’Mijn zus en ik betaalden stiekem zijn rekeningen’

Ze zeggen vaak dat geld niets met emoties te maken heeft. Zaken zijn zaken. Maar voor mij is geld mega-emotioneel beladen. Ik heb altijd een ingewikkelde verhouding met geld gehad. Eigenlijk heb ik door mijn vader ingeprent gekregen: mensen met geld zijn gierig en over het algemeen niet zulke leuke mensen. En dan geef ik jullie nog de zéér gecensureerde vorm. Ik denk dat hij zich klein voelde bij mensen met geld. Hij was superslim en creatief, maar niet geschoold en dat heeft hij altijd lastig gevonden, denk ik. Als we vroeger tv-keken, werd er behoorlijk gesnauwd. „Papa, mogen we alsjeblieft Ome Willem kijken?” „Ome Willem? Ome Willem is een geldwolf.” En dan ging de tv weer uit.

Generatie

Als mijn vader iemand niet mocht, was het steevast een ’vrek’. Mijn vader had een lastige verhouding met geld, ook zeker mede dankzij het feit dat hij het niet had. Daarbij denk ik dat het ook een overblijfsel was van de generatie boven hem. En dus ontstond er ook in mij een soort blauwdruk: geld hebben is slecht. Daardoor had ik nooit geld, het moest gedeeld en/of zo snel mogelijk weer weg.

Trakteren

Ik sloeg daar nogal in door toen ik als student maximaal leende, in een toen al veel te dure (onder)huurwoning zat en honderd gulden per week verdiende. Ik was altijd degene die, voor iemand de kans kreeg, de rekening van tafel trok. „Ik betaal!” zei ik dan snel, terwijl ik eigenlijk al diep in de rode cijfers stond. Het was totaal onnodig en uit balans, maar een geldwolf zijn, dat nooit! Pas veel later ontdekte ik dat ik geld stiekem had gekoppeld aan eigenwaarde. Het trakteren werd eigenlijk allang niet meer leuk gevonden door mijn vrienden. Ik vond dat moeilijk te accepteren, dat ik dus eigenlijk mezelf niet zoveel waard vond.

Rekeningen

De laatste jaren gaat het wel beter, ik was vroeger ook iemand die haar ogen ervoor sloot. En stiekem wilde ik – heel kinderlijk – gewoon aardig gevonden worden. Rekeningen durfde ik niet open te maken, maar op een gegeven moment moesten die enveloppen wel open. Ik kwam tot de conclusie dat ik het niet met geld kunnen omgaan in stand hield, deels uit de behoefte ergens bij te willen horen, maar grotendeels uit loyaliteit naar mijn vader. Ergens wilde ik hem niet voorbijstreven. Toen hij ziek werd, betaalden mijn zus en ik stiekem zijn rekeningen. Dat vond ik een heel pijnlijk moment. Omdat hij het altijd al zo klote vond met geld, was het nog verdrietiger dat zijn dochters het moesten oplossen.

Rijk

Ik heb er heel, heel lang over gedaan om mijn verhouding met geld gezonder te maken. Ik riep vroeger altijd: „Nee joh! Ik word nooit rijk, wil ik ook niet.” Nu denk ik: dat wil ik eigenlijk wél, want je kunt natuurlijk ook een sympathieke geldwolvin worden. Dat is misschien maar het beste: kom maar op met die miljoenen, ze kunnen maar beter terechtkomen bij iemand die ze juist zal delen. Zo is mijn blauwdruk nou eenmaal.

VROUW Glossy

Dit artikel stond eerder in VROUW Glossy. In de nieuwste VROUW Glossy, die in het teken staat van leeftijd, vind je een openhartig interview met Astrid Joosten. Je leest er over vrouwen die voor de kick gaan, vertelt Catharina (54) samen met haar dochter en beste vriendin over haar diagnose alzheimer. Karin Bloemen, Gerrie van der Klei, Yvonne Krooneneberg, Beppie Melissen en Hedy d’Ancona die zeggen dat het alleen maar leuker wordt na je zestigste en nog heel veel meer.

Mocht je nou geen nummer willen missen, neem dan hier een extra voordeling abbonement op VROUW Glossy.

Wil je niets van VROUW missen?

Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.