Dinsdag

„Zijn jullie druk deze week?”

„Mwah, valt mee. Hoezo, wil je langskomen?” Ik vraag het met achterdocht in mijn stem, hoor ik. De afgelopen maanden heb ik Bob maar mondjesmaat gezien of gesproken en nu belt hij voor de vierde keer in een paar weken ’zomaar’ op. Hij wil vast meer geld lenen, is mijn eerste en ergens ook wel slechte gedachte.

„Nou, ik wilde jullie uitnodigen voor een etentje bij mij thuis. Ga ik lekker voor jullie koken, dat hebben jullie wel verdiend na wat jullie voor mij hebben gedaan.” Ik schaam me direct. Hij wil ons bedanken voor de geldlening. „Ik ga het even met Boris overleggen, goed? Welke dag komt jou uit?”

„Zaterdag. Of zondag.”

„Oké. Dan hoor je dat nog van mij, want dan moet ik regelen dat de kinderen bij Paul zijn.” Het ligt op het puntje van mijn tong om nu al te vragen of hij de zaken financieel inmiddels beter op orde heeft, maar ik besluit dat ik daar beter face to face over kan beginnen. Misschien moet ik het hele onderwerp gewoon bij Boris en Bob laten. Ik wil niet dat het tussen ons in komt te staan, mannen zijn daar onderling toch zakelijker in.

Donderdag

Blijkbaar hebben we niet goed geluisterd, want we hebben geen afspraak met de neuroloog, maar met een geheugenverpleegkundige. Dat klinkt in elk geval al een stuk minder heftig. De vrouw vraagt uitgebreid naar mijn moeders klachten, het verloop en de behandeling van haar borstkanker en stelt ook mij en Rob een paar vragen.

Ze noteert alles en vertelt dat deze gegevens samen met een neurologisch onderzoek tot een diagnose zal leiden. Mijn moeder doet krachtig haar verhaal en er is niets aan haar te merken. Maak ik mij dan toch zorgen om niets?

Weer op de gang kijkt ze ineens lichtelijk verbaasd om zich heen. „Wat is het hier veranderd, hè? Je herkent er in niets meer het ziekenhuis in van toen jij werd geboren.”

„Mam, ik ben hier niet geboren…”

Geheel onverwacht begint ze te giechelen. „Nee? Ach, meen je dat nou? Nou, zie je wel dat we er goed aan doen om hier te komen? Als je als moeder niet meer weet waar je dochter ter wereld kwam!”

Rob en ik kijken elkaar ongemakkelijk aan en dan schiet ik ook in de lach. „Tja mam, dit is niet best. Misschien is je harde schijf gewoon vol.”

Rob vult het ad rem aan: „Ze is natuurlijk al een oud beessie. Die hebben nou eenmaal niet zoveel schijfruimte!” En lachend lopen we naar buiten.

Lees de vorige afleveringen van Helen’s dagboek hier: