Cynthia was depressief tijdens haar zwangerschap: 'Een tweede kindje? Dat vinden we eng'

Verre van rustig Ik raakte onverwacht zwanger in een periode dat mijn hele leven op z'n kop stond. Ik zat midden in een verhuizing van Friesland naar Brabant, de verkoop van het huis dat ik met mijn ex had werd – met restschuld – afgewikkeld en ik had net twee periodes van overspannenheid op mijn werk achter de rug. En tussendoor was ik ook nog bezig met afstuderen. Verre van rustig dus allemaal. Aanvankelijk schrokken mijn vriend en ik wel even van die positieve zwangerschapstest, maar vrijwel meteen besloten we ervoor te gaan. Enorme stemmingswisselingen Ik zat door alle drukte niet lekker in mijn vel. En toen kwamen er zwangerschapskwaaltjes, zoals behoorlijke misselijkheid, bij. Het was mijn eerste zwangerschap; ik kon moeilijk inschatten wat nu normaal was en wat niet. Ik maakte veel ruzie met mijn vriend en had enorme moodswings. Maar ja, hormonen hè? Als iemand zei dat misselijkheid er nou eenmaal bij hoorde, begreep ik dat, maar ik kon daar ook volledig door van slag raken. Zou het dan ook normaal zijn hoe ik mij in mijn hoofd voelde? Stelde ik me aan? Ik werd emotioneel steeds instabieler. Het was een glijdende schaal waarop ik mij bevond. Ik weet nog dat Niels en ik een keer boodschappen gingen doen. De deur uitgaan naar een drukke winkel was al een hele stap en toen in de winkel bleek dat we het lijstje vergeten waren, ging ik compleet over de rooie, ik was echt in paniek. Dat Niels aanbood de volgende dag de rest van de boodschappen te halen, loste voor mij niets op. Het was allemaal teveel voor me. Mijn hoofd kon zelfs zoiets simpels niet meer handelen. Masker op In het tweede trimester kon ik hoofdzaken en bijzaken niet meer goed scheiden. Ik kon niet meer rustig over dingen nadenken. Niels heeft een eigen bedrijf en zijn afspraken liepen wel eens uit. Niets geks aan. Maar ik trok het niet als hij zelfs maar een kwartier te laat thuiskwam. Het maakte mij heel onzeker. Hij zou toch geen ander hebben? Aan mij had hij met mijn gedrag immers ook geen leuke vriendin… Voor Niels was mijn gedrag ook nieuw. En omdat het ook voor hem een eerste zwangerschap was, gooide hij het ook op de hormonen. Ik probeerde zoveel mogelijk te verbergen hoe ik mij voelde. Ik zette naar de buitenwereld toe een masker op, maar van binnen voelde ik me steeds ongelukkiger. Dan maar een miskraam… Ik voelde me op een bepaald moment zo slecht dat de zwangerschap wat mij betreft voorbij had mogen zijn. Dan maar een miskraam of een vroeggeboorte; als ik er maar vanaf was. Het maakte me op zo’n moment allemaal niet meer uit. En daar kwam uiteraard ook weer een enorm schuldgevoel bij kijken. Als ik nu al zo'n slechte moeder was, hoe zou ik dan zijn als het kind er was? Op zulke momenten zat ik te huilen met mijn handen om mijn buik. Ik bood ons kindje mijn excuses aan. Toen ik ongeveer zes maanden zwanger was, realiseerde ik dat er meer aan de hand was. Dit was niet zomaar neerslachtigheid of gedoe met hormonen, ik was gewoon depressief. Hoewel het niet als een complete verrassing kwam, schrok Niels wel toen ik mijn vermoedens uitsprak. Overlevingsmodus Ik kwam via de huisarts bij een psycholoog terecht, waar me meteen antidepressiva werden aangesmeerd. Dat wilde ik niet. Gelukkig stond Niels achter mijn beslissing. Ik kreeg ook een folder in mijn handen gedrukt over moeder-kindbinding, want dat zou per definitie een probleem worden als je tijdens een zwangerschap depressief was. Ik voelde me er alleen maar nog slechter door. Ik was al zo'n waardeloze moeder, ik zou ook al geen goede band met mijn kind krijgen dus! Ik stond volledig in de overlevingsmodus. Ik had ook goede momenten. Dan genoot ik even van mijn buik of het getrappel dat ik voelde. Maar daar tegenover stonden talloze momenten waarop ik die buik het liefst kwijt was. De gesprekken met psychologen voelden vooral als heel dure theekransjes. Er werd totaal niet dieper ingegaan op mijn emoties, er werd in maximaal 45 minuten vooral gepraat over hoe mijn week geweest was en wat er de volgende week op de planning stond. Niets over hoe ik naar mezelf keek en niets over het ouderschap. Auto tegen een boom Na de geboorte van onze dochter bleef het depressieve gevoel aanhouden. Het was uiteindelijk zelfs zo erg dat ik er over nadacht mezelf op een rustige weg tegen een boom dood te rijden. Ik hoopte dan dat de grote auto waar ik in reed niet té veilig zou zijn. Het moest wel echt over zijn. En als ik het nu zou doen, zou onze dochter geen herinneringen aan mij hebben. Niels had alle tijd om een nieuwe, leuke vriendin te vinden en dan kon zij de moederrol overnemen. Ik dacht er heel praktisch over na, maar toch deed ik het niet. Diep in mijn hart wilde ik leven, alleen de manier waarop mijn leven nu voelde kon ik niet meer aan. Ommekeer Zo’n negen maanden na de geboorte kwam de ommekeer. Ik ben zelf natuurgeneeskundige en heb me toen nog meer in supplementen verdiept. Ook ben ik gaan mediteren, werken aan mijn zelfbeeld, wereldbeeld en aan mijn bewustzijnsniveau. Ik heb kunnen berusten in het feit dat alles een kwestie van komen en gaan is. Ik bén niet de depressie. Ik ben zoveel meer. En wat wil die depressie mij vertellen? Het heeft toen nog wel een tijd geduurd voordat ik mezelf echt weer in orde voelde, maar er kwam verbetering. Ook Niels merkte dat. Ik had weer een doel. Ik kreeg de controle weer terug over mijn eigen leven. Daarvoor hadden alle hulpverleners mij gezegd wat ik moest doen. Nu bepaalde ik dat weer. Ik heb er e-books over geschreven die ik gratis aanbied op mijn website, in de hoop dat ik er andere vrouwen mee kan helpen. En ik richt mij in mijn praktijk inmiddels ook vooral op (aanstaande) moeders. Verdrietig Het gaat inmiddels goed met mij en ook met onze dochter. We hebben een heel goede band en aan niets merk je dat haar moeder tijdens de zwangerschap en haar eerste levensjaar depressief was. Ik heb ondanks alles de borstvoeding doorgezet, waar ik achteraf heel blij mee ben. Dat heeft zeker bijgedragen aan onze hechting en mijn proces. Ik heb altijd gezegd dat als het mij gegeven zou zijn, ik het liefst twee kinderen zou krijgen. Maar zowel Niels als ik ervaren nu angst bij het nemen van die beslissing. Onze relatie heeft flinke klappen opgelopen, het is een wonder dat we nog samen zijn. Nu is mijn situatie wel heel veel stabieler dan destijds het geval was, dus waarschijnlijk loop ik minder risico. We zijn er nog niet uit en ik vind het best verdrietig dat mijn depressie hier een rol in speelt… Voor nu geniet ik vooral van onze dochter en mijn gezin. We zien wel wat de toekomst ons brengt.