"Lang heeft de schaamte overheerst. Ik had wat gedronken. Niet heel veel, maar toch. Ik was moe en wilde naar huis. Buiten werd ik aangesproken door een donkere man die samen met een groepje mensen buiten het café stond. Hij vroeg om mijn nummer. Dat gaf ik hem natuurlijk niet.

Fietssleutel

Bij mijn fiets aangekomen, kon ik mijn sleutel niet vinden. Ik belde Menno, een bevriende taxichauffeur. Een van de andere mannen benaderde me en vroeg wat het probleem was. Ik vertelde dat ik mijn sleutel kwijt was. Hij pakte mijn tas en viste het ding er zo uit. 'Kom', zei hij, 'ik breng je wel naar huis. Spring maar achterop.'

En dat deed ik. Daarmee maakte ik de grootste fout van mijn leven. Ik dacht dat hij hulpvaardig was. Ik was zo naïef… Al tijdens de rit merkte ik dat het fout zat. Hij fietste de verkeerde richting uit. 'Ik moet de andere kant op', riep ik. 'Nee', zei hij, 'we gaan naar mijn huis.' Stom genoeg sprong ik niet van de bagagedrager af. Ik dacht: 'Dan zie ik mijn fiets nooit meer terug.' Dat hij veel ergere dingen in gedachten had, kwam op dat moment niet in me op.

Straatnaam

Ik belde opnieuw met de taxichauffeur. 'Kom me redden', schreeuwde ik. En toen stopte de man bij een woonwijk. Ik sprong van de fiets precies op het moment dat Menno me opnieuw belde: 'Waar ben je, Sil?' Ik kon nog net de straatnaam noemen voor ik een dreun kreeg en buiten bewustzijn raakte.

Toen ik weer bij kennis kwam, was de man bezig me te verkrachten terwijl hij tegelijkertijd mijn keel dichtdrukte. Hij was zo sterk… Ik wist zeker dat hij me zou vermoorden. Ik dacht: 'Ik ben 28 jaar en ouder word ik niet.'

Hoogwoud

Uiteindelijk wist ik me los te worstelen. Ik rende voor mijn leven, recht in de armen van Menno die net de straat inreed. Hij bracht me naar huis. Ik was volslagen ontredderd, doodsbang en ook nog eens mijn telefoon kwijt. Die had die man gestolen. Maar ik was ook vastberaden: dit monster moest worden gepakt.

Die klootzak mocht er niet mee wegkomen. Hij mocht andere vrouwen niet aandoen wat hij mij had aangedaan. Ik dacht dat de politie hem zo te pakken zou hebben. Ik wist dat hij in Hoogwoud woonde en hij had me verteld dat hij uit Somalië kwam. Hoeveel Somaliërs kunnen er zijn in Hoogwoud?

Wettelijke bedenktijd

Maar bij de politie vertelden ze dat ik pas na twee weken aangifte kon doen, de wettelijke bedenktijd. Achteraf gezien geldt dat alleen voor aanrandingen in de relationele sfeer, om te voorkomen dat de zedenpolitie het druk heeft met het uitzoeken van beschuldigingen die alleen maar zijn gedaan omdat twee geliefden ruzie met elkaar hebben.

In het geval van een verkrachting door een onbekende geldt die bedenktijd helemaal niet. Ze waren op het bureau heel lief voor me, maar ik werd wel onverrichterzake naar huis gestuurd. En toen ontdekte ik de volgende dag dat mijn telefoon online was geweest. Ik had geen inlogcode ingesteld. Kennelijk kon de dader op mijn accounts…

Find My iPhone

In de weken die volgden, hield ik zijn doen en laten in de gaten. Via de app Find My iPhone kon ik precies zien waar hij regelmatig kwam. Ook ontdekte ik dat hij via het Badoo-account op mijn telefoon (een vriendenzoek-app, red.) vrouwen benaderde. Ik zag dat hij dichterbij kwam. Doodeng.

Ik was ervan overtuigd dat hij mij zocht om de klus af te maken en me voorgoed de mond te snoeren. Ik durfde nauwelijks het huis uit. Als ik naar mijn werk moest, liep mijn moeder mee naar de auto. Vrienden patrouilleerden langs ons huis en ondertussen bleven we speuren naar de verkrachter. Want van de politie hoorden we niet veel.

Foto

Als ik belde om te vragen hoe het ervoor stond of om door te geven waar de dader zich volgens mijn telefoon regelmatig bevond, werd ik niet eens teruggebeld. Ik voelde me heel erg in de steek gelaten. Was ik het slachtoffer van verkrachting, moest ik ook nog zelf de dader opsporen!

Op een gegeven moment maakten we zelfs plannen om hem zelf te arresteren. Ik maakte een fake-account aan op Badoo om hem uit de tent te lokken. We raakten aan de praat. Ik vroeg hem om een foto te sturen. Ik moest eerst zeker weten dat hij het was; de dader kon immers mijn telefoon hebben doorverkocht. Maar hij stuurde zijn foto en ik herkende hem meteen.

Facebook

Ik stuurde alles door naar de politie - maar weer gebeurde er niets. En toen stond diezelfde man plots in het rijtje mensen dat Facebook aan mij voorstelde als mogelijke vrienden! De angst greep me naar de keel. Dat betekende dat hij regelmatig mijn Facebookpagina bezocht. Ik vermande me en speurde zijn pagina af.

Zo ontdekte ik dat hij inderdaad uit Somalië kwam en - nog veel belangrijker - dat hij in de bewuste nacht in het café was geweest naast de kroeg waar ik die avond was. Samen met de man die me als eerste aansprak en mijn nummer vroeg. Daar waren camerabeelden van. Eindelijk vond de politie voldoende redenen om hem op te pakken. Het was inmiddels vijf maanden later."

​Benieuwd naar de afloop van Sylvia's verhaal? Je leest het in VROUW Magazine (elke zaterdag bij de Telegraaf).