Joyce doneerde 4 vlechten: Ik wilde iets geven aan mensen met kanker

Het begon met haar opa (84). Hij bracht toentertijd een bezoekje aan het ziekenhuis omdat hij last had van een zere rug. Slechts een paar maanden eerder was de oma van Joyce overleden. In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat haar opa kanker had: hij had uitzaaiingen door zijn hele lichaam. Opa ,,Opa overleed al twee weken later. Hij is ook niet meer thuis gekomen. Dat was heel heftig. In een paar dagen zag ik de grote, stoere man enorm achteruitgaan. Hij was de eerste persoon in mijn nabije omgeving die kanker kreeg, dat had een grote impact op mij. Ik had natuurlijk wel over de ziekte gehoord, maar het van nabij meemaken is anders.Vreselijk dat hij zo heeft geleden, ik had hem echt een beter einde gegund.” Niet lang daarna kregen beide vaders van haar twee beste vriendinnen darmkanker. Joyce hoorde dit slechte nieuws in dezelfde week. ,,Ineens waren er nóg twee mensen met kanker. In eerste instantie zag het er bij beiden best positief uit. Ze werden op een gegeven moment zelfs schoon verklaard. Uiteindelijk is bij één van hen de kanker toch teruggekomen en overleed hij. De ander leeft gelukkig nog. Al met al was het een moeilijke periode; het trof mijn beste vriendinnen en kwam daardoor opnieuw dichtbij. Zijn afscheid was ook nog eens in dezelfde zaal als die van mijn opa. Opeens was ik daar voor de tweede keer in korte tijd om afscheid te nemen.” Dikke vlechten Daaropvolgend kreeg een bevriende collega borstkanker. „Ze zei: ’We gaan onder het mes en dan zien we het wel’. De operatie mocht echter niet baten: na amper een jaar overleed ook zij. Kort daarop overleed een andere vriend aan kanker. Joyce voelde zich machteloos. Ze bleef maar geconfronteerd worden met de ziekte, maar kon voor haar gevoel niets doen. „Ik vroeg me af hoe ik een hart onder de riem kon steken. Totdat ik een meisje met borstkanker ontmoette. Haar haar moest eraf en ik besefte dat haar best wel iets groots voor vrouwen is. Het hoort toch min of meer bij je identiteit. Dat was het moment waarop ik dacht: ’Misschien kan ik dan op díe manier het verschil maken!’” Joyce zocht contact met Stichting Haarwensen, die zorgt voor mensen met haaruitval. „Het maakte mij niet heel veel uit wie mijn haar zou krijgen; het ging mij vooral om de link met kanker. Desondanks was het een big deal voor me. Mijn haar groeit namelijk ontzettend langzaam en ik had er dan ook jaren over gedaan om het lang te krijgen. Ik was daar heel blij mee en trots op. Het zou jaren duren voordat het weer lang zou zijn, besefte ik. Toch vond ik dat iets heel kleins in vergelijking met zo ziek zijn. Uiteindelijk liet ik dan ook vier dikke vlechten van 21 centimeter afknippen.” Pijn doen Hoewel haar omgeving flink aan haar korte coupe moest wennen, heeft Joyce nooit spijt van haar beslissing gehad. „De zijkanten waren echt heel kort geknipt, bijna stekelachtig. Maar ik vond dat het wel een beetje pijn mocht doen. Als het me niks zou doen, zou het minder impact hebben gehad. Ik wilde echt iets opofferen om aan te tonen hoeveel kanker in mijn omgeving me deed.”