Charlottes dochter (16) had corona: Ze droomt nog steeds dat ze stikt

„Zo plotseling als het ziek zijn kwam opzetten, zo enorm lang duurt de nasleep van corona. Waar het eerst vooral de vermoeidheid was die overheerste, blijken er nu toch wel meer restverschijnselen te zijn. Marathon gelopen Kyana is zestien en had een prima conditie voordat ze ziek werd. Normaal voel je je na een griepje misschien wat slapjes en minder fit, maar na paar dagen ben je wel weer de oude. Bij corona bleek dit een ander verhaal. Kyana is moe, heeft moeite met concentratie, is vergeetachtig en heeft nare dromen. Dat waren de klachten die de eerste weken nadat ze beter was geworden overheersten. Inmiddels is Kyana weer aan het werk bij haar vakantiebaantje, iets waar ze enorm van geniet. Maar ze is nog zeker niet zoals ze was voordat ze corona kreeg. Ze is snel vermoeid en krijgt bijvoorbeeld - als ze een kort sprintje trekt om over te steken - haar hartslag niet snel terug op het normale niveau. Dan heeft ze een rood hoofd en ziet ze eruit alsof ze net een marathon heeft gelopen. De dromen zijn er iets minder frequent, maar komen nog steeds voor en blijven eigenlijk hetzelfde qua verhaallijn. Iedere keer opnieuw droomt ze dat ze stikt. Extreme keelpijn Alles zal moeten slijten met de tijd en sommige dingen zullen moeten terugkomen. Toch zijn er ook dingen waar hulp van buitenaf bij nodig is. Kyana heeft vreselijke pijn aan haar keel gehad toen ze zo ziek was. Die keelpijn was volgens haar met niets te vergelijken. Op een gegeven moment kon ze door die extreme pijn simpelweg niet meer drinken: het deed gewoonweg teveel pijn. Puur door haar angst om opgenomen te worden in het ziekenhuis, beet ze zich door de pijn heen en nam af en toe een slokje - net voldoende om niet uit te drogen. Die pijn is er niet meer, maar ze heeft nog steeds het gevoel dat er een blokkade in haar keel zit, waardoor ze moeilijk kan slikken. Met eten gaat dit wel goed, maar negen van de tien keer heeft ze veel moeite met drinken. Als ze geen hele kleine slokjes neemt - dan moet je echt denken aan tweehonderd slokjes voordat een waterglas leeg is - verslikt ze zich en komt ze niet uit de hoestbui die ontstaat. Het werd dus tijd voor hulp. Vanaf volgende week kan ze terecht bij een logopedist om haar hierbij te helpen. Voor de praktijk waar ze terecht komt is ze de eerste post-covid patiënt, maar ze zijn goed op de hoogte van de problematiek en natuurlijk behandelen ze vaker mensen met slikproblemen. We gaan er dan ook vanuit dat dit tot verbetering voor haar gaat zorgen. Ronduit kwetsend Vaak krijgen we de vraag hoe Kyana het nu ervaart dat er een tweedeling is in Nederland: er zijn mensen die angst hebben voor het virus en mensen die denken dat het allemaal wel meevalt. Kyana deelde haar verhaal toen ze ziek werd om te laten zien dat het iedereen kan overkomen. Ze wist daarbij natuurlijk niet van tevoren wat ze over zich afriep. Heel veel lieve berichtjes, maar ook een bak kritiek en commentaar dat er niet om loog. Mensen die beweren dat het hele virus niet bestaat of mensen die schreven dat het nou eenmaal een natuurlijke selectie is van de zwakkeren, die hierdoor zullen afvallen. Beide zijn ronduit kwetsend. Kyana vroeg zich terecht af of mensen dat ook aan iemand zouden schrijven met een andere ziekte. Waarom zou je iemand zijn ziek-zijn in twijfel trekken? Hoe vreemd is het om tussen de regels door te schrijven dat sommige mensen nu eenmaal moeten accepteren dat het leven voor hen misschien hier stopt? ’Want ze zullen wel zwak qua gezondheid zijn, anders waren ze nooit zo ziek geworden van een simpel virus.’ ’Slechte moeder’ Achteraf gezien was dat toch niet hetgeen wat haar het meeste heeft geraakt. Ze vond het vooral moeilijk om te lezen en te horen dat mensen mij een slechte moeder vonden, doordat ze afgezonderd lag van de rest van het gezin. Terwijl ze het zelf niet anders gewild zou hebben. De kritiek op mij gaf haar het gevoel dat ze mij moest verdedigen, terwijl ze daar de kracht helemaal niet voor had. Bovendien is dat iets waar geen kind zich ooit druk over zou moeten maken. Natuurlijk vond ik die reacties ook niet leuk, maar ik kon ze relativeren. Ik wist hoe het precies zat en dat dit nu eenmaal de beste - of eigenlijk de enige - oplossing was. Het doet mij verdriet dat het haar zo aangreep en dat het haar eigenlijk nog steeds dwarszit dat mensen zo’n verkeerd beeld hebben van de situatie toen. Het was een onnodig obstakel, dat er waarschijnlijk niet was geweest als wij er niet mee naar buiten waren getreden. Toch is Kyana blij dat ze haar verhaal heeft gedaan. Het heeft haar namelijk ook gesteund; niet alleen de vele lieve berichtjes en kaartjes, maar ook de herkenning met lotgenoten. Bovenal is ze blij dat ze door het delen toch enkele mensen heeft laten zien dat het geen simpel griepje is - dat het niet iets is waar je geen rekening mee moet houden. Bang voor een tweede besmetting Eerst leek het erop dat iemand die eenmaal besmet is met het coronavirus, het niet meer kan krijgen. Nu blijkt dat dat wel kan en dat boezemt Kyana wel angst in, want hoe zal een volgende keer verlopen? Belandt ze dan wel op de intensive care of zal ze er juist weinig last van hebben? Natuurlijk doen wij zoveel mogelijk om een tweede besmetting te voorkomen. Veel mensen vragen ook wat zij van mondkapjes vindt en hoe ze denkt over reizen. Daar heeft Kyana over nagedacht: Ze wil niet dat meisje zijn dat met een belerend vingertje wijst. Ze wil niet dat meisje zijn dat denkt het beter te weten. Ze wil niet dat meisje zijn dat iemand zijn leuke tijd vergalt. Ze wil niet dat meisje zijn dat zegt dat je niets meer mag doen. Ze wil niet dat meisje zijn dat afkeurt dat een ander van zijn vakantie geniet aan de andere kant van de wereld. Ze wil niet dat meisje zijn dat angstig door het leven gaat. Ze wil niet dat meisje zijn die je beperkt te genieten van je leven zoals jij dat wil. Maar ze wil ook vooral NIET dat meisje zijn dat corona voor de tweede keer kreeg. Daarom hoopt ze dat iedereen zijn of haar gezonde verstand gebruikt en geniet van alles wat mogelijk is, maar wel rekening houdt met een virus dat er nog steeds is en nog altijd slachtoffers maakt. Niemand wil dat hij of een van de mensen die hem lief is, een van de volgende slachtoffers is. Als we dat in ons hoofd en hart houden, dan komen we vast een heel eind, zegt Kyana.” Lees hier meer blogs van Charlotte.