Dagboek van een Minnares 342: ’Zijn vingers glijden in mijn slipje’

Minnaar Mark heeft zijn schouder gebroken. Laura heeft al twee keer aan haar zwager Maarten om heftige pijnstillers gevraagd, maar die weigert ze nog een keer voor te schrijven. Maandag „Bel je zwager, Laura, NU. Ik moet die pillen hebben.” Mark ziet er verschrikkelijk slecht uit. Ik vraag me af wat zijn vrouw er van vindt dat hij ’s avonds laat bij mij op de stoep staat, maar wellicht slaapt ze al. Ik denk aan de woorden van Maarten. Ik kan hem wel vragen om die pijnstillers, maar dan verwacht hij daar weer van alles voor terug. En zeker nu ik weet dat hij het ook met een collega doet, heb ik daar geen zin in.” „Het is al bijna nacht, Mark”, zeg ik. „Bel je huisarts of ga naar de spoedeisende hulp. Straks breng ik Maartens baan nog in gevaar. Dat moeten we niet willen. Of misschien is het nog beter dat je gewoon stopt met die Oxycodon. Volgens mij ben je hartstikke verslaafd.” Ik google op mijn telefoon naar de bijverschijnselen. Pijnlijke spieren, slapeloosheid, somberheid, griepgevoel, angst… kan ik hem zo wel wegsturen? En dan neem ik een besluit. „Blijf maar hier vannacht.” Dinsdag Goed, Mark blijft dus zelden slapen en nu ik hem dan eindelijk een nachtje in mijn bed heb gehad, heb ik geen oog dichtgedaan. En niet vanwege de fantastische seks, maar omdat Mark de hele nacht lag te woelen en te zweten. Ik moet eigenlijk naar mijn werk, maar ik durf Mark niet alleen te laten. Misschien moeten we ons allebei maar ziek melden. Ik bel Linda en zeg dat ik me heel beroerd voel. „Kan Ella de komende dagen bij jou blijven?” Wat ben ik toch een vreselijke moeder dat ik mijn minnaar verkies boven mijn kind. Omdat mijn baas Chris vandaag met collega Pauline met een groep journalisten op reis gaat, voel ik me ten opzichte van hem iets minder schuldig dat ik me afmeld. „Jammer dat ik je nu niet kan vertroetelen”, zegt Chris met iets van spijt in zijn stem. Een klein groepje vlinders begint zich in mijn buik te roeren. Ging ik maar met Chris naar Spanje in plaats van thuis de verpleegster uit te hangen. Mark is daarentegen heel blij dat hij bij mij mag blijven. „Ik zeg wel tegen Josien dat ik de komende dagen bij mijn moeder ben”, verklaart hij. „Ze zal blij zijn dat ze me nu niet hoeft te verzorgen.” Ik lach scheef. Eigenlijk ben ik zo klaar met dat stomme gelieg. Maar ik zeg niks. Vrijdag Ik word wakker van de geur van gebakken eieren. Zou Mark zich eindelijk beter voelen? Dat zou fantastisch zijn. Mijn humeur is inmiddels tot het dieptepunt gezakt door het verzorgen van man die aan het afkicken is. Bovendien post Pauline de ene na de andere jaloersmakende foto op Instagram waaruit blijkt dat Chris en zij het heel gezellig hebben samen. Mark is helemaal naakt, op een schort na. Onwillekeurig begint mijn hart sneller te kloppen als ik zijn gespierde benen en billen zie. „Ik voel me vandaag een stuk beter”, zegt hij. „Volgens mij is het tijd voor een potje goedmaakseks.” Hij kijkt toe hoe ik mijn ontbijt eet en trekt me daarna mee naar de slaapkamer. Hij legt me met zijn vrije hand op bed en komt dan naast me liggen. We zoenen wild. Ik durf nog niet op hem te gaan liggen, uit angst dat ik hem pijn doe. Ik vind het opwindend dat hij naakt is en ik niet. Zijn vingers glijden in mijn slipje. Ik doe hetzelfde bij hem. Hij is keihard. Met de hand bevredigen we elkaar. „Ik wil je in me voelen”, wil ik fluisteren, maar dat doe ik niet. En dan krijg ik een fantastisch orgasme. Want dat moet ik Mark wél nageven: hij weet precies hoe hij me gek kan maken. Ik ben blij en opgelucht. Eindelijk doet Mark weer normaal tegen me. Als Ella nou het hele weekend bij Linda blijft, kunnen we dingen doen voor stelletjes. Uit eten, naar het strand, een stukje wandelen, shoppen… het wordt nog hartstikke mooi weer ook. Dan krijg ik een appje. Van Chris! ’We landen om half 8 vanavond. Kom je me ophalen? Dan gaan we ergens iets eten.’ Zonder erover na te denken, app ik terug dat ik helaas al andere plannen heb voor het weekend en dat ik hem maandag wel zie. Ik kijk naar Mark. Die doet de bescherming om zijn arm zodat hij kan douchen en gaat zonder iets te zeggen naar de badkamer. Ik loop achter hem aan en vraag wat we de komende dagen zullen gaan doen. „We? Ik ben bang dat er geen ’we’ is. Ik ben in het weekend bij mijn gezin. Kom op Laura, dat kan geen verrassing voor je zijn. Mijn kinderen hebben hun papa ook nodig.” Hij geeft me een kus op mijn neus, pakt zijn spullen, bestelt een Uber en voor ik het weet is hij weg. Als eerste een seintje als er een nieuwe aflevering van Dagboek van een Minnares online staat? Meld je dan aan voor onze exclusieve WhatsApp-dienst: Zet het nummer 06-13651435 in je contacten. Stuur de tekst ’dagboek aan’ via WhatsApp naar bovenstaand nummer. NB: je ontvangt geen bevestiging van je aanmelding. Vanaf nu word je als eerste op de hoogte gesteld van de publicatie van een nieuwe aflevering. Snel en gemakkelijk via WhatsApp!

Dagboek van een Minnares 342: ’Zijn vingers glijden in mijn slipje’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

De zonnebril is hét accessoire voor deze zomer

’Thrillerboeken? Ik kan er ’s avonds echt niet van slapen’

Experts waarschuwen na dood Belgische vrouw: ’Kuren doen niks of zijn gevaarlijk’

Boodschappen duurder? Zo bespaar je heel makkelijk in de keuken!

Gerelateerde artikelen

Dagboek van een Minnares deel 346: ’Ik voel hoe zijn handen langs mijn blote been omhoog glijden’

Dagboek van een Minnares 344: ’Ik voel begerige blikken van onbekende mannen’

Dit vind ik leuk

Dagboek van een Minnares deel 339: ’Hij trekt mijn rokje omhoog en ritst zijn spijkerbroek open’

Dagboek van een Minnares deel 338 - ’Ik kreun: Dit mag niet, dit is zó fout’

Dagboek van een Minnares 337: ’Hij laat zijn vingers richting mijn slipje gaan’