Deel 463: ’Ik kan het niet langer aan’

Maandag Ik bel een vriendin die in de overgang zit en van klagen daarover haar handelsmerk heeft gemaakt. Ze somt een oneindige reeks klachten op en voorziet elke klacht van deprimerende details. Ik zucht. Wat zij allemaal heeft, heb ik bij lange na niet, maar er zijn wel overeenkomsten. Als ik haar dat vertel, heeft ze meteen een antwoord klaar: „O, zo begon het bij mij ook. Let maar op, over een paar maanden herken je jezelf niet meer terug.” What was I thinking? Ik heb intens veel spijt dat ik haar gebeld heb. Ze mag dan wel ervaringsdeskundige zijn, ze weet mij op geen enkele manier iets positiefs mee te geven. Als ik haar moet geloven, verander ik in no time in een uitgerangeerde, dikke altijd vermoeide, chagrijnige, uitgedroogde vrouw mét opvliegers. Ik heb het wel gehad met het gesprek. „Nou, ik denk dat het allemaal wel zal meevallen. Ik zal in het nieuwe jaar mijn bloed laten prikken, dan hebben we zekerheid.” En om van onderwerp te veranderen, vraag ik naar haar kinderen. Weer krijg ik een stortvloed van negativiteit over me heen. Halverwege onderbreek ik haar: „O schat, er staat iemand aan de deur, die is een half uur te vroeg gekomen. Sorry, ik moet je ophangen. We bellen later weer!” Want ik kan het niet langer aan. Vrijdag Ik zou 2019 niet als mijn ultieme jaar bestempelen. Ik heb beter meegemaakt. Ik heb me dan ook voorgenomen alles in 2020 anders te doen. Hóe weet ik nog niet precies. Ik denk dat het inderdaad een goed idee is een au pair te nemen, zodat ik mijn handen weer wat vrijer heb. En ik heb van een collega een naam van een coach gekregen, die je helpt als je bent vastgelopen. Dat is een stuk laagdrempeliger dan meteen weer bij een psycholoog op de bank te kruipen en bovendien; zo rampzalig is mijn leven nou ook weer niet. Ik heb gewoon wat sturing nodig. ’Als het maar geen vrouw is’, zei ik meteen tegen de desbetreffende collega. Bij een vrouwelijke coach zie ik zo’n spiritueel spook voor me, dat me in allerlei vaagheden en met heel veel woorden vooral niets wijzer maakt. Dat had de collega al aangevoeld: ’Het is een man; recht voor z’n raap, precies wat jij nodig hebt’, zegt ze. Daarnaast wil ik gaan sporten. Hardlopen of zo. Het lijkt me afschuwelijk, maar ik hoor niet voor niets hele volkstammen er enthousiast over praten. Nu ik daar weer aan denk, kruip ik meteen achter de computer om een nieuwe outfit aan te schaffen. Ik wil er wel een beetje stijlvol bijlopen. Helen’s dagboek teruglezen?