Als nakomertje was ik soms best eenzaam

Ik was geen ongelukje, maar bewust gepland. Mijn moeder kreeg mijn 11 jaar oudere broer toen ze 19 was en mijn zus kwam 2 jaar later. Er zit dus een behoorlijk leeftijdsverschil tussen ons, wat als kind goed merkbaar was. Mijn broer en zus wilden écht niet meer met mij in de zandbak gezien worden. Laat staan met mijn verzameling barbies. Als ik met iemand wilde spelen, moest ik het toch echt zoeken bij vriendjes en vriendinnetjes. Voelde ik mij daardoor eenzaam? Helemaal niet. Ik wist niet beter. Kalverliefde Ik leerde mezelf vermaken. Soms speelde ik uren achter elkaar met mijn poppenhuis of met mijn barbies. Andere keren dook ik met oude kleren aan in de grote zandbult achter onze boerderij, of zong ik zelfverzonnen liedjes op de schommel. Ik vond het altijd wel prima in mijn eentje. Het woord eenzaam kwam destijds niet eens bij mij op. Mijn broer en zus hadden het druk met hun studies, favoriete tv-serie of het halen van hun rijbewijs. Zij hadden geen tijd om ook nog eens hun kleine zusje bezig te houden. We zijn een aantal keer met zijn allen op vakantie geweest, maar al snel gingen mijn broer en zus liever met hun vrienden naar Terschelling of Spanje. Hoe ouder ik werd, hoe meer voordelen er aan het nakomertje-zijn zaten. Toen mijn zus net haar rijbewijs had gehaald, gingen we regelmatig naar de McDonald’s of naar de bioscoop. Met mijn broer keek ik veel films, of we gingen samen naar buiten. Langzaam maar zeker begon ik meer en meer tegen ze op te zien. Mijn zus begon op het vmbo, ging naar het mbo en toen naar het hbo, waar ze haar diploma haalde. Ik wilde dat ook. Ik wilde bewijzen dat ik minstens net zo goed was als zij. En natuurlijk was ik ook een normale tiener die verliefd werd. Zo ben ik op elke vriend van mijn broer wel verliefd geweest. Ik vond het heerlijk als ze mij behandelden als one of the guys en niet als dat giechelende, verlegen meisje van 13. Verwend Mijn ouders maakten het nodige mee met mijn broer en zus. Zo brak mijn zus haar enkel, is mijn broer met zijn vrienden van de camping in Valkenburg geschopt en was er ook wel eens een ‘vreemdeling’ blijven slapen. Mijn ouders konden dus wel wat hebben en heel veel vastomlijnde regels waren er niet. Ik hoefde nooit op een bepaalde tijd thuis te zijn, zolang ik maar met anderen mee kon fietsen. Toen ik verliefd was op een jongen uit Groningen, mocht ik op mijn 16e zelfs een nachtje bij hem blijven slapen, terwijl mijn ouders geen idee hadden wie die jongen was. En toen ik echt een relatie kreeg, mocht de jongen in kwestie al gauw blijven slapen. Wat materiële zaken betreft, wil ik mezelf geen verwend nest noemen. Ik vond het fijn dat thuis alles bespreekbaar was, maar als ik met mijn vingers knipte en zei dat ik de nieuwste barbie wilde, kreeg ik die echt niet. Uitgaan Hoe ouder ik werd, hoe meer voordelen ik begon te zien. Mijn broer en zus gingen elk weekend op stap en héél soms mocht ik mee. De meeste van mijn vriendinnen hadden op hun 14e nog nooit de binnenkant van een kroeg gezien, maar ik wel. Door mijn broer of één van zijn vrienden werd ik pontificaal op een barkruk gezet met een glas cola. Ik genoot van de aandacht die ik kreeg. Ik vond ze allemaal stoer. Toen mijn zus een vaste relatie kreeg, was ze iets minder in de kroeg te vinden. Al snel ging ze samenwonen en vond ze uitgaan niet meer zo belangrijk. Mijn broer was meer het feestbeest van de familie en bleef lang thuis wonen. Op mijn 16e mocht ik legaal drinken en kwam ik mijn broer vaak tegen. Hij maakte mij deelgenoot van zijn liefdesleven. ‘Joe, zusje! Is dat meisje niet wat voor mij?’ slingerde hij misschien wel vier keer op een avond naar mijn hoofd. De ene keer was ik razend enthousiast over zijn keus, de andere keer wat minder. Uiteindelijk kwam het moment dat mijn broer verliefd was en bezig was met zijn eigen huis. Toen hij verhuisde, deed dat pijn. Nu was ik écht enigst kind thuis. En nu moest ik hem ook nog eens gaan delen met een andere vrouw. Eenzaamheid Eigenlijk begon ik vanaf dat moment pas te merken dat nakomertje-zijn eenzaam aan kon voelen. Ik zat nog op school, dacht niet na over samenwonen en kinderen krijgen. Had soms geen idee waar ze het over hadden en voelde mij niet altijd serieus genomen. "Je bent daar nog veel te jong voor." En wanneer ik op mijn 16e thuis zat met een gebroken hart, reageerden ze vrij koeltjes. "Er zijn meer mannen op de wereld." Ja, dat wist ik ook wel, maar mijn hart voelde echt alsof het in duizenden stukjes op de grond lag. Waarom begrepen ze mij niet? Nu ik ouder word, merk ik dat onze band niet extreem hecht is. Als ik verdrietig ben, bel ik niet als eerste één van hen op. De leeftijdskloof blijft tussen ons bestaan. Ik, net afgestudeerd en nu nog even lang leve de lol. Zij al langere tijd aan het werk, getrouwd en allebei twee kinderen. Hou ik daarom minder van ze? Nee, natuurlijk niet. Ik zou ze voor geen goud willen missen. Ik blijf altijd hun kleine zusje en zij altijd mijn oudere broer en zus, waar ik toch ook wel tegenop kijk.