Mandy (44) is ongewenst kinderloos: ’Ik wilde niets liever en ik had er alles voor over’

Mandy (44) is een zogeheten ’wensmama’. Ze spreekt op haar website over haar ongewenste kinderloosheid en wilde haar verhaal ook met VROUW delen. Twee dingen wist ik zeker toen ik nog een kleine Mandy (zonder More) was. Later als ik groot was, zou ik moeder worden. En leeuwentemster. Dat leek me destijds ook fantastisch. Die laatste droom heb ik redelijk snel laten varen, maar dat mijn eerste en tevens grootste wens nooit in vervulling zou gaan, had ik destijds niet kunnen bedenken. Het heeft me jaren gekost om dit verhaal, MIJN verhaal, op te schrijven. Het deed teveel pijn om het hardop uit te spreken (of aan het papier toe te vertrouwen). En diep van binnen bleef ik altijd een klein beetje hoop koesteren dat 'het nog wel ging gebeuren'. Maar nu is het moment daar. Op de één of andere manier moet het er nu uit. Zodat ik het boek daarna kan sluiten, in de kast kan zetten en het er bij hoge uitzondering nog eens uit zal halen. Laat die zwangerschap maar komen Zo ergens rond m'n 25e voerden mijn toenmalige partner en ik HET gesprek. Dat we kinderen wilden wisten wij allang, maar hoe beslis je dat de tijd daar is? Dat je er allebei echt aan toe bent? Ik kan me eerlijk gezegd niet meer precies herinneren hoe dat destijds gegaan is. Ons kennende hebben we op enig moment tegen elkaar uitgesproken dat we 'er maar gewoon voor moesten gaan'. Ik weet nog wel dat we vervolgens (met een groot gevoel voor drama) samen de laatste pillen van het stripje door het toilet hebben gespoeld. Het oefenen was voorbij, wij gingen voor 'het echte werk'. Super spannend vonden we het. We hadden het aan niemand verteld en fantaseerden er lustig op los hoe we ons grote babynieuws straks wereldkundig zouden gaan maken. Een lijstje met namen lag al klaar en het kamertje had ik in mijn hoofd al helemaal ingericht. Maar een zwangerschap bleef uit. Als zwanger worden niet (vanzelf) gaat Anderhalf jaar later (wat dan dus al op 18 steeds groter wordende teleurstellingen neerkomt) maakte ik een afspraak bij de huisarts, die ons doorverwees naar de gynaecoloog. Ik had er totaal geen rekening mee gehouden dat er iets 'mis' zou zijn, maar dat was het wel. Gelukkig geen onoverkomelijk probleem. Op de echo waren wat cysten en een vleesboom (jak) te zien die een zwangerschap zouden kunnen bemoeilijken. Maar met een operatie makkelijk te verhelpen, dus ik verliet opgelucht het ziekenhuis. We hadden een oorzaak èn een oplossing. Ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Ook toen tijdens de operatie bleek dat ik een ernstige vorm van endometriose had. Een chronische aandoening met vergroeiingen en verklevingen van de eileiders en eierstokken tot gevolg. Een scala van (pijnlijke) klachten en een grote kans op vruchtbaarheidsproblemen hoorden daar ook nog bij. Daar was ik mooi klaar mee, maar het verklaarde wel waarom ik altijd zo extreem veel last van mijn menstruatie had. Vanwege de grootte van één van de cysten, was een fikse buikoperatie noodzakelijk. Maar met mijn voorliefde voor ziekenhuisseries, vond ik dat vooral machtig interessant allemaal. Super leuk ook dat George Clooney (die speelde destijds in ER) ook nog ff langskwam in de operatiekamer. Wel jammer dat ik de enige was die zag dat hij daar stond. En het OK-personeel dat allemaal net iets te grappig vond. Ik moest 1 nacht in het ziekenhuis blijven waar ik die nacht de enige patiënt was (geen grap). Van het pittige herstel daarna kan ik me vooral herinneren dat ik het advies om rustig aan te doen goed opgevolgd (en aan alle kanten uitgebuit) heb. Na een week of 6 mochten we 'het' weer proberen en dat deden we. Tot in den treuren. Ondersteboven, achterstevoren (nee hoor papa en mama, da's een grapje) en op precies díe dagen die daarvoor het beste zouden zijn. De romantiek was er snel vanaf kan ik jullie zeggen. Maar een zwangerschap bleef uit. IVF, ICSI en nog meer ziekenhuisellende Een jaar na mijn operatie werden we doorverwezen naar het fertiliteitscentrum in Voorburg. En dan zit je opeens echt in die medische mallemolen. Eerst werden m'n eileiders nog doorgespoten (en ja, dat is net zo pijnlijk als dat het klinkt), want dat zou ook nog wel eens iets kunnen schelen. Maar niet bij mij. Niet lang daarna werd besloten dat we in aanmerking kwamen voor In Vitro Fertilisatie (IVF), waarbij 'mijn eicellen in een laboratorium bevrucht zouden worden met het zaad van mijn partner'. In de praktijk kwam dit ene zinnetje neer op het mezelf dagelijks moeten injecteren met hormonen. Op het keer op keer heen en weer rijden naar het ziekenhuis om daar (terwijl ik er op m'n aller-oncharmanst bij lag) te horen of er al eiblaasjes (follikels) aan het groeien waren. En hoeveel het er dan waren. En of ze al groot genoeg waren. Want zodra dit het geval was, werden ze tijdens een punctie 'aangeprikt' (au) om in het eerdergenoemde laboratorium bevrucht te kunnen worden. Die bevruchte eicellen moesten zich vervolgens gaan delen, zodat er met een beetje geluk één of twee embryo's in mijn baarmoeder teruggeplaatst konden worden. Er ging tijdens die eerste IVF-poging zoveel (onverklaarbaar) mis, dat er besloten is om verder te gaan met ICSI. Een behandeling die nóg een stapje verder gaat dan IVF en waarbij alleen mijn allerbeste eicellen één voor één met 1 zaadcel geïnjecteerd werden, om zo de kans op bevruchting te vergroten. Dit traject hebben we (inclusief die eerste poging) 5 keer doorlopen, maar een zwangerschap bleef uit. Tot hier en niet verder In het hele technische verhaal hierboven ontbreekt natuurlijk wel het een en ander. De hoop die we elke keer weer opnieuw hadden (of moesten zien te vinden) dat het deze keer wél zou gaan gebeuren. De teleurstelling wanneer dit weer niet het geval was. Het gevoel van falen omdat ons niet lukte wat bij anderen zo vanzelfsprekend leek te zijn. Maar elke keer dat ik “gewoon” ongesteld werd of dat er weer een IVF-poging mislukt was, bleef ik daar niet te lang bij stil staan. Ons kindje moest en zou er komen. De teleurstellingen slikte ik weg en ik hield me vast aan het idee dat het dan een volgende keer wel zou lukken. En als het niet die keer zou zijn, dan vast die keer erna. Ik herinner me dat ik eens met een zwangere vriendin mee mocht naar een echo. Super lief bedoeld, want "dan kon ik dat ook eens meemaken". Zij realiseerde zich niet dat ik dat allang had meegemaakt. Ik heb vijf keer de terugplaatsing van in totaal 8 embryo’s op een echoscherm kunnen zien. 8 kleine stipjes waren het. 8 stipjes waarvan ik met alles wat ik in me had hoopte dat er 1 zou mogen uitgroeien tot een gezond kindje. En al die keren voelde ik me twee weken lang een beetje zwanger, maar het mocht niet zo zijn. En dat voelt alsof ik 8 kindjes ben verloren. Ik had zelf zo graag willen weten hoe het zou zijn om een kindje steeds groter te voelen groeien in mijn buik. Te voelen hoe het beweegt en slaapt en leeft in mij. Ik had zo graag willen weten hoe een kindje van mij eruit zou zien. Maar het heeft niet zo mogen zijn. Na vijf pogingen was het klaar. Moest het klaar zijn. Ook al lag er (letterlijk) nog een wereld aan mogelijkheden voor ons open, voor mij was het genoeg. Binnen mijn eigen mogelijkheden had ik er alles aan gedaan. We hadden nog naar België of zelfs Amerika kunnen gaan (want daar 'konden ze en mocht er ook veel meer'), maar dat had ik zelf niet meer aangekund. Het grote verdriet Ik kreeg het advies om mijn kinderloosheid 'een plekje' te geven. Dat wilde ik heus wel, maar was er tegelijkertijd ook bang voor. Want op dat moment accepteer je eigenlijk de situatie voor wat hij is en ik wist niet of ik daar wel in zou kunnen (of willen) berusten. 'Wat ben je sterk', is me vaak gezegd. Omdat ik zo positief bleef. Achteraf gezien denk ik eerder dat dit zelfbescherming was. Ik zag op tegen de pijn die het oproepen van dit immense verdriet met zich mee zou brengen. Ik wilde die pijn helemaal niet voelen. Ik was bang dat ik het daarna nooit meer 'uit zou kunnen zetten'. Dat ik de rest van m'n leven een verdrietig wrak zou zijn. En dus stopte ik al die teleurstellingen, de pijn en het verdriet zo ver mogelijk weg. Want als ik dat niet deed, zou ik er aan onderdoor gaan. Maar dat is precies wat er uiteindelijk toch gebeurde. Met een 'burn-out' tot gevolg. En een paar jaar later nog één.... Een leven zonder kinderen in een wereld waarin iedereen kinderen heeft Ik was destijds de eerste van mijn vriendinnen die überhaupt een kinderwens had en ook de eerste die ‘het daadwerkelijk ging proberen'. Diezelfde vriendinnen zaten al vrij snel dik in de kinderen. Bij de één ging dat wat makkelijker dan bij de ander, maar het is ze allemaal gelukt. Bij elke aankondiging van een zwangerschap moest ik slikken. Ik gunde het iedereen zo ontzettend, maar het gevoel 'waarom zij wel en ik niet' was er ook altijd. Zonder uitzondering. En nog steeds. Daarbij helpt het echt hoe het blijde nieuws verteld wordt. Dat er over nagedacht wordt hoe het mooie bericht van de één, ook verdrietig voor een ander kan zijn. Collega's die het eerst met mij deelden, voordat ze het in de groep gooiden tijdens een vergadering. Zodat ik op dat moment oprecht blij kon reageren. Want dat ben ik echt voor iedereen. Maar gun me tijd om te kunnen incasseren. Dat helpt. Ik besef me ook heel goed dat het lastig is voor anderen. Dat mensen heus het beste met mij voorhebben wanneer ze mij van ongevraagde adviezen 'heb je dit al geprobeerd?' voorzien. Of me goedbedoeld, maar o zo tactloos toefluisteren 'dat het hebben van kinderen ook niet alles is hoor' of dat ze die van hen 'regelmatig achter het behang kunnen plakken' in pogingen mijn leed wat te verzachten. Ik had gedacht dat het makkelijker zou worden. Dat de tijd mijn wonden wel zou helen. Maar het blijft pijn doen. De zwangerschapsaankondigingen zijn nog steeds moeilijk om te horen. En nu ik ouder ben en er 'geen IVF meer op mijn voorhoofd geschreven staat', wordt er ook niet altijd meer aan mij gedacht op dit soort momenten. En da's ook hartstikke logisch. Dus heb ik de 'O, wat ben ik blij voor jullie-glimlach' tegenwoordig altijd paraat. En daarop volgt het oprecht blije gevoel voor de ander gelukkig steeds sneller. En ik voel ook al heel lang de behoefte niet meer om elke zwangere vrouw in de supermarkt met mijn karretje omver te rijden. Das ook fijn. Voor die vrouwen vooral. Accepteren dat ik nooit kinderen zal krijgen is dus ook accepteren dat dit altijd pijn zal blijven doen. Tante Mandy en mevrouw Prins Ik had niet gedacht het ooit hardop te zullen zeggen, maar mijn leven zonder kinderen is ook best behoorlijk super fijn. Ik denk zelfs niet dat ik nog gelukkiger had kunnen zijn. Moeder ben ik nooit geworden. Leeuwentemster ook niet trouwens. Maar mèèèèn wat is het fijn om tante Mandy van de vier liefsten te mogen zijn. En van al die lieve aangenomen neefjes en nichtjes van onze vrienden. En te moederen over onze harige zwarte panter. Die dat op zijn beurt lang zo fijn niet vindt, maar dat terzijde. En wat is het ongelooflijk fijn ook om getrouwd te zijn met mijn Prins zonder wit paard (maar met mooie rode cabrio). Die net zo blij wordt van de logeerpartijtjes van neefjes en nichtjes, maar het ook heerlijk vindt om ze daarna weer aan hun rechtmatige eigenaren terug te kunnen geven. En dus genieten we. Met volle teugen. Van elkaar, van onze neefjes en nichtjes, van dineren in luxe restaurants wanneer wij daar zin in hebben en van op vakantie gaan in die cabrio waar echt geen kind meer bij past. Nee, ik heb geen kinderen. Maar ik ben wel knettergelukkig.

Mandy (44) is ongewenst kinderloos: ’Ik wilde niets liever en ik had er alles voor over’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Paragliden over de Mont Blanc: ’Hangend in mijn tuigje wil ik het liefst mijn moeder bellen’

Ernst Jansz (74): ’Doe Maar kan niet meer, nu Henny er niet meer is’

Opvoedtips uit de oude doos getest: ’Maar nu ga ik dood van de honger!’

Janny heeft een maagverlamming: ’Ik kan nooit meer eten en drinken’