Moeder Manja (43): ’Rocca (7) voelde zich onbegrepen op school’

Complexe situatie Rocca heeft autisme, hechtingsproblemen, is hoogbegaafd en heeft een vorm van albinisme, waardoor ze onder andere wordt beperkt in haar zicht. Ze krijgt van kleins af aan al begeleiding bij Baloe, een hulpinstantie voor kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Manja: „Je ziet het aan de buitenkant niet aan haar, maar het is complexe situatie. Het begon toen ze een tijdje naar een reguliere peuterspeelzaal ging. Algauw bleek dat de vele kinderen daar zorgden voor te veel prikkels. Dat werkte niet.” „Ik heb haar daarna op een speciale basisschool geplaatst, omdat ik hoopte dat dit beter zou aansluiten. Dat ging aardig, totdat de school ging fuseren met een grotere, minder persoonlijke school. De klassen werden groter, terwijl ik juist had gekozen voor speciaal onderwijs met kleinere klassen. Rocca begon met tegenzin naar school te gaan. In het begin probeerde ik haar uit te leggen dat ze nu eenmaal naar school moest. Toen ik tot tweemaal toe telefoontjes kreeg dat ik Rocca moest komen ophalen omdat ze te overprikkeld was en het niet meer ging, ben ik in actie gekomen. Het lukte haar niet om in de te grote klassen mee te draaien en ze werd er alleen maar heel ongelukkig van. Ik besloot haar daarom thuis te houden.” Begrip en communicatie „Rocca heeft een half jaar thuis gezeten. Ik kwam in die tijd contact met iemand die verstand had van juridische zaken en zo maakte ik ook kennis met een onderwijsconsulente en het onderwijsloket. We zijn met zijn allen aan de slag gegaan om een passende plek te vinden voor Rocca. Het was een heel vermoeiende periode. Je hebt op de eerste plek al een kindje met complexe problematiek. Daar komt dan ook nog bij dat ze wel heel graag naar school wil, maar het gewoon niet op de reguliere manier lukt. Het pijnlijkste was dat ze het zelf niet snapte en dat ze dingen zei zoals ’ik pas er niet bij’ of ’ik wil er niet meer zijn’.” „Dat maakte mij zo boos, want het had niet zo hoeven gaan. Goede communicatie, begrip en aandacht hadden dit kunnen voorkomen. Na zes maanden zijn we bij de ziZO klas uitgekomen in Haarlem. Deze klassen hebben twee docenten en vaak maar vier kinderen. Het is heel gezellig en er is een ongedwongen sfeer. Er is begrip en aandacht voor haar problematiek. Rocca is rustiger, kan zich beter focussen en ontwikkelt zich zoveel beter. Als het zo goed blijft gaan, kan ze uiteindelijk misschien wel naar een ’reguliere’ middelbare school, met de nodige extra aandacht en het begrip.” Hoop veranderen Helaas zijn er niet veel ziZO klassen in Nederland en is het niet voor elk gezin een oplossing. „Daarom is er meer aandacht, communicatie en vooral meer begrip nodig. Ik snap dat het moeilijk te realiseren is, want scholen hebben te weinig mankracht, geld en kennis om genoeg hulp te kunnen bieden. Maar de kinderen lijden eronder. Niet alleen missen ze de kans om goed onderwijs te krijgen, maar ook de kans om zich op sociaal vlak te ontwikkelen.” „Daarbij heeft het heel veel energie gekost voor mij als ouder. Vooral ook veel emotionele energie, want je wilt zo graag dat je kind op haar plek zit en gelukkig is. Als je haar keer op keer ziet thuiskomen met een betreurd gezicht, omdat ze het gevoel heeft dat ze niet begrepen wordt, is dat pijnlijk. Bij ons is het uiteindelijk gelukt, maar dit is helaas voor heel veel andere thuiszittende kinderen niet het geval en daarom blijf ik doorstrijden.”