Met 3 generaties paar nachtjes weg... Als dat maar goed gaat!

„Je bent niet bepaald oma’s lievelingetje, hè?” merkt mijn puberdochter pesterig op als we achter mijn broer en moeder aansjokken op weg naar een restaurant in het wintersportoord. Mijn broer woont al jaren in het buitenland en we zijn op een ’driegeneraties-trip’ om hem weer eens te bezoeken. Mijn 16-jarige en ik kunnen nogal botsen de laatste tijd, dus het leek me een gouden zet om mijn moeder (76) als zachtaardige buffer mee te vragen. Maar na een halve dag heb ik daar al mijn twijfels bij. Reisleider Nog voor ons vliegtuig in de lucht is, blijkt dat mij de rol van reisleider is toebedeeld. Dat bevalt maar matig. De een wil ’voor de zekerheid’ uren te vroeg naar de luchthaven, de ander is vastgekoekt aan haar mobiel en bestelt rustig nog een pastasalade terwijl elk moment het boarden kan beginnen. Klein leed, geeft niks. Eenmaal op bestemming blijkt dat ik de totale adoratie van mijn moeder voor mijn broer was vergeten, iets wat mijn scherpzinnige dochter dus niet ontgaat. Mijn moeder haakt onderweg naar het restaurant haar arm stevig in die van mijn broer en roept over haar schouder dat ik de volle vuilniszakken in de container verderop wel even kan dumpen. De volgende dag is het uiteraard Sonja die wel even boodschappen kan doen, de vaatwasser in- en uitruimt en als laatste hoeft te douchen. Stevige storm Ondertussen weet ik dat mijn broer diep vanbinnen helemaal niet zo zit te wachten op deze logeerpartij. Dat is niks persoonlijks, hij is nu eenmaal een behoorlijke einzelgänger. Bezoek en vis blijven drie dagen fris, luidt het gezegde en daar had ik me braaf aan gehouden bij het boeken van dit uitje. Wanneer ons verblijf door een stevige storm met enkele dagen moet worden verlengd, slaat mijn broers humeur om. Soms vertrekt hij ’s ochtends ’even naar het dorp’ om pas zes uur later thuis te komen. Vaak met de telefoon aan zijn oor beent hij dan direct door naar zijn slaapkamer om verder te bellen. Vrij ongezellig, vind ik, maar mijn moeder wil er geen kwaad woord over horen. Het is immers heel gastvrij van hem dat we hier mogen blijven, stelt ze. Met het afscheid in zicht, beleven we een vrolijke laatste avond. We zijn allemaal een beetje opgelucht, vermoed ik. Mijn broer zet ons af op een nog leeg perron en vertrekt plankgas. Ik hoor hem nog net geen Freedom zingen. Wc Wanneer we als gevolg van een onfortuinlijke treinvertraging minder dan een uur voor vertrektijd op het vliegveld aankomen, wordt mijn geduld wel heel ernstig op de proef gesteld. Ondanks mijn uitdrukkelijke verzoek aan beide dames om - in het kader van time-management - in de brandschone trein vast naar de wc te gaan, doen ze dat niet. En kondigt mijn dochter aan dat ze nu nodig moet en dus op zoek gaat naar een wc. Terwijl ik haar van dat voornemen probeer te weerhouden, begint mijn moeder een heel verhaal over hoe we straks vanaf Schiphol naar huis zullen gaan. Snauwend stel ik voor dat we eerst maar eens moeten proberen ons vliegtuig te halen. Eenmaal bij de gate wachten we gelaten tot we kunnen boarden. Mijn puber wrijft me in dat ze nog wel tien keer naar de wc had kunnen gaan en gaat demonstratief een paar rijen verderop zitten. Mijn moeder trekt haar ik-ben-gekwetst-maar-in-mijn-grootsheid-zeg-ik-er-maar-niks-van-gezicht. Verdorie, hadden we het bijna gered en ben ik toch nog vlak voor de finish gestruikeld. Oude gedragspatroon We zijn geen uitzonderingen, hoor. Ik heb één vriendin die graag met haar moeder een stedentrip boekt of een weekje een Grieks eiland verkent, maar de meesten moeten er niet aan dénken. Online zijn ook genoeg horrorverhalen te vinden over hoe familieleden in hun oude gedragspatronen vallen als ze met z’n allen weer eens op vakantie gaan. Zelfs de kinderen van de zus die zich altijd onttrok aan de afwas, blijken op de camping meesters te zijn in het mijden van corvee. Vriendin D herinnert zich de fietsvakantie met haar moeder naar Frankrijk pijnlijk levendig. Terwijl vriendin geteisterd door zadelpijn het een dagje rustiger aan wilde doen, ging moeder - beter getraind - elke dag vol voor een nog meer uitdagende fietsroute. En toen de fiets van D het begaf, beschuldigde haar moeder haar ervan dat ze de fiets expres onklaar had gemaakt. Hoe dan? Vriendin was het op een gegeven moment zo zat dat ze een bestelbusje huurde dat haar van A naar B bracht, met fiets en al. Kon ze onderweg zwaaien naar haar moeder, en eenmaal op bestemming vast het huisje aan kant maken en boodschappen doen. Als je niet kunt winnen, kun je maar beter inventief zijn. En buurvrouw B kortte haar weekendje Kopenhagen met haar moeder met een dag in na een ruzie over wie de laatste schone handdoek van de hotelkamer had gebruikt. Heimwee Vakantie en familie is eerlijk gezegd voor mij nooit een gezegende combinatie geweest. Frankrijk, Portugal, zelfs Ibiza: als kind telde ik de dagen af tot we weer naar huis zouden gaan. Ik had heimwee naar mijn vriendinnen, en later vriendje. Het ophokken haalde niet het beste in ons gezin naar boven. Het ergste waren de zeilvakanties, waar we nu trouwens wel grappen over kunnen maken. Met z’n vieren op elkaars lip in ’een dobberende badkuip’, zoals ik die polyesterboot betitelde waarmee we Friesland bijna letterlijk onveilig maakten. Slechts één voorbeeld: met volle vaart afstevenen op een drukke steiger, waarbij mijn vader vanachter het roer mijn moeder op het voordek sommeerde ’even’ de boot af te houden. Gevolg: een been van mijn moeder tussen wal en kant. Gejammer aan de ene kant en gevloek aan de andere kant van het vaartuig. En een gratis soap voor de ijslikkende toeschouwers op het vasteland. Scheiding Vanaf mijn 16de ging ik niet meer mee en beleefde fijne vakanties met vriendinnen en lover. Met mijn man wandelen in de Italiaanse bergen, of met een camper door Californië: geen centje pijn. Tot het familievakantiespook weer opdook tijdens verplichte weekendjes weg, in al dan niet aftandse vakantieparken met schimmel in de sauna. Struikelend over schoonzussen die zoveel praktischer, mondiger en culinair beter onderlegd waren. Geen fan van honden, maar de rol van uitlater nam ik met alle plezier op me. Erger werd het na mijn scheiding, toen ik me meerdere keren waagde aan een samengesteldgezin-vakantie. Kinderen uit de verschillende nesten die elkaar te lijf gingen met bestek uit de vakantievilla, die in de brochure als een oase van rust oogde. Tijdens een andere trip was bij één van de stiefkinderen net een glutenallergie geconstateerd. Uitgerekend die keer gingen we naar Italië. Mijn vriend besloot: dan iedereen aan de salades. De teleurgestelde gezichten van mijn kinderen toen links en rechts de dampende borden pasta en pizza’s naar andere tafels werden gebracht, verhoogden de vakantievreugde niet. Ik ben er nog steeds niet over uit of dit anders had gemoeten, maar lastig was het wel. Hard werken Met je eigen pubers op vakantie is hard werken, weet ik inmiddels. Met de puber van een ander helemaal. De cynische opmerkingen van de tienerzoon van een geliefde, toen er voor mij in een winkeltje op een snikheet Sardinië een ring werd afgerekend. „Ja hoor, papa trekt wel weer zijn portemonnee voor Sonja” klonk het vanachter in de zaak. Ik stond te klapperen met mijn oren en het werd er niet beter op toen mijn toenmalige vriend al pinnend de sussende woorden richting zijn zoon sprak: „Joh, het is maar 26 euro.” Tegenwoordig ga ik alleen nog maar met mijn eigen nakomelingen; uitdagend genoeg, maar dan zijn we tenminste wel gewoon onder ons. Afgelopen zomer nam ik ze mee naar Albanië. Of we niet meteen naar Syrië konden, mopperde mijn dochter. Reportages van de hippe presentatoren van 3 op Reis die lyrisch waren over deze ’parel op de Balkan’, deden hun werk en we gingen het avontuur aan. Trots Slikken was het wel. Geen ontbijttentjes? Dat was met papa in Spanje toch wel beter geregeld! Ook nam ik ze voor het eerst van hun leven mee naar een hostel. Geen eigen douche op de kamer? Ik moest er stilletjes om lachen. Ik had nog wel een eigen kamer voor ons geboekt. „Hoe laat gaan backpackers eigenlijk slapen?” vroeg mijn zoon alsof het een speciale diersoort betrof toen het nog lang onrustig bleef in de gezamenlijke achtertuin van het pand. Echt uitgerust kwam ik er niet van terug, maar wel trots: ik had het toch maar mooi geflikt om hen een heel andere vakantiebeleving mee te geven. Het zal nog wel een jaartje of twintig duren, maar ik heb toch de illusie dat ze me ooit dankbaar zullen zijn voor deze ervaring. Wel had ik bedacht het me de komende zomer wat makkelijker te maken. Een all inclusive op een zuidelijke bestemming, waarbij ik kon zeggen „daar is wifi”, „daar is het zwembad” en „hier lig ik met een boek” en „tot ziens bij de lunch”. Het heeft door de coronacrisis niet zo ver mogen komen. Het werd Costa Achtertuin. We haalden via de maaltijdkoeriers Italië, Vietnam, Turkije en Thailand binnen. En ’s avonds bingden we ons suf naar alle uithoeken van de wereld. Hopelijk mogen we ooit weer wat meer mensen zien en kunnen we de dagen doorbrengen met familie en vrienden. Ook oma is natuurlijk van harte uitgenodigd om aan te schuiven. Ze mag wel drie dagen blijven - als ze wil. Dit verhaal stond eerder in VROUW Glossy (te koop in de winkel).