’Mijn miskraam was ongelooflijk eenzaam en traumatisch’

„Veertien jaar geleden leerde ik Ron kennen op Lowlands. We kregen een relatie, maar besloten na een jaar onze wegen te scheiden. Onze levens liepen niet synchroon aan elkaar en de verschillen waren destijds te groot om samen door te gaan. Maar acht jaar geleden liep ik Ron weer tegen het lijf: eerst via Facebook en later in Nijmegen. Het was alsof de liefde nooit was weggeweest. Kinderwens Vanaf het eerste moment dat we elkaar weer zagen, wisten we dat we samen door het leven wilden gaan. Na drie jaar besloten we dat we onze liefde wilden bekronen met een baby. Het was ons helaas niet gegund om via de natuurlijke weg kinderen te krijgen. Na onderzoek bleek dat Ron minder vruchtbaar is, maar het zou niet onmogelijk zijn. Ik werd ook onder de loep gelegd, maar bij mij werd geen directe oorzaak gevonden. Ron en ik hebben veel gesprekken gehad over onze kinderwens. We waren het erover eens dat het nooit tussen ons in zou mogen komen te staan. Ons leven was al een feestje en een kind zou ’slechts’ de kers op de taart zijn van onze relatie. Uiteindelijk besloten we om via het ziekenhuis voor een IUI-behandeling te gaan. Dat mocht in totaal vijf keer, maar alle pogingen mislukten. We zijn toen overgegaan op ICSI-behandelingen. Elke keer stond ik bol van de hormonen en kon ik al huilen als ik een puppy op televisie zag. Bij de start van elk traject ging ik van kledingmaat 38 naar 42; door de hormonen schommelde ik zo’n tien kilo met mijn gewicht. Ron kon alleen maar toekijken en werd kampioen in het omgaan met mijn moodswings, want ik was echt niet altijd de leukste… Zwanger Bij de eerste keer ICSI in februari dit jaar was het raak. Ik was zwanger! Omdat ik via het ziekenhuis het vruchtbaarheidstraject had gevolgd, mocht ik bij zes weken al een inwendige echo. Mijn man was mee en we zagen voor het eerst het hartje. Dat was een kippenvelmoment. Al die ziekenhuisbezoeken, al die hormonen… Na vijf jaar zagen we eindelijk wat we wilden: een kloppend hartje van onze baby. De baby deed het goed en wat waren we trots! Een week later mocht ik bij de verloskundige komen om naar het hartje te luisteren. Ron mocht dit keer niet mee vanwege de coronamaatregelen. Jammer, maar we waren allang blij dat hij er een week eerder wel bij had mogen zijn. Ik ging op het behandelbed liggen terwijl de verloskundige de spullen in orde maakte. Ze pakte het echoapparaat en zocht naar de hartslag van de baby. Maar die bleef uit… Het enige wat ik me van dat moment kan herinneren is dat ik het heb uitgeschreeuwd van verdriet. Eenzaam Toen ik weer thuis was, werd ik overvallen door eenzaamheid. Vanwege het coronavirus mocht er niemand langskomen. Ron werkt als assistent filiaalmanager in een supermarkt en werd weer verwacht op zijn werk. Ik was helemaal alleen thuis in de wetenschap dat er nog altijd een dode baby in mijn buik zat. Mijn lichaam zou het zelf moeten ’opruimen’, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk kreeg ik pas na vierenhalve week weeopwekkers. Enkele dagen na inname van deze medicatie kwam het vruchtje er uiteindelijk uit. Ron en ik hebben het begraven in de tuin en we hebben er een mooie gedenkplaats van gemaakt. Deze maand onderga ik voor de tweede - en waarschijnlijk laatste keer - een ICSI-vruchtbaarheidsbehandeling. Zoals ik eerder zei, zou het krijgen van een kind een mooie kers op de taart zijn. Het traject heeft echter zoveel invloed op mijn lichaam en gemoedstoestand dat ik het niet trek om ook nog een eventuele derde ICSI te ondergaan. Daarbij begint mijn biologische klok te tikken: dit jaar word ik nog 36 jaar. We hopen van harte dat het ons gegund is om alsnog ouders te worden…”