Annabel zorgde voor een lichtpuntje tijdens corona

„Zondag 15 maart staat in mijn herinnering gegrift: Nederland ging op slot. Ik ben zelfstandige en heb altijd meer dan genoeg werk gehad. Maar toen de nieuwe maatregelen werden aangekondigd en ik hoorde dat zelfs de scholen zouden sluiten, raakte ik in lichte paniek. Ik verloor een groot aantal opdrachten en van de ene op de andere dag zaten mijn vier kinderen fulltime thuis. In die tijd had ik een personal assistent. Aan haar had ik ontzettend veel steun. Zij is ontzettend creatief dus ik belde haar met de vraag of zij misschien kon meedenken hoe ik de intelligente lockdown naar mijn hand kon zetten. Samen hebben we toen dit concept bedacht.” Ingelijst „Ik wilde graag mensen fotograferen die in hetzelfde schuitje zaten als ik, maar dan wel met inachtneming van de coronamaatregelen. Ik belde vrienden die wel geïnteresseerd waren en ben meteen die maandag op pad gegaan. Op gepaste afstand fotografeerde ik Nederlanders vanachter hun raam- of deurkozijn. Zo zaten ze als het ware ’opgesloten en ingelijst’ in de tijd.” „Iedere ochtend stapte ik - met aanhang - op de bakfiets. De scholen waren immers dicht. Drie van mijn kinderen (11, 9 en 7) skeelerden mee, de jongste (2) zat in de bak. ’s Middags hielp ik de kinderen met hun huiswerk, plande nieuwe afspraken in en bewerkte de foto’s. Het was ontzettend intensief. Maar we hebben, ondanks de druk, wel echt lol gehad. Mijn kinderen zullen in ieder geval met mooie herinneringen terugkijken op deze tijd.” Geschiedenis „Ik had niet verwacht dat het zo’n succes zou worden. Het was mijn bedoeling om een mooie portretreeks van ’Nederland in quarantaine’ te maken, ter herinnering aan deze tijd, en om de geschiedenis in wording vast te leggen. Ik deelde het natuurlijk wel via sociale media. Sommigen van wie ik portretten maakte, hadden een groot platform en deelden hun portret. Zodoende kreeg ik gaandeweg ontzettend veel bereik.” „Een van de leukste portretten was die van een wat oudere man en zijn hond. Hij ontroerde mij echt toen hij vertelde dat hij jarenlang voor zijn, inmiddels overleden, moeder had gezorgd en dat hij nu alleen was. Door zijn hond voelde hij zich niet eenzaam; hij vond zoveel steun bij dat beestje. Ik weet ook nog dat ik twee jonge meisjes fotografeerde. Bij hun thuis was er van alles aan de hand: moeder was hoogzwanger, vader had corona, schoonmoeder kon niet overkomen vanuit Dubai... Ook dat beeld vond ik veelzeggend.” „Zowel voor de mensen bij wie ik langsging, als voor mezelf, was het een verrijking. Ik genoot er echt van om langs te gaan. Zij keken er ook echt naar uit als ik kwam. ’Een lichtpuntje in de duisternis’ noemde ik het.” Crowdfunding „Corona heeft me er dus niet onder gekregen, maar na een aantal weken dacht ik: ’Ik kan dit niet langer volhouden. Het is zó intensief’. Dat moment viel ongeveer samen met het moment waarop uitgeverij Komma me benaderde met het voorstel om een boek te maken. Binnen een week hadden we via crowdfunding al 1000 euro opgehaald. Ik ben supertrots op het boek Nederland in quarantaine!” „Inmiddels zitten we natuurlijk in de tweede golf. Ik ga niet opnieuw op pad. Mijn reportage is afgerond en geeft een heel mooi beeld van de situatie, nieuwe foto’s zouden niets toevoegen. Ik ben heel tevreden met de serie zoals die nu is. Wel ben ik met een nieuw project bezig: een serie over pubers en de verschillen tussen de puberteit en pubertijd.”