Deel 495: ’Ik kan er niet bij dat het zo snel is gegaan’

Dinsdag Het pand is perfect. De vorige eigenaar draaide financieel gezien een ongezonde zaak; hij had schulden en corona gaf hem de fatale nekslag. We hoeven er vrijwel niets aan te doen. Ook het interieur wordt ter overname aangeboden. Het is bijna te mooi om waar te zijn. Ik maak wat foto’s en stuur die, terwijl Boris met de makelaar praat, door naar Eva. Ze reageert met een reeks smileys met hartjesogen... het drukt goed uit hoe ik me nu voel. Ik zie helemaal voor me hoe we hier een bloeiende brasserie van gaan maken. Ook de locatie had bijna niet beter gekund. Het liefst zou ik morgen de deuren openen. Ik laat de onderhandelingen aan Boris over en hoor hem net zeggen dat hij er later deze week op terugkomt. Als we dan maar niet te laat zijn... Vrijdag Boris komt thuis met een fles champagne in zijn handen. Dat kan maar één ding betekenen; hij heeft een deal gesloten voor het pand. Ik kan er niet bij dat het zo snel is gegaan en vlieg hem gillend om zijn nek. „Schreeuw niet zo”, zegt Nina geïrriteerd. Het kan me even niet schelen dat ze de sfeer probeert te verpesten. Zonder iets te zeggen loopt ze de trap op. „Een felicitatie zou wel netjes zijn, Nina”, roept Max zijn zus na, waarna hij mij een stevige knuffel geeft. Pas dan dringt het tot me door hoe dit voor haar moet voelen; ze wordt buitengesloten. Dat is niet zo, maar zo zal zij het wel ervaren. Mijn opgewekte stemming ebt langzaam weg. Boris schenkt de glazen vol en we proosten met z’n vieren want Rose is er ook bij gekomen. „Ik ga even naar Nina”, zeg ik dan. Als ik bij haar aanklop, bromt ze iets waar ik weinig uit kan opmaken. Mag ik nou binnenkomen of niet? Ik besluit de deur open te gooien. Daar zit ze, op bed, met opgetrokken benen naar haar telefoon te staren. Ik ga naast haar zitten. „Wat is er?” vraagt ze nogal kortaf. „Ik kan niet blij zijn over de brasserie als jij dat niet bent. Ik mis je in ons gezin.” Ik zie haar ogen vollopen en bij de eerste keer knipperen, rollen er twee dikke tranen over haar wangen. „Wat is er toch, meisje?” Ze legt haar hoofd tegen me aan en begint dan hartverscheurend te snikken. „Alles in mijn leven gaat mis, mama; Guido heeft een ander.” Binnensmonds vervloek ik dat lamlendige joch en sla mijn armen om haar heen. „Aan zo’n jongen heb je niets”, zeg ik dan maar. Ze gaat rechtop zitten. „Ik houd van hem. Mam, ik houd van hem!” Dit deel staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (eerder al) online lezen.