoveel. Nou ja mijn buik. Als ik in de tweede oefening mijn armen met de gewichten opzij moet zwaaien en mijn shirt gênant opkruipt om een streepje niet al te fraaie huid te laten zien: vetrol in vol ornaat. En bedankt, fijne grote spiegel van de fitnessruimte van de fysiotherapeut. Vast patroon Erwin heeft een vast patroon dat de collega’s die hem vervangen overnemen tijdens zijn vakantie: eerst krachtoefeningen voor het bovenlichaam. Met de gewichtjes, met een loeizware bal en met banden van elastiek. Vervolgens stappen we over op de benen: naar gedoe. Alles wat met beentraining te maken heeft, vind ik ongelooflijk zwaar. Dat komt omdat de zuurstof uit je longen een veel langere weg af moet leggen naar je benen dan naar je armen”, legt hij uit. En dan eindigen we met vijf minuten roeien. De langste vijf minuten van de week. Onderweg naar nergens. Ik vind het drie keer niks. Erwin legt graag uit. Ik ben er al snel achter dat hij, tijdens dat uitleggen, vergeet nieuwe oefeningen op te geven. Zolang ik die man laat praten over spiergroepen en stofwisseling, kan ik rustig bijkomen op een bankje. Of hij doet het met opzet, dat kan ook. „Er zijn mensen die niet in beweging te krijgen zijn, maar jou moet ik steeds afremmen”, zegt hij. „Je moet je rust inbouwen, anders kun je niet herstellen. We hoeven niet in één keer de top te bereiken. De truc zit ‘m erin je lichaam telkens een klein stukje verder te pushen. Net iets over het randje van wat comfortabel is. Dan denkt zo’n lijf: hm, ik haal het net niet. Volgende keer iets meer geven… En zo komen we dan langzaam waar we zijn willen.” Coronadepressie Waar we zijn willen…. Wat dacht je van ergens vóór corona? Ergens waar de vogeltjes nog floten en mondmaskers akelige attributen waren in horrorfilms (‘I ate his liver Clarice’)? Afijn, whatever. Daar komen we wel weer. Ik weiger in een coronadepressie te belanden in de categorie: niets-zal-ooit-meer-hetzelfde-worden. En boehoe-misschien-kunnen-we-wel-nooit-meer-op-vliegvakantie. Been there, seen it, got the T-shirt. Een jaar geleden zat ik al in die modus: ’haal ik mijn volgende verjaardag? Hoeveel kerstmissen heb ik nog?’ Daar ga ik niet nog een keer naartoe. Niet door corona en al helemaal niet door kanker. Want daarvoor ben ik hier natuurlijk. Erwin gaat ervoor zorgen dat ik op een dag weer de trap op kan rennen zonder halverwege hijgend over de leuning te hangen, dat er dagen zullen komen waarop ik niet de hele dag denk: ‘O ja, ik had dus longkanker…’, omdat ik niet continu daaraan word herinnerd door mijn eigen kortademigheid. De boel bedotten door mijn trainer aan de praat te houden, is dus niet echt slim. Op die manier komen we er nooit. Vetpercentage „Je vetpercentage is trouwens 45”, zegt Erwin met een zorgelijk gezicht. „Dat is niet goed. Bij een vrouw van jouw leeftijd mag het hooguit 35 zijn.” Ik denk aan Obese waar een stevige puber in de gevarenzone verkeerde met een vetpercentage van 47… Dat is maar twee punten hoger… Kom maar door met die gewichtjes. Ja, de paarse graag. En zullen we dan vandaag 10 minuten roeien?