Dinsdag

„Zou ze misschien een nachtje bij jullie mogen slapen?” Ik ben compleet verbouwereerd door Pauls vraag. Wil hij nou werkelijk dat ik een nacht op zijn baby ga passen?

„Tja, eh… dat moet ik echt even overleggen. Ik ben momenteel best druk met werk en ken het schema van Boris niet uit mijn hoofd. Mag ik dit even laten bezinken? Dan kom ik er later op terug.” Ik probeer tijd te rekken; nee zeggen is nooit mijn sterkste kant geweest.

„Ik weet dat het raar moet zijn, Helen, maar ik vertrouw je gewoon als beste met kleine kinderen. Als Marleens moeder en zus niet allebei weg zouden zijn, had ik het je niet gevraagd. We zitten gewoon ontzettend omhoog: we kunnen het niet maken om deze bruiloft te missen.” „Ik laat het je morgen weten, goed?”

’s Avonds komt het onderwerp ter sprake. Ik heb het - niet slim - op tafel gegooid waar de kinderen bij zijn. Nina stuitert bij het idee dat haar halfzusje een nachtje bij haar komt slapen, maar Max’ hoofd staat op onweer.

„Jij bent gek! Dat ga je toch zeker niet doen? Kan die baby niet bij Marleens moeder of bij een vriendin of zo?” Hoewel het niet meer zo slecht gaat als in het begin, heeft Max nog steeds moeite de situatie te accepteren; hij heeft geen klik met Marleen.

„Haar moeder is op vakantie met haar zus en het is een bruiloft van vrienden, waardoor ze echt niemand hebben.” Boris haalt zijn schouders op. „Laat ze haar maar brengen, joh. Kun jij lekker tutten, Nina blij en Max… jij en ik gaan dan wel mannendingen doen. Boeren laten en voetbal kijken.”

Max lacht, Nina juicht. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Begrijpt hij nou werkelijk niet hoe raar het voor mij is een nachtje op het kind van mijn ex te passen?

Donderdag

„BORIS!” Mijn stem slaat over als ik hem roep. Ik ben woedend! Nietsvermoedend loopt hij de trap op, waar hij mij briesend achter de computer ziet zitten. Ik wijs naar het scherm. „Wat is dit? Waarom is er 2500 euro naar Bob overgemaakt? Was het nog niet genoeg?”

„O, dat is eenmalig. Hiermee is hij écht helemaal uit de brand. Hij betaalt het terug, maak je geen zorgen.” „Waarom kom ik daar op deze manier achter? Waarom vertel je mij dat niet?”

„Helen, is het zo belangrijk?” „JA! Ik wil niet dat er duizenden euro’s naar Bob worden doorgesluisd omdat hij financiële problemen heeft. Dat lost niets op, wij zijn geen bank! Wat als wij het geld ineens om wat voor reden hard nodig hebben?”

Helen’s dagboek teruglezen?