De Sinterklaasherinnering van juf José: Er was sprake van totale chaos

In de Sinterklaastijd verlang ik altijd terug naar mijn tijd als leerkracht op de basisschool. Ja, de tijd rond 5 december is hectisch, maar ook zo leuk! In de vergadering bespreken de leerkrachten standaard dezelfde dingen: hoe versieren we de lokalen en de ramen en hoe komt De Goedheiligman aan? In een cabrio? Een brandweerwagen? Of toch ouderwets te paard? Ik was pas 22 toen ik mijn eerste baan kreeg in groep 3 op een heel gezellige basisschool in Oegstgeest. Kruidnootjes bakken Ik was een jonge hond, die met veel zelfvertrouwen voor de klas stond en soms ook dacht het allemaal beter te weten. Zo ook tijdens die eerste december in mijn eerste schooljaar. Een ervaren collega had een ’circuitje’ voorbereid. Dat hield in dat er in de klas vier verschillende opdrachten klaarlagen, die te maken hadden met Sinterklaas. De klas werd verdeeld in vier groepjes en na een half uur werken aan de opdracht, draaiden de groepjes door naar het volgende onderdeel. Ze had hierbij hulpmoeders geregeld, maar eigenwijs als ik was, had ik bedacht dat ik het wel alleen kon. Vier groepjes, vier opdrachten. Een Sint en een Piet knutselen, een taaipop versieren met glazuur en snoep en kruidnootjes maken. ’Kan makkelijk in één middag’, dacht ik nog. ’Hoe moeilijk kan het zijn?’ Zelf zou ik bij de kruidnootjes gaan staan, want dat was de ingewikkeldste opdracht. Bovendien moesten die dingen in een oventje, dus daar moesten we sowieso voorzichtig mee zijn. Ik deed vol goede moed boodschappen voor de kruidnoten en taaipoppen en zette alles, inclusief het beslag, klaar in mijn lokaal. Na de lunch kwamen de kinderen terug in de klas. Ik legde uit wat de bedoeling was en we gingen enthousiast aan de slag. Maar wat er daarna allemaal gebeurde, heeft mijn brein niet helemaal opgeslagen. Chaos Ik weet alleen dat er sprake was van TOTALE CHAOS. Zo zat er veel te veel water in het beslag van de kruidnoten waardoor het een enorm plakkerige bende werd en ze uiteindelijk als knalharde zwarte knikkers uit de oven kwamen. In m’n lokaal was het rond de 40 graden en overal waar ik keek stuiterden kinderen op en neer. Ze hadden natuurlijk het snoepgoed in hun mond gestopt in plaats van op de taaipop. Overal zat glazuur en beslag en álles plakte. Inclusief de kinderen. De geknutselde Pietjes en Sintjes waren drijfnat van de aanmaaklijm, die wordt gemaakt van grote hoeveelheden poeder en water. Er zat aan het einde van de middag maar één ding op: snel mijn klasje - met tas en al - mee naar buiten nemen en alles later grondig schoonmaken met heet water. Ik liet de kinderen hun handen wassen (gevolg: overal water, overal zeep) en hun jassen aantrekken. „Tassen mee naar buiten, jongens, en even lekker spelen totdat je wordt opgehaald.” Na de bel liep ik met een verwilderde blik en glazuur in m’n haar terug naar mijn lokaal. Ik ben uren bezig geweest met het opruimen. De volgende ochtend stond er een lief jongetje aan mijn bureau. Hij straalde. „Het was zo leuk gisteren, juf! Gaan we vandaag weer circuitje doen?”