Francine werd verliefd op dakloze Patrick: ’Mijn twijfel was in het begin zó sterk’

Als eindredacteur Francine Schaap (36) voor tv-programma ’Het Rotterdam Project’ de dakloze en drugsverslaafde Patrick van der Jagt (47) ontmoet, is ze meteen weg van hem. Inmiddels zijn ze ruim drie jaar samen en trotse ouders van hun zoontje Floris (8 maanden). Tv-programma „We hebben elkaar vier jaar geleden ontmoet in de gebruikersruimte van de daklozenopvang in Rotterdam,” zegt Francine. „Dat is een treurige kelder waar daklozen drugs mogen gebruiken. Ik werkte als eindredacteur voor het tv-programma Het Rotterdam Project, waarin Beau van Erven Dorens daklozen helpt, en zocht mensen die daarvoor geschikt waren. Toen ik Patrick voor het eerst zag, vond ik dat heel heftig. Hij is 1.85 meter lang en woog 49 kilo, eigenlijk was hij gewoon heel ziek. Maar ik zag ook een man met zelfspot en iemand die eerlijk is. Hij zei letterlijk: ’Ik ben zwaar verslaafd aan de crack en heroïne, maar weet niet hoe ik dit moet aanpakken.’” Patrick: „Ik kan me daar weinig van herinneren, ik was natuurlijk onder invloed. Maar ik weet nog wel dat ze mij wilden interviewen. Dat vond ik best, ik dacht dat er wellicht wat te halen viel. In mijn hoofd was ik alleen maar bezig met drugsgebruik. Ik zat op mijn dieptepunt. Was nachtenlang bezig met drugs scoren. Ik bedelde, stal en sliep op straat. Maar door de makers van het programma voelde ik me ineens gezien. Zij vroegen hoe het echt met mij ging, dat deed niemand.” Francine: „Ik weet nog dat we aan hem vroegen: ’Wat zou je willen worden?’ De complete shock op zijn gezicht, dat iemand interesse toonde. Dat raakte mij heel erg. Ik zag dat hij onder invloed was, maar hij was wél grappig. En ik dacht meteen: wat een mooie kop! Rode baard, scherpe ogen. Ik wilde hem per se in het programma.” Zelfvertrouwen Patrick: „Vanaf mijn 20e leefde ik op en af op straat. Ik heb helaas nooit het goede voorbeeld gehad. Ik was verslaafd aan heroïne en cocaïne, en als ik wakker werd, was dat altijd in een parkeergarage of onderaan een trap. Zonder het programma zou ik daar nooit uitgekomen zijn. Ik werd eindelijk positief gestimuleerd en voelde dat mensen in mij geloofden. Daardoor kreeg ik zelfvertrouwen. Uiteindelijk kwam het besef dat ik niet met een basepijp en een stukje folie in mijn hand ben geboren. Dat ik dat niet nodig heb, maar dat het een verslaving is waarvan ik af wil.” Francine: „Hulpverleners en politieagenten noemden hem een hopeloos geval. Maar ik zag juist een zachte, grappige, slimme man. Ik weet nog dat ik dacht: jij hoort niet op straat. Onbewust voelde ik toen al iets voor hem. Ik was nog nooit zó onder de indruk van iemand geweest als van hem. Zelfs met amper 50 kilo en zonder tanden.” Afkicken Patrick: „Uiteindelijk ben ik drie maanden naar een afkickkliniek in Zuid-Afrika gegaan, waar ik een strak dagprogramma kreeg en gesprekken met verschillende psychologen. Eigenlijk had ik daar langer moeten zitten, maar mijn verslaafde brein wilde terug naar huis. Ik ging weer de fout in, één keer met coke en één keer met alcohol. Maar gelukkig is het daarbij gebleven. Ik houd het op mijn telefoon bij: ik ben nu twee jaar, zes maanden en zeven dagen clean. Terugkomen in Nederland en het daar volhouden, vond ik het zwaarst. Door mijn passie, fotografie, ben ik er bovenop gekomen. Ik had een telefoon gekregen van het programma en begon daarmee te fotograferen. Binnen twee weken had ik 1600 foto’s, ik kon niet meer stoppen. Inmiddels heb ik al vier exposities gehad in Rotterdam en hangen er foto’s van mij bij hotels en bedrijven! Het allerbelangrijkste bij afkicken is een doel te hebben. En mensen om je heen.” Verliefd Francine: „Patrick had in Zuid-Afrika aan psychologen verteld dat hij verliefd op mij was. Vervolgens werd ik door hen gebeld: ’Zijn gevoel zegt dat hij bij jou hoort. Als je dat niet kunt beantwoorden, moeten we dat nu weten.’ Ik heb toen gezegd dat ik geen romantische gevoelens voor hem had. Maar dat ik niet uit zijn leven zou verdwijnen, omdat ik hem het mooiste mens vind dat ik ken. Ik heb hem daar opgezocht en er met hem over gepraat. Ook toen hij weer terug was in Nederland en we een nieuw programma gingen maken, zei Patrick dat hij nog steeds gevoelens voor mij had. Op Koningsdag, drie jaar geleden, gingen we samen naar de dierentuin om de drukte in de stad te ontwijken. Het werd voor ons een geweldige dag, we hebben zó gelachen! Na afloop zei hij: ’Je kunt mijn rug op, jij bent ook verliefd op mij!’ En toen hebben we voor het eerst gekust. Mijn twijfel om hem toe te laten was in het begin zó sterk, dat ik al die tijd dacht dat hij gewoon iemand was die mij raakte. Maar hij had gelijk, ik voelde hetzelfde voor hem. We hadden de meest belachelijke dates, om het na alle ellende luchtig te houden: samen naar een speelhal, samen bonbons maken… Maar eigenlijk wisten we al na de eerste date: dit is het. Ik ben nooit bang geweest voor de mening van buitenaf. Ik weet nog dat ik aan mijn moeder heb gevraagd: ’Wat vind je er eigenlijk van dat ik samen met Patrick ben?’ Toen zei ze: ’Ik was altijd bang dat je met een boekhouder thuis zou komen die nooit tijd voor je heeft…’ Dat hele verslavingsverleden van hem kwam niet eens in haar op! Het heeft ook geen grote rol in ons leven. Ik ben nooit verslaafd geweest, dus ik kan hem er niet bij helpen. Zijn herstel vindt hij bij gelijkgezinde mensen. Maar als ik ’s avonds met hem in bed lig en het regent keihard in de winter, dan kan ik er ineens aan denken. Het idee dat hij vroeger buiten op straat heeft gelegen, dat trek ik niet. Dat hij met zes graden onder nul op asfalt heeft geslapen, vind ik vreselijk.” Patrick: „Als ik in een neerwaartse spiraal beland, herkent Francine dat meteen bij mij. Maar dan relativeert zij het gelukkig. ’Het regent. Wat rot dat we nu binnen zitten,’ roept ze dan. Dat helpt heel goed.” Liefdesbaby Francine: „We kunnen er sowieso om lachen. We hebben inmiddels een baby en als Floris hem weer heeft ondergepoept, zeg ik dat het leven op straat niet eens zo erg was. Of als de baby ’s nachts wakker wordt: ’Op straat kon je tenminste doorslapen.’ Ik heb nooit getwijfeld aan Patrick als vader. Ik ken geen man die het emotioneel zo op orde heeft als hij. Dus toen het goed zat tussen ons, wilden we ervoor gaan.” Patrick: „Ik wilde altijd al vader worden, maar had dit nooit durven dromen. Het moment dat Floris was geboren, voelde ik me zó trots. Iedereen zegt over zijn eigen kind dat hij de mooiste is. Maar dit is niet normaal, hij is blij en gelukkig. Een vrolijke baby.” Francine: „Floris lacht altijd. Qua uiterlijk lijkt hij het meest op Patrick, hij heeft ook rood haar. Een baby krijgen is een verliefdheid keer honderd.” Patrick: „Ik wil dat Floris later alle kansen krijgt en opgroeit in een warm gezin. Ook wil ik hem eerlijkheid meegeven en overal open over praten. Ook over mijn verleden als dakloze. Ik ben niet bang voor een terugval. Stel dat er iets ergs gebeurt in mijn leven, dan weet ik zeker dat ik inmiddels zo sterk ben dat ik de juiste keuzes zal maken.” Terugval Francine: „Mensen vragen weleens aan mij of het niet moeilijk is om met iemand samen te leven die kans heeft op een terugval, maar het is juist inspirerend. Iedereen heeft demonen, maar ik ken die van hem. Net zoals heel Nederland inmiddels. Elke ochtend staat hij op en besluit hij om het goede te doen. Nog los van de twintig momenten per dag dat hij in de verleiding komt. Naast hoe knap en lief ik hem vind, is het juist ontzettend inspirerend om bij hem te zijn. Want ik heb Patrick niet gered. Mijn leven is net zo goed omgegooid door hem én ten goede veranderd. Ik ben door hem mooier, zachter en begripvoller geworden. Ik leef samen met iemand die consequent eerlijk is. Ik kan mezelf weleens goed voor de gek houden, maar hij niet. Want dan heeft hij kans op een terugval. Voor Floris denk ik alleen maar trots: jeetje, je zou maar zo’n mooie vader hebben…” Van de straat Patrick is inmiddels succesvol als freelance fotograaf. Onder zijn bijnaam caveman010 heeft hij verschillende exposities in Rotterdam. Ook motiveert hij als spreker jongeren en zorgmedewerkers met zijn verhaal. Dakloos Oorzaken van dakloos worden: geld- of psychische problemen, verslaving, vluchten voor huiselijk geweld, echtscheiding, woningnood. Op 1 januari 2021 waren er 32.000 daklozen in Nederland in de leeftijd van 18 tot 65 jaar. Ruim 8 op de 10 daklozen is man. Sinds 2016 is de groep daklozen tussen 18 en 27 jaar van 10.700 naar 5.800 gekrompen. Daar staat tegenover dat het aantal daklozen in de leeftijdsgroep 27 tot 50 jaar juist groeide van 14.900 naar 20.000. (Bron: CBS) Waarschijnlijk zijn deze cijfers te rooskleurig, want dit zijn de mensen die bekend zijn bij de opvang. We weten niet hoeveel daklozen er onder illegalen zijn of hoeveel mensen niet naar een opvang gaan, maar telkens bij andere vrienden op de bank slapen. Meer VROUW Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen. Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.

Francine werd verliefd op dakloze Patrick: ’Mijn twijfel was in het begin zó sterk’

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Overleden inspiratiebron en mode-icoon Hans Kemmink vocht tegen ’vertrutting’

Zijn we te preuts geworden voor topless zonnen?

Mannen scharen zich achter Leeuwinnen: ’Ik ben single en kan ongegeneerd alles kijken’

De zonnebril is hét accessoire voor deze zomer