De Stiefmoeder: ’De vlinders gieren door mijn buik’

Dinsdag

Terwijl ik paniekerig om me heen kijk op zoek naar iets om mezelf mee te bedekken, snelt Leroy naar de voordeur. ‘Hé, je bent wel thuis!’ De verbaasde stem is overduidelijk afkomstig van een vrouw. Wie the fuck is dat?! Ik spits mijn oren en haal geruisloos adem om het gesprek aan de andere kant van de muur te kunnen volgen. ’Gek… Nou, misschien doet de bel het niet.’ Ik hoor Leroy iets mompelen, maar kan er helaas helemaal niets van maken. De vrouwenstem neemt het gesprek weer over. ‘Mila is haar knuffel vergeten en nog een slapeloze nacht kan ik niet aan. Dus ik heb m’n sleutel maar gebruikt.’ Aha, de moeder van zijn kinderen dus.

Als ik heel hard m’n best doe, kan ik ergens begrijpen dat ze een sleutel heeft, maar ik hoop niet dat dit betekent dat ze de deur bij elkaar platlopen. ‘Oké, wacht hier maar even.’ Ik hoor hoe Leroy de trap op stuift en binnen no-time weer beneden staat. ‘Dankjewel. Eh, doeg!’ Vlak nadat ik de deur heb horen dichtgaan, komt Leroy de keuken weer in. Hij kijkt me verontschuldigend aan. ‘Ik weet wat je denkt. Maar geloof me, dit gebeurt nooit. De sleutel is voor noodgevallen met de kinderen. Ik heb die van haar ook.’ Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Een vergeten knuffel is een noodgeval?’ Leroy lacht. ‘In dit geval wel. Mila kan niet zonder Blinkie. Ze krijst de hele buurt bij elkaar zonder dat ding. Ik ben een keer middenin de nacht naar Eline gereden om ‘m op te halen.’ Opgelucht haal ik adem. Hij heeft gelijk. Ik heb ook een paar leerlingen gehad die zo’n beetje vergroeid waren met hun knuffel. En dus haal ik mijn schouders op en kijk ik hem verleidelijk aan. ‘Dus… waar waren we gebleven?’

Met een soepele beweging trekt Leroy me naar zich toe en drukt hij zijn volle lippen tegen de mijne. Zijn hand verkent mijn rug en stopt net boven mijn billen. ‘Volgens mij waren we hier’, zegt hij met een schorre stem. Zijn lippen zijn inmiddels afgedwaald naar mijn nek. Zachtjes duw ik zijn hand iets naar beneden. ‘Hmm... ik kan het mis hebben, maar volgens mij waren we hier.’ De vlinders gieren door mijn buik terwijl ik mijn hand via zijn borst en buik naar zijn broeksknoop beweeg. ‘En ik zou hier kunnen beginnen.’ Ik hoor hoe Leroys adem versnelt. Behendig doe ik de bovenste knoop open en trek ik plagerig aan het randje van zijn boxer. ‘Je bent zo mooi…’ Terwijl Leroy me dromerig aankijkt, veegt hij een pluk haar uit mijn gezicht. Als hij vervolgens met twee handen mijn gezicht vastpakt en me kust, voel ik mijn benen week worden. Tringgggggg. Verschrikt kijken we elkaar aan. Het zál toch niet. Met een diepe zucht verdwijnt Leroy naar de hal.

De stem herken ik inmiddels. Eline. Wat moet ze nou weer? Haar stem klinkt zachter dan daarnet. Maar als ik mijn best doe, kan ik het net verstaan. ‘Sorry. Eh, ik dacht dat nu ik hier toch ben, we het er misschien even over kunnen hebben. Mila en Jaxx zouden het echt heel leuk vinden als papa en mama weer samen zouden zijn. En zij zijn niet de enigen…’

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.