Meidenvenijn is van alle tijden

Meidenvenijn. Het is van alle tijden. Het zijn verhalen over meisjes en jonge vrouwen. Laten we in dit verhaal de meisjes Annabel en Eva noemen. Annabel en Eva zitten in dezelfde kleuterklas. Het is liefde op het eerste gezicht en ze worden dikke vriendinnen. Waar je de één ziet, zie je de ander. Ze groeien samen op en beginnen zelfs een beetje op elkaar te lijken. Hun ouders raken ook bevriend. Dat is bijna onvermijdelijk, want wanneer de ene ouder werkt, vangt de andere de kinderen op. En andersom. Er wordt op elkaar gerekend. En het is heerlijk. Avonden aan het strand, bij barbecues, feestjes en logeerpartijen. De vriendschap groeit. Annabel is stoer en zelfverzekerd, Eva is verlegen en onzeker. Of andersom. Maar dat geeft niets. Samen zijn ze perfect in balans. Een vriendschap voor het leven lijkt geboren. De jaren vorderen. In een oogwenk is de basisschool voorbij. En dan volgt het kiezen van een middelbare school. Ze kiezen dezelfde school, natuurlijk. En ze komen, godzijdank, bij elkaar in de klas. In de eerste maanden of misschien zelfs jaren van de middelbare school hangen ze aan elkaar. Het is vertrouwd. De twee meisjes worden door docenten en leerlingen in één adem genoemd. Tijdens de les zitten ze te giechelen, vlechten ze elkaars haren en kletsen ze honderduit. Ze lachen altijd. Vaak om dingen die anderen niet begrijpen. En ze nemen het altijd voor elkaar op. En dan gebeurt er iets. Meestal is het iets onbenulligs. Het is ongrijpbaar. De ouders voelen dat het niet goed gaat tussen de meiden, maar hun pubers willen er niet over praten. Het valt docenten na een paar lessen op, dat Annabel en Eva niet langer naast elkaar willen zitten. Dat de les niet meer door hun geklets wordt verstoord. Dat ze niet meer aan elkaars haren zitten te plukken. Er verschijnen ineens foto’s op Instagram, of filmpjes op Snapchat, waarop Eva Annabel belachelijk maakt. Of andersom. In de meisjes-wc staat met watervaste stift op de muur: “Annabel is een dikke hoer”, in het handschrift van Eva. Ze weet zelf niet waarom ze dat schreef maar ze deed het toch. Daarna vond Annabel het nodig een smerige roddel over Eva te verspreiden. Ze wilde het eigenlijk niet in die groepsapp zetten, maar toen was ’t al te laat… Er ontstaan twee kampen: Kamp Eva en Kamp Annabel. Sommige meisjes genieten er stiekem van dat het misloopt tussen die twee hartsvriendinnen. Leedvermaak; een lelijke eigenschap, maar niets menselijks is ons vreemd. Een tijdje is de ruzie tussen Eva en Annabel ‘hot topic’. Totdat er een andere Eva en Annabel opstaan. Over een tijdje zijn Annabel en Eva volwassen. Dan krijgen ze misschien zelf dochters. Lieve kleine meisjes. Eva en Annabel zullen dan ongetwijfeld terugdenken aan hun eigen jeugd. En aan elkaar. Ze zullen zich niet meer herinneren, waarom de vriendschap kapot is gegaan. Ze zien hun dochtertjes met een vriendinnetje hand in hand in de rij staan bij de kleuters. Ze zullen tegen ze zeggen: “Wees altijd vriendelijk en netjes! Als je niet iets aardigs hebt om te vertellen, houd dan maar je mond.” En ze zullen met pijn in hun hart denken aan de hartsvriendin, die ze verloren hebben.