null Maandag ‘Gefeliciteerd, je krijgt een meisje!’ Het bericht van Fleur dreunt na in mijn hoofd. Aan de ene kant voel ik me dolblij. Het lijkt me geweldig om een kleine mini-me in mijn huis te hebben rondlopen. Aan de andere kant had ik Mark zó graag een jongetje willen schenken. Hij heeft tenslotte al twee dochters en hij verlangt enorm naar een zoon. Bovendien had ik dan iets wat Josien niet heeft. Als Mark terugkomt van de wc, weet ik niet wat ik moet zeggen. Misschien maar niks. Hij heeft geen Facebook of Instagram en Josien en ik volgen elkaar niet. Dus ik houd gewoon mijn mond en als hij voorstelt om naar mijn huis te gaan, knik ik instemmend. „Zullen we naar mijn nieuwe huis gaan? Dan kun je dat meteen zien.” Klusjesman Jelle heeft echt keihard gewerkt. Het appartement is klaar, op de gordijnen na. Ik kan er zo in. En gelukkig maar, want straks komt er misschien een lockdown en kan ik helemaal niet meer verhuizen. Mark kijkt rond. „Mooi, hoor. Heb je alle spullen al klaar voor de baby?” Ik knik. Ik heb een complete babykamer besteld. Een neutrale, omdat ik alsmaar niet wist wat voor geslacht het werd. Misschien moet ik er nog wat roze dingen bij kopen. Of zou dat oubollig worden? Het is donker. De lantaarnpaal hult de lege woonkamer in een zacht licht. Mark kust mijn wang en maakt de knoopjes van mijn blouse los. Dan vraagt hij hoe ik het zou vinden als iemand ons zo zou zien. Iemand uit één van de huizen aan de overkant die ons met een verrekijker zou begluren. „Ik stel me voor dat een vrouw aan de overkant ons samen ziet. En dat ze dan jaloers is dat deze knappe man niet háár in zijn armen heeft, maar mij. En jij?” Mark lacht. „Ik stel me juist voor dat een man naar ons kijkt. Dat hij het heel opwindend vindt hoe wij van elkaar genieten. En dat hij jaloers is op mij omdat jij altijd zo heerlijk en ongeremd klaarkomt. En omdat je het meest sensuele wezen bent dat hij ooit heeft gezien.” Heel even denk ik eraan dat ik hier straks alleen woon en dat die man die hij beschrijft misschien wel een enorme griezel is, maar meteen verdring ik die gedachte weer. Mark trekt al mijn kleren uit, terwijl hij zelf gewoon zijn pak aanhoudt. Dan knielt hij op de vloer terwijl ik blijf staan. Hij leunt voorover en drukt zijn hoofd tussen mijn benen. Ik kijk weer naar buiten. Ik weet zeker dat er mensen zijn die me kunnen zien. Ik spreid mijn benen nog wijder zodat hij er nog beter bij kan. Hij brengt eerst één, dan twee en vervolgens drie vingers naar binnen terwijl hij me blijft likken. En dan bestaat er niks anders meer op de wereld dan wij samen en gil ik het uit van genot. Pfff, wat houd ik van die man. Donderdag Het coronavirus grijpt steeds verder om zich heen. Alles wordt uitgesteld en afgelast, van premières tot boeklanceringen en opnamen van tv-series. Thuiswerken is het devies en dat moeten wij vanaf vandaag dus ook. Prima, dan kan ik tussendoor hopelijk dozen inpakken. Ik app Mark of hij me in het weekend van 21 maart kan helpen verhuizen, want hoe eerder we daarmee beginnen hoe beter dat natuurlijk is. Maar Mark heeft ‘geen tijd’ en ‘hoe moet hij dat aan Josien uitleggen’. Ik word boos. Ik ben er echt alleen maar voor de seks. En dan het idee dat ik onze zoon Mark zou moeten noemen. Eigenlijk maar goed dat het geen jongen is. We hebben het er ook niet meer over gehad dat het kind één weekend per maand bij Josien en hem gaat doorbrengen. Ik wil dat absoluut niet, maar stel dat hij daar nu recht op heeft? Gelukkig krijg ik Fleur, Jelle en Angela en Jack – het stel dat we bij de parenclub hebben ontmoet – zo ver dat ze me wél willen helpen verhuizen. Jelle belt me om te vragen hoe het met me gaat. Hij is bezorgd dat ik nu zwanger ben in deze onrustige tijden. Hij drukt me op het hart om thuis te blijven en biedt me aan boodschappen voor me te doen, zodat ik nu niet tussen alle hamsteraars naar de supermarkt moet. Mijn hart springt op. Wat fijn! Vrijdag Jelle staat met twee tassen boodschappen op de stoep. Hij bergt alles voor me op en heeft zelfs een paar pakken luiers en babyvoeding bij zich, voor het geval deze toestand nog maanden gaat duren. Zo lief. Hij heeft ook zijn laptop meegenomen zodat ik alle foto’s die hij van me heeft gemaakt kan zien en een keuze kan maken. Ik heb zin om hem te knuffelen, maar houd keurig anderhalve meter afstand. Toch overvalt me een gevoel van leegheid als hij weer is vertrokken. Hij heeft ter plekke een bestandje met de foto’s aan me gemaild. En dan kan het me ineens allemaal niks meer schelen. Ik zet de twee mooiste foto’s op Instagram en Facebook. En ik deel ook de foto’s van de babyshower. Alleen niet die van de roze taart. Ik ben heel benieuwd of en hoe Josien reageert. Binnen een uur krijg ik een privébericht. Het is alleen niet van Josien. Het is van Linda, de vrouw van Tom. Linda, die mij ervan beschuldigde dat Tom door mijn schuld is vermoord. Hij werd er door een vader van een leerlinge van beschuldigd dat hij haar had misbruikt. Dat was helemaal niet zo. Tom wilde zijn vrouw voor mij verlaten. Híj wel… ‘Laura, kun je mij zo snel mogelijk bellen,’ schrijft ze. ‘Ik wist helemaal niet dat je zwanger bent. Hoever ben je, 7 maanden? Dan is de baby van Tom. Toch?’ Ik klap mijn laptop dicht. Wat ik moet zeggen? Straks gaat ook zíj een vaderschapstest eisen… Als eerste een seintje als er een nieuwe aflevering van Dagboek van een Minnares online staat? Meld je dan aan voor onze exclusieve WhatsApp-dienst: Zet het nummer 06-13651435 in je contacten Stuur de tekst ’dagboek aan’ via WhatsApp naar bovenstaand nummer NB: je ontvangt geen bevestiging van je aanmelding Vanaf nu word je als eerste op de hoogte gesteld van de publicatie van een nieuwe aflevering. Snel en gemakkelijk via WhatsApp! Afmelden? App ’dagboek uit’ naar hetzelfde nummerMeer weten over deze WhatsApp-dienst? Klik hier!
6 °C:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/6cde4a76-74d9-11ea-8966-02d1dbdc35d1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/a77a1afe-6be2-11ed-9ac4-0257d57b707f.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/7e89c7b2-666e-11ed-9e64-02c309bc01c1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/eb3741c8-6691-11ed-9109-02c309bc01c1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/c03cdf4e-6346-11ed-b35c-02d2fb1aa1d7.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/55c9febc-6a53-11ed-94c8-0217670beecd.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/3e5271c8-69b9-11ed-bdae-02d1dbdc35d1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/77b2692a-6cb4-11ed-af65-02c309bc01c1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/9ecbbfc4-6e27-11ed-b4bb-02d2fb1aa1d7.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/d512eb08-69b7-11ed-b89e-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/bb11e6f6-6c09-11ed-a5d7-0218eaf05005.jpg)
