Erica viel 105 kilo af: In mijn hoofd ben ik nog fors

"Als je mij nu zou vragen om op een plastic klapstoel te gaan zitten, zou ik je waarschijnlijk vierkant uitlachen. Gewoon omdat ik me nog steeds niet kan voorstellen dat ik daarop kán zitten. Mijn zelfbeeld is na drie jaar nog zo verknipt. In de spiegel zie ik een slanke vrouw, maar in mijn hoofd ben ik nog steeds de forse vrouw die ik altijd ben geweest. Obesitas Ik ben altijd te zwaar geweest. Als klein kind liep ik al bij een diëtist. Mijn moeder was dan ook heel strikt met eten. Er stond elke dag een gezonde maaltijd op tafel en snoep kreeg ik bijna niet. Toch kreeg ik rond mijn puberteit de diagnose obesitas. Ik was te zwaar, veel te zwaar. Ze hadden alleen geen idee hoe ze mij konden helpen. Er was nog maar weinig bekend over de ziekte en bovendien had ik geen ongezonde levensstijl. Natuurlijk at ik weleens een koek bij de thee of een stuk taart op een verjaardag, maar repen chocola of zakken chips? Die waren aan mij niet besteed. Raadsel Bovendien was ik altijd in beweging. Van badminton, jazzballet, turnen tot zwemmen: ik heb alles wel gedaan. Het was dan ook extra frustrerend dat ik maar bleef aankomen. Soms had ik het gevoel dat ik alleen maar naar een stuk chocola hoefde te kijken om weer een kilo aan te komen. Hoe het kwam? Artsen stonden voor een raadsel. Ik deed niets geks, at hetzelfde als mijn man. Alleen bij mij kwam het er tien keer sneller aan. Diabetes type 1 Op een gegeven moment ben ik ook maar gewoon gestopt met wegen. Wat had het voor zin? Was het dat cijfer op de weegschaal dat mij definieerde? Ik vond van niet. Last van mijn overtollige kilo’s heb ik echter nooit gehad. Ik zat goed in mijn vel. Was niet onzeker en trots op mijn lijf. Vond het heerlijk om mezelf mooi te kleden. Dat het zo’n grote maat was, kon mij eigenlijk niet zoveel schelen. Dat veranderde toen bij mij in 2012 diabetes type 1 werd ontdekt. Mijn hormoonhuishouding stond compleet op z’n kop. De langwerkende insuline, die ik bij mezelf inspoot, deed niet wat het moest doen. Vrijwel elke nacht kreeg ik een hypo (een veel te lage bloedsuikerspiegel, red.) waardoor ik móest eten om het weer op peil te krijgen. Gastric bypass Op den duur at ik bijna elke nacht een extra maaltijd. Dat heeft mij de das om gedaan. In een jaar kwam ik 30 kilo aan. Het ging ineens zo hard. De klachten stapelden zich op. Ik had altijd pijn, ontstekingen door mijn hele lijf en was kortademig. Na een kleine wandeling was ik compleet uitgeput. Uiteindelijk heb ik aan de bel getrokken. Ik kon het niet meer alleen. Er móest iets gebeuren. Toen in het ziekenhuis de term gastric bypass viel waarbij je maag wordt verkleind, sprong ik compleet uit mijn vel. Nog nooit ben ik zo kwaad geweest op een arts. Redding Jarenlang deed ik er alles aan om gewicht te verliezen, en nu vertelde hij mij dat een operatie mijn laatste kans was? Ik kon alleen maar huilen. Voelde me zó in de steek gelaten door mijn lijf. Uiteindelijk had die arts natuurlijk alleen maar het beste met me voor en is die gastric bypass ook echt mijn redding geweest. Om uit de gevarenzone te komen, moest ik na mijn operatie minimaal 50 kilo afvallen. Ik besloot het te verdubbelen: 100 kilo werd mijn doel! Geen makkelijke opgave. Toch was ik vastbesloten om alles in de strijd te gooien. Boerenkool Mijn eetpatroon moest compleet worden aangepast. Minderen was voor mij totaal geen probleem, want alles wát ik mocht eten vond ik een feestje. Boerenkool bijvoorbeeld. Daar maakte ik op een eetlepel kleine petit fours van met plakjes worst, spekjes en piccalilly. Dat was mijn complete maaltijd. Sporten daarentegen was een heel ander verhaal. Hoe train je 100 kilo er verantwoord af? Ik nam een personal trainer, de beste beslissing ooit. Zonder Damian was ik nooit zover gekomen. Houthakken Hij kon mij uren laten zweten, maar toch was ik de volgende dag weer even gemotiveerd. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik alles uit mezelf heb gehaald. Na drie maanden trainen was ik al 30 kilo kwijt! Dat gaf mij zo’n boost! Behalve trainen bedacht ik van alles om in beweging te blijven. Van kilometers fietsen, uren wandelen door de duinen tot houthakken voor onze houtkachel. Ik vond het heerlijk om met mijn lijf bezig te zijn. Deadliften Op een gegeven moment ging het mij niet eens meer alleen om het afvallen, veel meer over het verbeteren van mijn prestaties. Ik wilde mezelf overtreffen. Het was zo’n euforisch moment toen ik na maanden trainen 100 kilo wist te deadliften. 100 kilo! Dat zat voorheen allemaal aan mijn lijf. Makkelijk was het afvallen niet, vooral vanwege mijn diabetes. Ik kon bijvoorbeeld niet zorgeloos de sportschool induiken. Na een flinke work-out kreeg ik vrijwel altijd meteen een hyper (een te hoge bloedsuiker, red.). In eerste instantie was ik geneigd om dat meteen te onderdrukken door extra insuline te spuiten, maar later ontdekte ik dat dit juist hét moment was waarop ik vet ging verbranden. Dat heb ik geleerd, maar ik heb er wel lang over gedaan voordat ik mijn suikerziekte onder controle had." In VROUW Magazine lees je verder hoe Erica - en haar omgeving - omgaat met haar 'transformatie'.