Veel vrouwen (zo'n 25 procent krijgt ermee te maken) zullen het verdriet kennen van een doodgeboren kindje. Ilona ook. “In 2014 liep ik co-schappen. We hebben toen een jaar moeten wachten op een derde kindje en toen ik zwanger was, was ik daar natuurlijk heel erg blij mee. Omdat ik als verloskundige werkte, had ik de doptone bij me en kon ik zelf naar het hartje luisteren.

Het was zomervakantie en we zouden twee weken naar Kreta gaan. Vlak voor die vakantie heb ik nog naar het hartje geluisterd en alles was in orde. Ik had rond de tien, elf weken een echo gehad en alles zag er goed uit. We gingen onbezorgd op vakantie. De doptone liet ik thuis. De twee zwangerschappen van mijn zonen Matthijs en Sander waren ook goed gegaan en ik liep op wolken.

Op vakantie had ik mijn zwangerschapsbroeken mee. Ik had verwacht flink te zullen groeien, dat ik niet meer op mijn buik op een bedje zou kunnen liggen en de zwangerschapsbroeken nodig zou hebben, maar dat was niet het geval. Het viel tegen, mijn buik groeide niet goed. Het was een beetje een heftige vakantie, omdat de MH17-ramp plaatsvond. Dat verdriet houdt je dan toch bezig.”

Overleden

“Toen we thuiskwamen, was er met mijn doptone ook geen hartje te horen. Dan weet je als verloskundige al hoe laat het is. De volgende dag bleek bij mijn collega’s dat het hartje niet meer klopte. Het kindje bleek al twee weken daarvoor te zijn overleden, toen het geboren werd was ik rond de 17 weken zwanger. Het was allemaal zo verdrietig, ook omdat je zo’n late miskraam weinig ziet. Als verloskundige had ik het slechts een keer eerder meegemaakt.”

Kwetsbaar

“Ook had ik een keer gezien hoe een kindje met zestien weken levend geboren werd. Het werd toen in een kartonnen bakje gelegd, maar omdat het huidje zo kwetsbaar is bleef het plakken. Ik vond dat dat er heel naar uitzag.

Toen mijn kindje werd geboren, wilde ik hem heel graag zien en bewonderen, juist omdat ik dat kindje van zestien weken zo prachtig vond. Ook om te kijken of we al gelijkenissen zagen. Ik besloot hem in het water te leggen, net zoals in de buik. Het was donkergekleurd en had allemaal losse velletjes, maar na een nachtje in het water waren de velletjes eraf en zag hij er prachtig uit.

Je zag de handjes en voetjes zo goed en door het doorzichtige bakje kon je hem aan alle kanten bekijken. We hebben toen mooie foto’s kunnen maken en de jongens konden goed afscheid nemen. Het was niet eng, niet schokkend, maar juist heel mooi.”

De kinderen van Ilona nemen afscheid

Het kindje is al een heel mensje

Zacht

Ilona heeft alle drie de kindjes ‘op water gehad’: “Sander, mijn oudste wilde bij het eerste kindje graag het handje vasthouden. Dat kon op deze manier. Je kunt het kindje ook meteen aanraken. Het blijft zacht."

“Nog maar vijftien jaar geleden was men van mening dat je beter niet kon kijken naar een dood kindje, dat je dan minder verdriet zou hebben, en ging het zo mee met het medisch afval. Die inzichten zijn gewijzigd. Begraven moest en moet sowieso vanaf 24 weken, maar voor die tijd mag je er alles mee doen wat je wilt.

Er zijn mensen die het cremeren, of thuis in de achtertuin begraven. Soms gaat het embryo door de wc of het gaat mee met een groepscrematie, dat moet iedereen zelf weten.”

Er zitten al hele kleine voetjes aan

Plastic bakje

“Met de wateropbaring heb ik de Afscheidsprijs gewonnen van uitvaartverzorger Yarden, omdat het zo simpel is. Je kunt het gewoon thuis doen in een gewoon plastic bakje met gewoon kraanwater. Ik hoorde van mensen dat ze met hun kindje in het water nog mooie foto’s hebben kunnen maken voor het geboortekaartje.

Foto’s die nu nog bij hun ouders- en schoonouders aan de muur hangen. Dat kan enorm helpen bij het verwerken, want als ouder ben je toch trots op je kind. Wil je het toch ook graag laten zien. Dan sta je ook niet alleen in je rouw.”

Kijk hier voor meer informatie