Marit: Mijn ouders stapten samen uit het leven

Uit onderzoek blijkt dat iets meer dan 10.000 van alle 55-plussers de wens hebben tot levensbeëindiging, zonder dat zij ernstig ziek zijn. Daarom herplaatsen wij het interview met Marit. Marit: “Mijn vader opperde meer dan tien jaar terug als eerste, dat hij het wel mooi zou vinden om samen met mijn moeder te sterven als ze heel oud of ziek zouden zijn. Hij kondigde dat zomaar aan op een moment dat de familie samen was. Daar werd vervolgens ook door mijn moeder over nagedacht en gesproken. Ook met ons. Thuis wonen Het enige moment dat het idee me aanvloog, was na het telefoontje dat het daadwerkelijk ging gebeuren. Ik voelde me angstig. Totdat ik dacht: 'Ik moet er doorheen. Door de angst heen.' Mijn moeder vroeg mijn zus, broer en mij, het oorspronkelijk gezin, om de laatste twee weken voor hun dood weer thuis te komen wonen. Op de laatste avond vroegen we mijn moeder wat ze na het eten wilde doen. Mijn vader ging wat eerder naar bed en mijn moeder wilde nog een spelletje doen. Dat werd pesten, haha. Ze won zelfs nog twee keer en we hebben enorm gelachen. Maar op een gegeven moment wilde ook zij naar bed. Ik vroeg me af hoe mijn moeder nou moest slapen terwijl ze wist dat dit haar laatste nacht was. Een voor een gingen we bij haar langs om haar welterusten te kussen. Voor mij was dat het echte afscheid. In die omhelzing, met onze gezichten tegen elkaar aan, zeiden we hoe waardevol we voor elkaar waren geweest. Vla met euthanasiemiddel Mijn vader en moeder hadden afgesproken dat ze na de ochtendkoffie op bed zouden gaan zitten en dan een schaaltje vla met daarin het euthanasiemiddel zouden eten. We hadden afgesproken dat mijn vader de vla als eerste zou eten. Hij at het schaaltje heel rustig leeg. Mijn moeder had wel een beetje stress toen ze het at. Ze had het idee dat het brandde in haar maag en wilde graag overeind blijven zitten. Maar verder was ze rustig. En terwijl ze zo samen op bed zaten, gleden ze weg. Mijn moeders hart stopte vrijwel meteen. Bij mijn vader, die groter en sterker was, duurde het langer. Maar het moment was zo intens en mooi. Getuigen of verdachten Ze zijn in verbinding met elkaar en met ons overleden. Het is jammer dat hun ‘laatste wil’ in zo’n schimmig gebied terechtkwam. De euthanasiewet is namelijk niet afdoende. Als je zoals mijn ouders zelf besluit dat je de regie over je einde wil hebben en er is (nog) geen urgent ziektebeeld, mag je geen hulp krijgen. Nadat ze waren overleden en wij de huisarts hadden ingelicht, veranderde het huis in een plaats delict. Er werd niet met ons gepraat omdat de rechercheurs nog niet wisten of wij als getuigen of als verdachten moesten worden gehoord. We hadden alle documentatie overhandigd en bewezen dat dit de volledige wens en ook het toedoen van mijn ouders was geweest. Jongere generatie Toen alles voorbij was, kwamen mijn zoons en de rest van de familie ook naar het huis. Het was mooi om te zien hoe de jongere generatie het overnam. Zij gingen boodschappen doen, zorgden voor het avondeten en kochten voor de grap vla als toetje. Die avond zaten we voor het eerst in een nieuwe samenstelling aan tafel. Allemaal onder de indruk en met grote bewondering voor de moed en helderheid waarmee mijn ouders hun leven hebben geleefd en afgerond.” Jij op VROUW.nl Heb jij een leuk, bijzonder of verdrietig verhaal en wil je dat met ons delen? Dat kan hier!