Dagboek van een Minnares deel 373: ’Zijn keiharde gespierde lijf voelt fantastisch aan’

Laura maakt het uit met Mark op hun laatste date. „Misschien wordt het wel tijd voor iemand anders”, zegt hij als hij vertrekt. O jee. Is dit dan echt het einde van de relatie? Donderdag Mark is vertrokken. Ik voel me vreselijk. Wie kan ik ’s avonds zo laat nog bellen? De enige die ik kan bedenken is mijn vriendin Angela uit Rotterdam. „Joh, wees blij dat je van die loser af bent”, zegt ze met haar vette Rotterdamse accent. „Misschien wordt het eindelijk tijd voor een nieuwe man? Afleiding is altijd de beste manier om over een verbroken relatie heen te komen. En wat ga je met de feestdagen doen? Je zit dan toch niet in je eentje met Ella?” Ik vertel dat ik op eerste kerstdag bij mijn zus en zwager ben, maar dat ik voor de rest nog geen plannen heb. En dat ik erg gecharmeerd ben van Foppe, één van de trainers op mijn sportschool. „Nou, grijp hem”, zegt Angela. „En als je zin hebt om op Oudejaarsavond naar ons toe te komen, ben je welkom. Jack en ik gaan weer naar het oudejaarsfeest in de parenclub. Het thema is burlesque, leuk hè? Neem Foppe mee! Ik moet even denken aan de vorige keer dat ik daar was, samen met Mark. Toen kregen we op de terugweg een ongeluk. Vreselijk. Verder was het feest erg amusant met al die blote en vrijende mensen, al kan ik me met geen mogelijkheid voorstellen dat Foppe zich daar thuis zal voelen. „Koop maar een kaartje voor mij”, zeg ik dan roekeloos. Ik heb wel zin in een beetje afleiding. En bovendien moet ik misschien maar een tijdje gaan genieten van mijn vrijgezellenstatus. Vrijdag Dit hele weekend is Ella bij Linda, net als met oud en nieuw, wat betekent dat ik kinderloos ben. Ik heb alleen helemaal geen zin om in mijn eentje te zitten, dus ik vraag of Foppe zin heeft om bij mij te komen eten. ’Prima,’ appt hij terug, ’Je weet wel dat ik vegan eet en geen alcohol drink hè? Morgen kan ik niet, maar zondag wel.’ Poeh. Dat is heel wat anders dan met Mark, voor wie ik altijd borrelplanken met kaas en worst maakte en flessen dure wijn kocht. Maar… heel goed voor mijn nieuwe, gezonde ik. Zondag Bij de supermarkt verkopen ze kant en klare ’pompoen Wellington’. Ik maak er een salade bij met als toetje een zelfgebakken appeltaart. Wel jammer dat ik geen roomboter en slagroom kan gebruiken. Maar wat moeten we drinken? Water? Cola zal hij ook wel niet gezond vinden. Ik vind dat veganistische gedoe nu al lastig, hoe moet dat als we ooit echt verkering krijgen? Of gaan samenwonen of trouwen? Nooit meer wijn of een lekker stukje kaas? Na het eten – dat verrassend lekker smaakt – zet ik de tv aan. De nieuwslezer zegt met een heel serieus gezicht dat het vanwege ijzel code oranje is en dat er dringend wordt aangeraden niet de straat op te gaan. Ik kijk naar buiten. Het is inderdaad spekglad buiten. „Misschien moet je nog maar even hier blijven”, zeg ik tegen Foppe. „Het lijkt me nogal gevaarlijk om nu te gaan fietsen.” Foppe kijkt me aan. Ineens voel ik een knetterende spanning tussen ons. Als hij de eerste stap niet durft te zetten, doe ik dat wel. Ik ga wat dichter tegen hem aan zitten en sla mijn armen om hem heen. Zijn keiharde en gespierde lijf voelt echt fantastisch aan. Dan drukt hij zijn mond stevig op de mijne. Eindelijk zoenen we. Ik trek zijn trui uit en hij mijn bloesje en beha. Wauw, zijn lichaam is echt goddelijk. Hij bevoelt mijn tepels en zuigt eraan. Dan trekken we allebei onze onderkleding uit. Ik schrik me kapot. Foppe heeft namelijk een enorm grote penis. Sterker nog, ik heb geloof ik nog nooit zo’n grote penis gezien. Hoe moet dat ooit passen? Gelukkig vraagt Foppe: „Wil je misschien mijn tong voelen?” Opgelucht zeg ik ja. Laten we dit nog maar even uitstellen. Tevreden kijk ik doe hoe hij door zijn knieën gaat. Daarna doe ik hetzelfde bij hem en als Foppe voorstelt het voor vanavond hierbij te laten, ben ik toch een tikkeltje opgelucht. Maandag Foppe staat al om 6 uur op omdat hij wil hardlopen en zich thuis moet omkleden. Hij stelt voor dat ik met hem meega, maar dat verzoek sla ik snel af. „Ik vond het gezellig”, zeg ik. „Heb je misschien zin om zondag met me mee te gaan? We vieren dan kerst bij mijn zus. Verrast kijkt Foppe me aan en zegt dat hem dat heel gezellig lijkt. En dan krijg ik weer zo’n fijne stevige omhelzing van hem. Ik kan me echt verliezen in zijn lichaam. Ik kijk hoe hij de straat uit fietst. Ik vind hem leuk. Maar wel heel anders dan ikzelf ben. Serieus, megasportief en heel gezond levend. Ga ik bij hem die spanning niet missen die ik bij Mark had? En pas ik wel bij Foppe? Gaat hij het naar zijn zin hebben met mijn familie? Ik denk aan het kerstdiner zondag. Met een tafel vol met eten en drinken waar Foppe van gruwt. En aan mijn zwager Maarten die er ook zal zijn. Poeh. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk... Meer VROUW Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.

Dagboek van een Minnares deel 373: ’Zijn keiharde gespierde lijf voelt fantastisch aan’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Paragliden over de Mont Blanc: ’Hangend in mijn tuigje wil ik het liefst mijn moeder bellen’

Ernst Jansz (74): ’Doe Maar kan niet meer, nu Henny er niet meer is’

Opvoedtips uit de oude doos getest: ’Maar nu ga ik dood van de honger!’

Janny heeft een maagverlamming: ’Ik kan nooit meer eten en drinken’