De Vechtscheiding deel 46: ’Tijd om het huis in te wijden met Sara’

Anouk en Bas lijken het helemaal voor elkaar te hebben: ze hebben een goedlopende zaak, een mooi huis en een leuke tweeling (14). Ze vormen het ’perfecte’ plaatje, totdat Anouk en Bas plotseling lijnrecht tegenover elkaar staan. Ze delen wekelijks hun verhaal, vanuit beide kanten bekeken. Deze week: Bas. Met het schaamrood op mijn kaken doe ik het raam dicht. Wat voor een vent jaagt nu zijn ex het huis uit bij haar kinderen vandaan? Het is een rotstreek, maar als ik nu niets doe blijft het door emmeren en woon ik over een jaar nog in dat verdomde tuinhuis. Vriend Anouk sputtert nog even tegen door de deurbel ingedrukt te houden. „Stil maar,” zeg ik tegen de pup: „Ze houdt zo wel op. Wil je met een bal spelen? Kijk hier…” Ik gooi de bal weg en de pup dolt er achteraan. Wat een heerlijk beest. Ik ga op de grond zitten en ze komt meteen op me af. De bal half in haar bek. „Hoe zal ik jou eens noemen,” klets ik verder. „Of zullen we even wachten tot Lente weer thuis is? Hier, ga ’m pakken.”Ik pak de bal en gooi die weer weg. De pup sprint nu de tegenovergestelde richting op. Blijkbaar moet je een hond ook leren een bal terug te brengen. Anouk is opeens stil. Ik sta op en gluur tussen de gordijnen door naar buiten. Ze staat inmiddels niet alleen op de oprit. Naast haar staat een grote man. Is dat haar vriend? Ik kijk nog een keer goed. Die Audi herken ik en dan weet ik het: het is Samuel, de vader van Sem, het vriendje van Lente en het voetbalmaatje van Storm. Ik wist niet dat Anouk en hij bevriend waren. Blijkbaar goed genoeg om haar te redden. Hij houdt de autodeur voor haar open en zij stapt in. Samen rijden ze weg. Inwijden Mooi. Die is weg. Tijd voor de app naar Sara. Tijd om het huis in te wijden. Tijd voor een nieuwe fase: ’Schoonheid, mag ik u vanavond uitnodigen voor een inwijdingsritueel?’ ’Spijbelaar! Waarom ben je niet op je werk?’ ’Druk, druk, druk...’ ’Alweer? Waarmee deze keer?’ ’Zoals ik al zei: een inwijdingsritueel’ Sara stemt toe. Mooi zo. Nu hoef ik alleen maar te bedenken waar ik het met haar wil doen. Op de bank waar de hele familie zondag Heel Holland Bakt kijkt? Of op de keukentafel naast de bak met Anouks zelfgeroosterde granola. Sara is geen granolatype. Ze is meer een chocolademeisje. Op mijn gemak wandel ik door de benedenverdieping. Tegen de wasdroogcombinatie? Of op Anouks yogamatje. Nee, misschien is de slaapkamer toch beter. Ja, de slaapkamer! Op de schone lakens met chocola. Ik ga haar van top tot teen met een penseel beschilderen met vloeibare chocola. Wat een mooi toetje! We beginnen met oesters, dan een gegrild kippetje. Die eten we lekker met onze handen op. En tot slot dus het chocoladeschilderij. Als opwarmertje stuur ik haar een foto van een schaal oesters en daarna een foto van een gegrilde kip. Ze stuurt een gifje terug van een smullend aapje. ’En dessert?’ vraagt ze. ’Verrassing’ antwoord ik met een plaatje van een bloot lijf en chocoladefontijn. Ik krijg de juiste reactie terug. Tevreden val ik op de bank in slaap. Gepaste haast Na een powernap ga ik boodschappen doen voor het inwijdingsdiner. Zodra ik de sleutel omdraai hoor ik het gepiep van de pup. Helemaal vergeten! „Shit. Ach sorry schoonheid, ik was even vergeten dat je hier was.” Ik buk om haar op te tillen. Met de pup op mijn arm wil ik naar beneden lopen, maar voor de drempel zet ik mijn voet in iets zachts, warms en glad. Mijn neus zegt genoeg. Nog een keer shit. Maar dit keer de echte. Ik was helemaal vergeten dat puppy’s dit ook doen. Met gepaste haast, want Sara staat zo voor de deur, ruim ik het op. Daarna pak ik de pup op en neem haar mee naar beneden. Het zou handig zijn als ze er vanavond niet is, dus ga ik aan de buurvrouw vragen of ze daar vanavond kan blijven. Groen van ellende Als ik naar buitenloop parkeert de vader van Sem net zijn auto voor de deur. Anouk stapt gehaast uit en houdt de portier van de achterbank open: „Zo, kom er maar uit.” Tot mijn verbazing stapt Storm uit. Lijkbleek. „En jij ook,” gaat Anouk verder. Achter Storm kruipt Sem uit de auto. Hij ziet bijna groen van ellende. „Mooi, je bent er,” zegt Anouk tegen mij. „Deze heren leek het een goed idee om hun kamp te beginnen met een biertje en wat wiet. Ze waren even de regels vergeten. En nu zijn ze ziek. Sem heeft net langs de snelweg overgegeven. Zijn moeder is niet thuis, dus we laten hem ook bij jou.” „Bij mij?” echo ik. „Ja,” antwoordt Anouk. „Bij jou. Samuel en ik gaan even een hapje eten. We zijn hier de hele middag mee bezig geweest en hebben nog niets gegeten. Sterkte.” Ik zie haar ogen duivels twinkelen: „En geef ze vooral iets zoets. Daar knappen ze van op. Nou daaag!” Ze stapt weer in en voor ik tegen kan sputteren, zijn ze weg.

De Vechtscheiding deel 46: ’Tijd om het huis in te wijden met Sara’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

5 tips om de overgang van winter- naar zomertijd vlekkeloos te laten verlopen

’Daten boven de 40 is een andere tak van sport’

Joyce (46): ’We hebben geen enorme orgies’

Pippi (2) heeft down: ’Ze is ons gezin niet tot last, ze is juist een verrijking’