Conchita: Buiten de rechtszaal ben ik hartstikke lief

Winnen, winnen, winnen... „zo ben ik van jongs af aan geweest en zo zal ik waarschijnlijk ook altijd blijven. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik met vriendinnetjes knikkerde en ik die gouden bonken moest en zou bemachtigen - ook al had ik thuis al een schaal vol. Dat strijdvaardige zet ik nu in de rechtszaal voort, daar vecht ik voor mijn cliënten.” De advocatuur ben ik... „eigenlijk per toeval ingerold. School vond ik maar niets en ik had geen idee wat ik ’later’ wilde gaan doen. Volgens mijn Spaanse oom die advocaat was, moest ik rechten gaan studeren. Dat was volgens hem wel wat voor mij. Hij bleek gelijk te hebben, want inmiddels ben ik al vijftien jaar zelfstandig advocaat. In eerste instantie moesten andere advocaten niets van mij hebben. Mijn verschijning - hakjes, tasjes en gelakte nageltjes - vonden ze absoluut niet passen bij een advocaat. Maar door die vooroordelen heb ik me niet laten tegenhouden. Ik heb keihard gewerkt en iedereen die twijfelde bewezen dat beauty en brains prima samengaan.” In mijn jeugd... „heb ik het een en ander meegemaakt. Doordat de relatie tussen mijn ouders allesbehalve soepel verliep, kreeg ik in huis te maken met een hoop ruzies en stress. Misschien is dat ook wel de reden dat ik ben geëindigd bij het familierecht. Ik zie het als mijn taak om knopen door te hakken, want ik heb het gevoel dat er tegenwoordig te veel wordt gehamerd op mediation om er samen uit te komen ’voor de kinderen’. Soms wordt er voorbijgegaan aan het feit dat dat niet altijd kán. Scheiden is niet per definitie slecht voor kinderen. Jarenlange zeurende pijn is dat wel. Nu ik erop terugkijk was scheiden een betere keuze geweest voor mijn ouders.” In de rechtszaal ben ik... „fel en pittig. Soms word ik teruggefloten: ’Dat kan wel een tandje minder, mevrouw Van Rooij’. Dat mensen mij als intimiderend ervaren, daaraan heb ik op dat moment echt lak. Ik sta daar om de best mogelijke uitkomst voor mijn cliënt voor elkaar te krijgen, dus die rol moet ik aannemen. De mensen die mij kennen, weten dat ik buiten de rechtszaal hartstikke lief ben. Daarom laat ik vaak van me horen op tv en social media: ik wil de persoon áchter die strenge advocaat laten zien.” Zelf ben ik bang voor... „wat er met mij gaat gebeuren als mijn moeder overlijdt. Onze band is heel hecht en als zij wegvalt, valt er een groot deel van mij weg. Omdat ze al op leeftijd is, denk ik er regelmatig over na. Ik lig er weleens wakker van. Dan lig ik te malen. Want wat moet ik zonder mijn moeder? Ik heb leuke vrienden en een geweldige vriend, maar niemand kan haar plek innemen.” In de toekomst... „sla ik misschien een andere weg in. Ik zie het helemaal zitten om een beter leven voor straathondjes voor elkaar te boksen. Ja, dat vechten zal ik altijd blijven doen. Ik ga strijdend ten onder.”