"Leuk jurkje" zei ik enthousiast toen ik gisteren met een goede vriendin naar de film ging. "Kleedt lekker af!"

Wat zeg jij nou?

Het viel me op dat ze, na een rottige periode eindelijk weer eens ouderwets straalde. En dan benoem je dat, toch? Bovendien, zo dacht ik nog, complimentjes kun je niet genoeg geven. "Hè?!" antwoordde ze fel, "wat zeg je nou jij?!... Dus je vindt dat ik ben aangekomen?" "Helemaal niet", haastte ik te zeggen. "Jawel! Dat zeg je net: 'Het kleedt lekker af.'"

Tijdens de film kon ik mezelf voor mijn kop slaan. Had ik weer het verkeerde gezegd! Ik dacht na over complimentjes van vrienden, mannen uit mijn omgeving, o en van mezelf, aan vrouwen die volkomen verkeerd opgevat werden. In een mum van tijd had ik een lijstje.

Uitstraling

Zo was ik met een mannelijke collega bij een van mijn opdrachtgevers aan het lunchen en aan onze tafel zat een groepje vrouwen van wie er een opviel door haar uitstraling. "Je kunt wel zien", zei hij met een glimlach, "dat u vroeger heel mooi bent geweest." Was ze beledigd.

Of die keer dat ik met goede vriend Marco en een van zijn vrouwelijke collega’s naar een shoarmatent reed na een kroegavondje. Zij zat achter het stuur en parkeerde in een keer achteruit in. Marco was onder de indruk. "Dat is wel knap voor een vrouw!" zei hij welgemeend onder de indruk van haar inparkeerkwaliteiten. Maar de blikken die zij hem toewierp...

Scheve neus

Dodelijke blikken vlogen ook door de lucht toen ik mijn buurvrouw tegenkwam in het trappenhuis. Ze had haar lange sluike haar ingeruild voor een pittig kapsel. Het stond haar goed. "Dat is een hele verbetering!" zei ik. Een compliment toch? Maar de buuf gromde iets in de trend van "Dus normaal zie ik er volgens jou niet uit?" en verdween door haar voordeur.

"Ik vind je helemaal niet zo dik in die jurk", zei ik eens tegen een onzeker vriendinnetje dat voor de spiegel stond te klagen over haar in haar ogen veel te volle vrouwelijke rondingen. De moeite die ik moest doen om de avond te redden… Onbegrijpelijk! Net als die keer dat ik zei dat ik haar neus juist wel sexy vond, omdat hij wat scheef stond.

Donshaartjes

Oneffenheden zijn voor mij juist iets aantrekkelijks. Niet dat perfecte, maar veel liever een echte vrouw met haar oneffenheden. Is het dan slecht om te zeggen dat je de donshaartjes op haar bovenlip juist lief vindt? Nee toch?

Kijk, dat iemand beledigd is als je op haar afloopt en je haar feliciteert met haar zwangerschap en dat ze dan helemaal niet in verwachting is, dat begrijp ik ook wel. Maar ergens in de lucht tussen een compliment verzenden en ontvangen gebeurt iets magisch, of moet ik zeggen tragisch? Soms komt een boodschap totaal niet aan zoals hij verzonden is.

Looks

"Ik ben op je gevallen om je karakter, niet om je looks", zei een van mijn voetbalcoaches eens tegen zijn vriendin vlak voor het begin van de training. Terwijl wij, de spelers, allang met de oefeningen bezig waren, stond hij langs het veld nog steeds te lullen als Brugman omdat 'hij het niet zo bedoeld had, liefje.'"

En hoe kon dit fout gaan? Tijdens een leuke middag op het strand samen met een vriend en een vriendin bij wie ik in die tijd weleens bleef slapen, ging het gesprek over trio’s. De vriendin verklapte dat ze best nieuwsgierig was, maar dat ze niet wist of ze erop in zou gaan als de gelegenheid zich voordeed.

Innig naakte verstrengeling

Na het strand gingen we nog even naar haar huis. Die vriend grapte fluisterend tegen mij dat hij even ging douchen en dat hij daarna naar haar slaapkamer zou komen als wij daar 'bezig' waren. Nooit had ik gedacht dat hij het meende.

Dus toen ik met die vriendin in een innig naakte verstrengeling lag en ik zijn voetstappen op de trap hoorde, implodeerde ik. Zij wees de gelegenheid vervolgens licht gegeneerd af en gaf mij de volle laag toen we weer alleen waren. "Dus jij dacht dat ik zo makkelijk ben?" Ik kon alleen maar ontkennen.

Rottig

En een andere keer zei een vriend na een lange leuke avond met een open, vrolijk meisje in de kroeg dat hij haar wel een type vond voor een trio. Hij meende onder haar onschuldige presentatie een vrije geest te herkennen. Maar die vrije geest was na zijn opmerking meteen vertrokken. Zonder hem.

"Weet je, jullie mannen bedoelen een complimentje meestal goed", zei de filmvriendin bij het verlaten van de zaal, "het komt er alleen af en toe nogal rottig uit." "Maar ik meende het", zei ik. "Zie je? Dit is precies wat ik bedoel!" Ik zuchtte en sloeg mijn arm om haar heen. Die zij een beetje kribbig weer van zich af duwde. "Je leert het ook nooit."