Zonder nu een al te grote klaagzang op te willen houden, sta ik wel dagelijks op met pijnlijke voeten. Een niet ongewone klacht na chemo: neuropathische pijnen. Dol als ik ben op creatieve oplossingen, kwam ik erachter dat hardloopschoenen en een beetje flink doorstappen in ieder geval de pijn ietwat verlichten. Nu ben ik dol op de natuur, dus dat is bepaald geen straf te noemen. Tel daar de luxe bij op dat het Amsterdamse Vondelpark praktisch mijn achtertuin is en ik twee honden heb. Voilá, lopen maar.

Harige viervoeters

Aan beweging geen tekort, want met dit weer en twee harige viervoeters, sta ik vervolgens te stofzuigen, zwabberen en honden te douchen. Maar wat een feest is dat. Ik kan bewegen. Ik kan dit doen. Wow! Moe? Natuurlijk ben ik behoorlijk afgemat na zo’n sessie, toch is ook dat een waar festijn. Deze moeheid is stukken plezieriger dan de moeheid van het afgelopen jaar. Pure winst dus. De laatste dagen valt het me steeds vaker op dat ik – ondanks het feit dat ik dit recentelijk nog ontkende – op een aantal vlakken wel veranderd ben. Of moet ik zeggen: me heb aangepast? Wat het ook is, het voelt op zich oké. En ook dat is pure winst.

Oplossing bedenken

Toch zijn er een aantal dingen waar ik me steeds bewuster van wordt. Naast alle persoonlijke ‘ongemakken' en de oplossingen die ik daarvoor probeer te bedenken, raakte ik laatst al even een onderwerp aan. “Kanker is een dure hobby”, stelde ik twee weken geleden terloops in mijn blog. Dat geldt ook nu nog.

Eigen beeld

Billen op m'n buik

Zo zou ik het liefste mijn hele kledingkast ritueel verbranden, want ik kan de joggingoutfits en “chemo-want-het-zit-zo-lekker” plus pyjama's niet meer zien. Mijn normale kleding past niet of nauwelijks meer, puur omdat de buikstreek gevoeliger is geworden en ik van mijn lieve artsen aan moest komen. Nou, dat laatste is prima gelukt. Dik ben ik niet geworden, maar wel wat zwaarder dan maatje 36/38. Nauwsluitende broeken geven me rillingen en in een aansluitend jurkje of shirt, heb ik ineens twee 'billen' op mijn buik. Geen ramp, maar de kleding die wel past, past ook letterlijk op een enkele plank.

Wegmasseren

De neuropathische pijnen zou ik het liefste drie keer in de week laten wegmasseren bij de massagestudio en mijn beddengoed en handdoeken zijn na het bijna dagelijks wassen tijdens 29 hysterisch hygiënische chemoweken ook echt aan vervanging toe. Tel daar alle gebroken serviesitems bij op, en je hebt bijna een volledig nieuwe huisraad nodig.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over de riante voorraad hoedjes, mutsen en sjaals. En ja, ik weet het, ik praat uit een luxe positie. Dat besef ik terdege. Ik wil mijn energiejaarrekening niet eens zien, want 365 dagen thuis, met heel veel stofzuigen en draaiende wasmachines, dat is vragen om bijbetalen.

O, en parkeren bij het ziekenhuis? Dat is ook al snel € 5,-per keer. Oxazepam nodig? Hoppa, € 11,- alstublieft. Lunch in het ziekenhuis tussen de afspraken door. Met een tientje red je het waarschijnlijk net. Handreinigingsspray, wc-bril-opleggers (omdat hangen boven een toilet nauwelijks mogelijk is na al die buikoperaties), Vitamine E-olie voor de littekens, extra milde verzorgingsproducten en o ja, al die grillige trek in bepaalde voeding tijdens de chemokuren… De lijst is eindeloos.

En weer is het kassa

En laten we de verveling van het constant thuis moeten zitten niet vergeten. Bollen wol, puzzelboekjes, schilderkwasten, ook dat alles heeft een prijs. Speciaal luchtmatras tegen doorliggen. Met pomp. Elektrisch. En weer kassa voor het energiebedrijf. De eigen bijdrage aan de ziekenkostenverzekering tel ik niet eens mee. Nu kom ik rond, ondanks al deze fratsen. Maar de lange vakantie waar ik eigenlijk echt aan toe ben, zit er ook voor mij nu even niet in. Kun je je voorstellen hoe dit moet zijn als je een heel mager inkomen hebt? Dan moet je echt heel erg hard je best doen om rond te kunnen komen. Een dubbele straf: én kanker én nauwelijks een cent om rond te komen.

Nu zal ik de laatste zijn die gaat zitten vertellen dat we het zo slecht hebben in dit land. Want erger kan altijd. Toch schrik ik ervan dat kanker voor velen een dubbele straf is. Sommigen raken hun inkomen kwijt en vervallen in een uitkering. Terwijl je eigenlijk steeds meer kosten maakt.

Speciaal vervoer

Natuurlijk zijn er alternatieven. Je kunt je op laten halen door speciaal vervoer. Nadeel is dat dat vaak te vroeg komt en tja, dan koop je toch een kop koffie in dat uurtje dat je extra in het ziekenhuis moet wachten. Geloof me, buiten dat geld voor dat kopje koffie is dat uur extra ziekenhuis ook nog eens een emotionele aanslag voor velen.

Allemaal dingen waar ik als gezond mens nooit of te nimmer bij stil had gestaan. Reden te meer voor mij om daar waar ik kan, zo nu en dan eens een lotgenoot in de watten te leggen middels winacties via mijn Facebook-pagina Kankervrije Dagen. Het liefste zou ik iedereen niet alleen Kankervrij maar ook Zorgenvrij toveren. Als dat toch eens kon…

Ach, ik blijf een dromer!

Over Odette

Al jaren runt Odette Schoonenberg samen met haar zakenpartner en tv-persoonlijkheid Thijs Willekes het succesvolle PR-bureau So PR. Wanneer zij gediagnosticeerd wordt met maar liefst drie totaal verschillende kankersoorten, probeert zij haar reputatie als 'boeddhist op hoge hakken' niet alleen waar te maken, maar gaat tevens glimlachend de strijd aan met het nog altijd heersende stigma rondom kanker.