Deel 462: Straks ben ik in de overgang…

Dinsdag Ik merk dat de voorbereidingen op de feestdagen en de logeerpartij van Eva, Kyle en River z’n tol beginnen te eisen: ik ben doodmoe. Om wat energie te krijgen, heb ik mezelf getrakteerd op een infuus vol vitamines. Boris vond het absurd, toen hij het hoorde - vooral toen ik hem de prijs meedeelde. „Ga wat vroeger je bed in, drink niet zoveel en maak je niet overal zo druk over”, was zijn nuchtere reactie. Hij adviseerde mij ook om weer te gaan sporten: „Daar krijg je pas energie van.” Ik moet er niet aan denken. Ik zou mezelf echt naar de sportschool moeten slepen en elke seconde daarbinnen, zou voor mij als een uur voelen. Nee, doe mij maar de quick fix. Ik las online dat je je er instant beter van gaat voelen. Dat is precies wat ik nodig heb om het laatste deel van 2019 te overleven. Iedereen is bij ons, zelfs Fleur en Paul komen langs. Het leek me zo’n geweldig idee... bovendien hebben wij het grootste huis. Maar ik héb er toch spijt van! Hoewel we een deel laten cateren en Boris de inkoop van het alcoholische gedeelte op zich heeft genomen, heb ik toch het gevoel dat ik een groot evenement aan het plannen ben. ’Jij stresst onnodig’, zegt Boris. Moet hij zeggen, met zijn harde werken en zijn hartinfarct… Wie heeft er nou stress? We hebben vorige week via een collega van Boris een naam van een au pair gekregen. Een al wat ouder meisje, 23, dat niet kan aarden bij haar huidige gezin en op zoek is naar een ander adres. Ik heb er een slecht gevoel bij. Hoezo ’niet aarden’? Is ze zo lastig? Daar zit ik totaal niet op te wachten. Maar volgens Boris ligt het aan het gezin waar ze zit. Hij wil haar tussen kerst en oud en nieuw ter kennismaking langs laten komen. Ook dat nog. Was het maar alvast januari. Vrijdag „Je moppert zo, wat is er toch?” Boris kijkt me verstoord aan. Ik ben net, tegen hem, losgegaan op onze huishoudelijke hulp die het naar mijn mening weer niet heeft gedaan zoals ik dat graag zie. „Zeg het dan tegen haar! Wat moet ik er nou mee?” Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik ben niet in staat dat toe te geven. Ik heb inderdaad een flink chagrijnige bui. Al de hele week eigenlijk. Mijn gezicht lijkt niet meer in standje glimlach te willen. „Ik weet niet wat er is. Misschien moet ik ongesteld worden.” Als ik die woorden uitspreek, realiseer ik me dat ik dat al heel lang niet meer geweest ben. Straks ben ik in de overgang… Helen’s dagboek teruglezen?