De allerlaatste blog van Lotti (41) die gisteravond overleed

VROUW-collega’s Marieke ’t Hart en Marijke Lemmers kenden Lotti al jaren, dus toen ze hoorden dat Lotti ziek was vroegen ze of ik haar wilde interviewen voor VROUW.nl. Lotti lag toen al in een hospice in Rotterdam waar ik haar eind januari bezocht. Ik vond dat heel spannend. Ik was nooit eerder in een hospice geweest en Lotti was heel erg ziek, dus ik wist niet zeker hoe ik haar die dag zou aantreffen. Meisje meisje We hadden wel steeds appcontact en ze liet op de afgesproken dag weten dat ze zich goed genoeg voelde. Het hospice kwam op mij over als een gewoon ziekenhuis. Lotti had haar eigen kamer; een 'gewone' ziekenhuiskamer, maar dan groter. Ze had het gezellig gemaakt met meubeltjes en de tv uit haar eigen huis. Overal roze en Hello Kitty. Lotti was een echt meisjes meisje. Ik heb Lotti niet uit bed gezien. Alleen even voor de foto van ons samen voor mijn VROUW-collega's. Gekke geluidjes Ze was op dat moment al erg zwak en was aangewezen op de rolstoel. Ze was een klein mensje in een groot roze bed. Ze was erg afgevallen en we lachten om haar stoma die gekke geluidjes maakte. Wat opviel was haar mooie koppie. Ik vond haar prachtig. Grote heldere ogen, kort blond haar. Een knapperd, dat was ze nog steeds. Zelfs op het einde nog. Ze was ook altijd sportief vertelde ze en op oudere foto’s kon je zien wat een prachtige, sterke vrouw ze ook voor haar ziekte was geweest. Nichtjes Elke dag kwam er iemand van haar familie langs, vertelde ze. Ze genoot ervan om nog mee naar buiten te gaan op de goede dagen. Ze vond het heerlijk om 'gewoon' bij haar familie te zijn. Ze was vooral dol op haar nichtjes. Knappe vrolijke meisjes, te zien op heel veel foto’s op haar kamertje. Helaas was Lotti zelf nooit moeder geworden. Dat speet haar. Haar kamer was huiselijk met kat Sammy ('mijn kind') op haar voeteneinde. Sammy waakte over haar, liet haar geen seconde alleen. Sammy ging na haar overlijden naar haar ex-vriend. Daar was ze heel blij om. Ontzettende prater Ze had ook nog goed contact met hem en ze sprak met liefde over haar schoonfamilie. Ik herkende dat. Je maakt een scheiding door, maar de banden met je schoonfamilie blijven. Een pleister op de wond. Ze zei ook gewoon nog 'schoonfamilie', alsof ze nog samen was met haar vriend. Lotti mocht dan wel zwak zijn, ze was een ontzettende prater. Uren zat ik aan haar bed. Mijn hoofd tolde ervan. Ze vertelde over haar liefde voor Amerika en Canada en over de periode dat ze met haar ex daar woonde. Leuke man Ze ging nog zo vaak mogelijk terug en had nog veel vrienden daar. Vooral een lieve vriendin daar kwam steeds ter sprake. Gisteravond zag ik, na haar overlijden, een Facebook-post van deze Trish. Zoveel verdriet bij zoveel mensen om haar heengaan. En wat ik zo fijn voor haar vond: ze had nog een leuke man ontmoet in Amerika. Ze straalde toen ze vertelde dat ze nog een paar fijne ontmoetingen had gehad met een lieve man toen zij en haar broer in Amerika waren. Ziekenverzorger Hij was in Amerika ziekenverzorger, dus hij zat er niet mee dat Lotti toen al ziek was en een stoma had. Dat vond ik zo fijn voor haar! 'Door hem voelde ik me weer vrouw', vertelde ze. Het was heel raar om weg te gaan bij Lotti. Wat zeg je tegen iemand als je weet dat je die persoon nooit meer zult zien? 'Houd je sterk' was het enige wat ik kon bedenken. Ik was die avond pas om acht uur thuis. Ik was helemaal kapot, wilde het liefst gelijk naar bed. Maar er waren kinderen en er moest gekookt worden. Het leven gaat door. De ontmoeting had er heel erg ingehakt. Zus In de maanden daarna had ik nog vaak contact met haar. Gewoon even vragen hoe het ging. Gisteravond was het raar. Ik hoorde van VROUW-hoofdredacteur Marieke ’t Hart over haar overlijden en keek automatisch op haar WhatsApp. Ik zag dat ze heel lang online was. Spooky! Ik stuurde haar het bericht: Goede reis Lotti, safe travel en kreeg vrijwel meteen antwoord! Het bleek haar zus Marike te zijn die de eindeloze stroom berichtjes zat te beantwoorden. Marike, die als we haar bellen precies dezelfde stem heeft als Lotti: "We zijn heel verdrietig dat Lotti is overleden, maar hebben er ook vrede mee. Het is goed zo. Het was op het einde nog wel een struggle voor ze rustig werd, maar op het laatst heeft ze toch rust gevonden. Ze hoeft niet meer te lijden dat is het belangrijkste." In slaap gebracht Ik vond Lotti een prachtig mens. Van binnen en van buiten. Ze heeft - als ze geen pijn had - tot het einde genoten van iedere dag. Van haar kat, haar vrienden en vooral haar familie die heel belangrijk voor haar was. Hieronder haar laatste blog die ze schreef met behulp van haar zus en broer net voor ze in slaap werd gebracht, zodat je kan lezen wat voor een mooi mens ze was. Vaarwel lieve Lotti. Laatste blog Ik heb het heel lang volgehouden mede dankzij de steun en hulp van mensen om me heen en alle berichtjes en medeleven die ik heb ontvangen hebben me erg goed gedaan, maar de ziekte haalt me nu toch echt in. Zoals eerder verteld, is het voor mij een lange weg geweest met veel accepteren en steeds meer inleveren en grenzen verleggen. Dit is alleen maar meer geworden. Voor mij geeft het rust dat het gevecht nu klaar is, want het is zo een zwaar en onmenselijke lijdensweg, die ik niemand toe wens. Ik kreeg op een gegeven moment het gevoel dat ik in een soort niemandsland terecht was gekomen. Mijn lichaam had het eigenlijk al helemaal opgegeven, de klachten werden steeds erger en ik kon bijna niks meer. Alleen mijn geest was nog niet zover en maakte overuren. Zelfs de kleine dingen, zoals lopen, aankleden en eten waren een struggle. Uiteindelijk moest ik wel, maar ik vond het weer een grote stap en moeilijk om hulp te vragen bij al dit soort dingen. De laatste twee weken zijn voor mij heel moeilijk geweest, ik voelde me heel onmogelijk, uitzichtloos en onrustig. Ik wist niet goed wat ik met mezelf aanmoest. Het enige waar ik nog energie uit haalde was er af en toe nog even uit te gaan. Toen zelfs dat haast onmogelijk was, werd het steeds moeilijker om überhaupt nog te genieten van de kleine dingen in het leven die me voorheen nog op de been hielden. Gelukkig heb ik nog wel leuke dingen mogen meemaken, ook in deze laatste moeilijke tijd, die mij blij maakte, zoals het kijken hoe mijn huisje is geworden nu mijn broertje hier woont, een nachtje Preston Palace met mijn zusje, bezoek uit Engeland en Amerika van Trish en Cherryl (van de Facebookgroep singles en stoma’s) en het allerbelangrijkste, tijd doorgebracht met mijn lieve familie. Dit zijn belangrijke momenten geweest. Vanwege de toenemende klachten hebben wij in overleg met de artsen ervoor gekozen om palliatieve sedatie in te zetten. Wat dus betekent dat ze me in slaap gaan brengen tot ik uiteindelijk overlijd. Ik wil er niet zomaar tussenuit knijpen. Vandaar deze laatste blog om afscheid van jullie te nemen en jullie te bedanken voor jullie medeleven en steun. Als laatste wil ik jullie meegeven hoe belangrijk het blijft om te genieten van elkaar en van het leven, want we weten allemaal hoe snel het zomaar ineens afgelopen kan zijn. Neem altijd afscheid van elkaar, je weet nooit wanneer het daadwerkelijk de laatste keer is. Enjoy life to the fullest and make every day count!”