’Blokkeerfries’ Jenny: Ik wil alleen maar een veilig kinderfeest

Jenny Douwes durfde niet met haar zoontje naar de nationale sinterklaasintocht in Dokkum te gaan uit angst voor demonstraties. De Friezin deed een impulsieve oproep op internet om een tegenactie op touw te zetten. Met alle gevolgen van dien. „Voor sommigen ben ik een held, voor anderen een racist. Maar ik ben geen van beide. Ik vertegenwoordig juist de grote middengroep die te lang heeft gezwegen, de ontelbare, bijna dagelijkse reacties van afgelopen jaar bevestigen dit. De zwartepietendiscussie speelde in mijn omgeving eigenlijk niet zo. Ik heb vriendinnen die anti Zwarte Piet zijn, daar hadden we het dan weleens over. Verder zag ik, net als de rest van Nederland, op internet hoe het tijdens intochten steeds erger botste tussen voor- en tegenstanders. Dat jaar was de nationale sinterklaasintocht vlakbij, in Dokkum. Maar ik had gehoord dat er een groep mensen uit de Randstad kwam om te demonstreren en dacht: ’Ik ga niet met mijn kind tussen die twee groepen staan’. Te gek voor woorden, natuurlijk. Je moet toch veilig met je kind naar de intocht kunnen gaan? Ik hield de kranten in de gaten. En daarin werd gesuggereerd dat er geen demonstraties zouden zijn; Dokkum was te ver weg. Ludieke actie Vlak voor de intocht bleek er tóch een demonstratie te zijn aangemeld, van Kick Out Zwarte Piet. Ik belde vervolgens met mensen uit Dokkum die betrokken waren bij de organisatie van de intocht, maar die wisten van niks. Hoe was dat mogelijk? En waarom greep niemand in? Heel impulsief heb ik een filmpje gedeeld met als boodschap: ’Ga deze discussie niet tussen de kinderen uitvechten.’ Ik had iets ludieks in mijn hoofd. Met 80 kilometer per uur over de Afsluitdijk rijden, bijvoorbeeld. Verboden Mijn oproep werd meteen opgepikt op Twitter, niet veel later ook door de media. Ik kreeg vooral veel bijval, maar ook bedreigingen: The black brigade is watching you. En: Ze zouden jou in elkaar moeten trimmen. Daar schonk ik verder geen aandacht aan; 99 procent van de reacties was positief. En het ging mij helemaal niet om Zwarte Piet. Je gaat toch niet als demonstrant onder politiebegeleiding tussen de kinderen staan?! Al snel werd ik gebeld door de politie: onze actie werd verboden. Raar, want langzaamaanacties zie je wel vaker, bij de Oostvaardersplassen, bijvoorbeeld of in Groningen. Waarom zeiden ze niet: ’Actievoeren is prima, dit zijn de voorwaardes’? Maar goed, ik ben een van die vele burgers die beter op de hoogte zijn van hun plichten dan van hun rechten. Bovendien; ik heb een kind, een bedrijf... Ik wilde geen risico’s lopen en ging er verder niet tegenin. Gelukkig was onze boodschap al overal in de kranten en op tv gecommuniceerd. Ontploft Toen bekend werd dat ik moest stoppen, ontplofte het helemaal op social media. Mensen vroegen zich af: ’Wat doen we nu?’ Een vrouw uit Dokkum stuurde me een krantenartikel waarin stond dat de demonstraties tegen Zwarte Piet volledig waren voorbereid vanuit de gemeente. De gesprekken waren al in de zomer begonnen. Maar de inwoners van Dokkum kregen het pas drie dagen van tevoren te horen en moesten het maar accepteren. Op 18 november, de dag van de intocht, ben ik naar Dokkum gegaan om interviews te geven. Samen met mijn zus - de kinderen hadden we voor de zekerheid thuis gelaten. Ik wilde mijn verhaal nuanceren; ik werd ineens in het ’pro Zwarte Piet kamp’ geduwd, terwijl ik alleen maar een veilig feest voor de kinderen wilde. Onderweg naar Dokkum werd ik platgebeld: er zou een blokkade zijn op de snelweg. Iemand die er middenin stond, vertelde mij wat er gebeurde: ’De bussen met demonstranten staan stil achter ons!’ Het was een gekkenhuis. Even was ik bang dat het uit de hand zou lopen. Ondertussen was in Dokkum iedereen euforisch omdat de demonstranten waren tegengehouden. Ik was de heldin. Bizar. Blijkbaar waren de mensen de gevaarlijke situaties rondom dit kinderfeest spuugzat. Aangifte In de week die volgde, kwam ik nauwelijks aan werken toe. Ik verhuur en verkoop hoogwerkers en heftrucks, en heb een servicebedrijf. Veel klanten die belden, begonnen over de actie. Ik kreeg kaarten, brieven, bloemen, cadeaus. Natuurlijk werd ik meegezogen in hun enthousiasme, maar ik dacht wel: ’Het verdient geen schoonheidsprijs hoe het is gegaan’. Na de blokkade had ik een gesprek met burgemeester Waanders, maar daar kreeg ik niet veel informatie van. Dus zocht ik, met een WOB-verzoek, uit hoe de voorbereiding van de gemeente was geweest. Bleek dat Kick Out Zwarte Piet een gigantisch podium zou krijgen van de burgemeester! Ze mochten meer dan de helft van de route van de Sint lopen met een megafoon, met een eigen ordedienst en onder politiebegeleiding. Dus letterlijk tussen de nietsvermoedende kinderen en hun ouders door. Tegelijk met die gegevens viel een dagvaarding op de mat. Kick Out Zwarte Piet had aangifte tegen mij gedaan. Ik schrok toch. Toen ik de oproep had gedeeld, was de boodschap van de politie: ’Als je doorgaat, kun je worden vervolgd.’ Dus was ik gestopt, ik had niets met de blokkade te maken. Het voelde onrechtvaardig dat ik nu ’de zwartepiet’ kreeg toegespeeld. Donaties Ik moest naar het bureau voor verhoor. Daar stond ik nuchter in: ’Vraag maar raak, ik heb niks fout gedaan’. Online doneerden wildvreemden geld voor de rechtszaak: binnen een paar dagen was er 45.000 euro bij elkaar gebracht. Ik was enorm dankbaar, daardoor konden ik en de andere verdachten topadvocaten inhuren. De advocaten van kantoor Anker en Anker hadden nog nooit zo’n dikke dagvaarding gezien. Het OM trok een week voor de rechtszitting uit, maakte een filmpje om de vervolging uit te leggen en meldde dat ’celstraffen niet werden uitgesloten’. Familie Heel intimiderend. Ook kregen we veel te weinig voorbereidingstijd, de inhoudelijke behandeling in juni werd op het laatste moment nog omgezet in een regiezitting. Ik kies er bewust voor om mijn vertrouwen in een eerlijke rechtsgang te blijven uitspreken, maar ik betrap mezelf erop dat ik het amper nog geloof. Ik heb geprobeerd mezelf netjes te verdedigen. ’s Avonds zat ik weer gewoon aan tafel met mijn kind. Ik kan heel goed alleen zijn en voel me zeker geen slachtoffer, maar na die lange zittingen had ik wel extra behoefte om even bij iemand terecht te kunnen. Gelukkig stonden mijn familie en vrienden altijd voor me klaar. Taakstraf De eis was: 240 uur taakstraf. Ik riep vol zelfspot: ’Gelukkig hoef ik niet de bak in.’ Natuurlijk ben ik onschuldig, maar ik heb mezelf wel iets op de hals gehaald. Al vind ik de strafeis belachelijk. Het Openbaar Ministerie eist taakstraffen in plaats van geldboetes ’omdat we dat geld via crowdfunding toch wel bij elkaar krijgen’. Dus ik moet zwaarder gestraft, omdat anderen mij steunen? Geen Stijl publiceerde een lijst van zaken waarbij verdachten 240 uur taakstraf hebben gekregen. Dat waren onder andere zware geweldsdelicten en ging van doodrijders tot aanranding en zware mishandeling! Dan is de verhouding toch zoek? Leugens De rechtszaak kreeg nog een staartje. Ik werd uitgenodigd om bij RTL Late Night te komen praten. Er was geen sprake van dat er andere partijen zouden aanschuiven. In de taxi, onderweg naar de studio, werd ik gebeld: ’Hé Jenny, Kick Out Zwarte Piet is er ook.’ Ik heb direct gezegd: ’Dan gaan we naar huis’. Ik wilde geen confrontatie. Vier man hebben een half uur lang op me ingepraat en uiteindelijk kwam er een tussenoplossing: we zouden allebei apart een half uur aan tafel komen. Maar het voelde niet goed, dus heb ik alsnog, voor de zoveelste keer, gezegd dat ik niet meer meedeed. Ze beloofden dat de vertegenwoordiger van Kick Out Zwarte Piet niet aan tafel zou komen te zitten, maar er gebeurde precies wat ik wilde voorkomen: we werden lijnrecht tegenover elkaar gezet. Ik voelde me erin geluisd! Maar ik dacht ook: ’De waarheid komt wel boven water - en dat was ook zo. Twan Huys’ integriteit werd publiekelijk in twijfel getrokken, en terecht. Tot op de dag van vandaag zijn er in plaats van excuses alleen maar meer leugens verteld. Geen spijt Spijt van mijn oproep heb ik niet. Eindelijk is er een vuist gemaakt. Maar de rechtszaak was heftig en ik vind het erg als ik als extremist word weggezet. Ik wil juist géén olie op de zwartepietendiscussie gooien. Het is goed als beide kampen in gesprek gaan, maar níet tussen de kinderen, met politie erbij. Daarvoor blijf ik mijn nek uitsteken. Ik ben een redelijk mens, al lijk ik een harde tante. Veel mensen dachten dat het hele gebeuren me niks deed, omdat ik zo koel overkom. Daar heb ik van geleerd, want dan krijg je ook hardheid terug. Ik probeer nu meer mijn kwetsbare kant te laten zien.”