Behoefte

Toen Utopia begon, wilde ik er in eerste instantie niets van weten. Het leek me het zoveelste tv-gedoe met wildvreemde mensen die bij elkaar worden gezet en dan maar kijken hoe snel ze ruzie krijgen. Ik had er helemaal geen behoefte aan. Ik had een drukke baan en een gezin met twee bonuskinderen, dus er was genoeg reuring om me heen.

Tot ik mijn baan kwijtraakte. Ineens zat ik hele dagen thuis, in mijn eentje, want de dochters van mijn vriend waren naar school of naar vriendinnetjes. Ik verveelde me dood, werd zelfs een beetje depressief. Ik besloot toch maar een keer naar Utopia te kijken en... ik ben nooit meer gestopt. Nou ja, bij wijze van spreken dan.

Verslaving

Het was herkenning, misschien fascinatie, omdat ik niets begreep van sommige mensen. En het was ook gewoon tijdverdrijf. Het idee dat ik met hen kon meeleven, dat ik onderdeel was van hun samenleving, zorgde ervoor dat ik me minder eenzaam voelde. Helemaal toen mijn relatie op de klippen liep en ik ook nog eens mijn bonuskinderen moest missen. Toen was ik ineens helemáál alleen.

Je kon het programma 24 uur per dag online volgen, dus het stond bij mij altijd aan. Het voelde toch een beetje als familie. Misschien was het ook wel een verslaving, want ik zegde zelfs afspraken af met familie en vrienden. Omdat ik niets wilde missen van een ontwikkeling tussen bepaalde deelnemers. Ik heb er zelfs een goede vriendin aan verloren, omdat ik er niet voor haar was toen zij niet zo lekker in haar vel zat en ik alleen maar achter mijn scherm zat. Ja, dat was ook helemaal fout.

Huilen

Ik schaam me dat ik me zo heb laten gaan, dat ik zo opging in dat hele realitygebeuren. Zelfs toen ik na een tijdje weer een baan kreeg, kon ik het niet laten om onder werktijd stiekem naar de deelnemers te kijken. Ik ben ook een keer betrapt. Zat ik net naar een ontluikende romance te kijken op mijn computer, stond m’n baas achter me. Gelukkig keek hij er zelf ook weleens naar, maar hij liet duidelijk merken dat dit niet de bedoeling was. Daarna heb ik het ook nooit meer gedaan. Nou ja, niet als hij op de zaak was.

Na 1554 afleveringen kwam er ineens een einde aan Utopia. Ik zeg het eerlijk: ik heb als een kind staan huilen. Misschien verklaart iedereen me voor gek, maar voor mij was het een soort reddingsboei. Ik kon me eraan vastklampen toen alles om me heen wegviel. Mijn leven heb ik gelukkig weer een beetje op de rit, maar ik mis m’n tv-vrienden. Helemaal nu ik door corona mijn echte familie en vrienden ook niet kan zien...