'Lieve ouders, schakel eerder hulp in dan ik'

Afgelopen nacht konden we er weer vijf keer uit, het houdt gewoon niet op. 'Het hoort erbij', zeggen ze dan. Maar we kúnnen niet meer. Niet meer denken, niet meer lachen, niks. Na acht maanden nog steeds geen slaap, elke nacht houdt kleine Willem ons wakker. Hoort dat er echt bij? We geloven het niet, de knop moet om. Alle tips Alles hebben we al geprobeerd. Bij ons in bed, naast ons bed, eigen kamer. Borstvoeding, kunstvoeding, papflessen. Osteopaat, homeopaat, fysiotherapeut. Laten huilen, oppakken, wiegen. Inbakeren, slaapzakjes, dekentjes. Op de rug, op de buik, op de zij. Voorlezen, zingen, masseren. Bedje omhoog, bedje verplaatsen, bedje bij het raam... Geloof me, alle tips hebben we gehad en alles hebben we geprobeerd, maar het maakte niet uit, Willem slaapt niet langer dan 2-3 uur achter elkaar. Heel soms 4 en een enkele keer 5 uur achter elkaar. Dan lag ik wakker in bed de minuten na te tellen die hij al lag te slapen, omdat ik gewoonweg niet kon geloven dat hij nog sliep. Ook had ik dan al tig keer zijn ademhaling gecheckt. Het onbegrip Van ruim zeven maanden niet langer dan 3 uur achter elkaar kunnen slapen wordt een mens een beetje gek. Je kunt namelijk niet normaal functioneren op zo weinig slaap. Ik kwam regelmatig niet meer uit mijn woorden, heb vaak onverantwoord in de auto gereden, viel tijdens het achtuurjournaal al in slaap, trilde als een rietje en was vooral heel veel en vaak aan het huilen. Het moeilijkste vond ik nog het onbegrip. Van andere moeders: 'Vervelend joh, die van mij sliep al door met 3 weken', not helping. Van mensen zonder kinderen: 'Ik was laatst ook een keertje moe, moet je gewoon mee gaan stappen voor afleiding', not helping. Van het consultatiebureau: 'Tsja, baby’s worden nu eenmaal wakker ’s nachts tot 9 maanden', not helping. Van de huisarts: 'Je moet hem af en toe laten logeren', not helping. En tenslotte van mensen die gewoon hun mond moesten houden: 'Had je maar geen kinderen moeten krijgen haha!'. Schamen Ik begon me zelfs een beetje te schamen voor het feit dat mijn kind niet kon slapen. En zo leidden onze slapeloze nachten zelfs tot een beetje eenzaamheid. Langzaam voelde het alsof ik vriendinnen kwijtraakte, want ik had gewoon geen energie meer om te zijn wie ik was. Langzaam voelde het alsof ik mijn werk niet meer kon uitvoeren, want ik kon niet meer goed nadenken. Langzaam voelde het alsof onze relatie alleen nog maar draaide om het slapen van Willem. Langzaam verloor ik de grip op ons leven. En ja, dat klinkt heel dramatisch, maar het was ook gewoon heel erg k*t. Een schema Tot afgelopen week. Ik vroeg op social media wat rond naar ervaringen met slaapcoaches. Godzijdank reageerde een bekende direct. Zij had zelf een kind dat slecht sliep en daarnaast jarenlange ervaring in de kinderopvang. Ze maakte een schema voor ons, afgestemd op de behoefte, het gedrag en leeftijd van Willem. Ze leerde me hoe ik Willem kon trainen om zelf in slaap te vallen en om door te slapen als hij ’s nachts wakker zou worden. Altijd bovenop zijn lip En ja, daar hoort bij dat ik hem af en toe een paar minuten moet laten huilen. Dat vindt hij niet leuk, want dat is hij niet gewend. En ik vind het ook niet leuk, want ik ben het ook niet gewend, omdat ik altijd bovenop zijn lip zit. Al na de eerste nacht zagen we resultaat. Willem ging na even jammeren en zeuren zelf weer slapen. Ik vroeg mijn vriend serieus: 'Denk je niet dat hij dood is?'. Hij is echt even gaan checken en zag dat Willem weer heerlijk lag te slapen. Wat een verschil We zijn nu drie nachten verder en het gaat goed. Heel goed! Willem hoeft geen fles meer in de nacht en wordt tussen half acht ’s avonds en zes uur ’s morgens hooguit twee keer wakker. Hij jammert een paar minuten en dommelt weer verder. Hij kan het. Wij kunnen het. Over een paar nachten slaapt hij echt door. Wat een verschil in drie dagen. Ik voel me letterlijk verlicht, mijn vriend zit niet meer constant te gapen en Willem is niet meer hyper van vermoeidheid. Lieve ouders zonder slaap, schakel hulp in. En doe het eerder dan ik, want dat verdienen jullie. Deze blog is van Marloes Grimbergen (35), die vorig jaar voor het eerst moeder is geworden. Marloes leefde ruim vijf jaar als vrolijke single in Amsterdam, tot ze eind 2015 haar grote liefde vond. Drie maanden later was ze zwanger en inmiddels bevindt zij zich in de voor haar hele nieuwe wereld van het moeder zijn. Voor VROUW.nl neemt ze je mee op haar avontuur!