„Hoe is het in Brussel gegaan”, vraagt mijn broer en compagnon Kasper. We overwegen een vestiging in België te openen.

„Heel goed. Ik ga binnenkort terug voor een vervolggesprek en een eerste bezichtiging.”

„Prima. Ga je weer met Sara?”

„Nee, ik red het wel alleen.”

Dat is niet waar. De klus is te groot om in mijn eentje te doen, maar ik wil niet meer dat Sara meegaat. Aangezien mijn broer niet van ’relatiegedoe op de werkvloer’ houdt, vertel ik hem niet dat afgelopen weekend een regelrechte ramp was. En dat kwam door Sara.

Ruzie

Het leek mij een goed idee om Sara mee te nemen voor het vooronderzoek. Ten eerste omdat ze goed is in ons vak en ten tweede leek het me een goede manier om onze relatie weer te normaliseren. Op de heenweg was het nog gezellig. We babbelden een beetje over koetjes en kalfjes. Maar het ging het al snel mis. Bij de borrel in de hotelbar vloog ons gesprek uit de bocht. Ik maakte een terloopse opmerking over Anouk en Sara ontplofte.

Wat ik precies zei weet ik niet meer. Ik vertelde dat zij zich dronken aan mij aanbood en dat ik daar niet op in ben gegaan. Ik wilde daarmee alleen maar illustreren dat ik best een gentlemen kan zijn. Maar die boodschap ontging Sara. Ze haalde er weer van alles bij en blies het op tot onoverbrugbare proporties. Uiteindelijk begon ik te schreeuwen en zij te huilen.

De volgende dag was ze niet te genieten. Zelfs met onze mogelijk nieuwe collega’s erbij keek ze me niet aan en negeerde alles wat ik zei. Een en al drama, zeker niet voor herhaling vatbaar. „Maar wat wil je dan”, vroeg ik toen iedereen weg was: „Jij hebt het uitgemaakt; je hebt me nog een keer onder valse voorwendselen verleid en je wil bij ons kantoor blijven werken. Dan moeten we toch een andere manier vinden om met elkaar om te gaan, want zo kan het in ieder geval niet.”

Sara keek me met dichtgeknepen ogen aan. „Ik wil dat jij normaal doet.”

„Dat doe ik”, antwoordde ik.

„O ja? Vind je het normaal dat een man van in de veertig nog bij zijn moeder woont?” En toen begon de hele ruzie weer van voor af aan. Het eind van het liedje was dat Sara de trein terug naar huis heeft genomen en ik nam me voor nooit meer iets met deze dame te beginnen (hoe lekker de seks ook was) en ook zeker nooit meer op zakenreis met haar te gaan. Voor de komende keer moet ik een oplossing verzinnen. Het is te veel werk voor mij alleen. Ik heb echt hulp nodig van iemand die weet wat hij of zij doet. Zoals Sara dus. Of Anouk.

Nieuwe hoofdtrainer

De kinderen eten woensdagavond bij mij. Dat betekent dat ze op de bank van hun leukste (al zeg ik het zelf) oma ploffen en ik pizza’s laat bezorgen. Uiteraard met de tv aan. Alles wat bij hun moeder niet mag en van mij, sinds de scheiding, wel mag. Aan het eind van de avond kruipt Lente bij haar oma in bed en Storm komt bij mij. „Hoe is de wedstrijd zaterdag gegaan”, vraag ik hem.

„Slecht. Samuel kijkt niet wat we nodig hebben. Hij stelt gewoon iedereen even lang op, omdat het anders niet eerlijk is.” Wat een mafketel is die minnaar van mijn aanstaande ex-vrouw toch. Het zijn geen F-jes meer. „Gelukkig ziet Theo het wel.”

„Theo?”

„Ja, Theo de hulptrainer.” Storm begint enthousiast te vertellen over het inzicht dat Theo meeneemt en hoe goed hij ze speelinstructies geeft. „Eigenlijk zou hij onze hoofdtrainer moeten zijn”, besluit Storm. Ik knik instemmend. Waarom ook eigenlijk niet? „Zal ik even rondbellen om te horen hoe de andere ouders daarover denken?” Misschien is dit een goed moment om die mafketel van een Samuel te wippen. Dat is beter voor het team. Bijkomend voordeel is dat Samuel dan mooi op zijn nummer wordt gezet.

Zijn superieure politiek correcte houding irriteert me al maanden. Nog voor het eind van de week heb ik alle ouders gesproken. We zijn het allemaal met elkaar eens: Samuel moet vertrekken en ik mag hem het nieuws vertellen. Dat doe ik zoals het alleen maar kan: in één ruk de pleister eraf. Samuel wordt er compleet door overvallen. Hij hakkelt en stottert, vraagt om uitleg en wil daarna nog meer praten. De man is niet alleen een mafketel; het is ook nog een ontzettende softie die mij uiteindelijk bedankt voor mijn openheid en mij een warme vriend noemt. Zodra ik heb opgehangen bel ik meteen Anouk. Niet om te vertellen over het ontslag van Samuel. Dat mag hij zelf doen. Nee. Ik heb maar een vraag voor Anouk: „Ga je komende week mee naar Brussel?”