Deel 460: ’We waren hard onderweg om seks met elkaar te hebben’

Maandag We zijn door het oog van de naald gekropen. Als Max een half uur later onverwacht binnen was gekomen - of de achterdeur had gebruikt - had hij mij zomaar zoenend kunnen aantreffen met Kyle. Of nog erger; de sfeer was er wat dat betreft al goed naar - we waren hard onderweg om seks met elkaar te hebben. Max fronste wel zijn wenkbrauwen toen hij ons redelijk opgefokt aantrof, maar verdween vrij rap naar zijn kamer. „Die heeft niets gemerkt, joh”, suste Eva. Maar daarvan ben ik inmiddels niet meer zo zeker. Ik vond Max vanmorgen, net als gisteren, vrij kortaf tegen me. Het idee wil maar niet uit mijn hoofd dat hij misschien eerst door het raam naar binnen heeft gekeken, maar ik kan hem dat natuurlijk niet vragen. Ik heb het feestje vrij snel na zijn binnenkomst afgebroken door naar bed te gaan. Kyle maakte toen Max boven was aanstalten om verder te gaan waar we gebleven waren, maar dat hield ik af; te riskant. Ik kon door alles de slaap niet vatten en daar betaal ik nu nog steeds de prijs voor. Ik zit achter mijn computer, maar krijg er geen twee zinnen vloeiend uit. Eva en haar mannen zijn boven hun spullen aan het pakken; de logeerpartij zit erop. Vanmiddag vertrekken ze weer. Ik vind het, in tegenstelling tot wat ik van tevoren had verwacht, niet zo erg. Ik heb er behoefte aan mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik wil rust, een opgeruimd huis en een opgeruimd hoofd. Geen drugs, drank en andere mannen meer. Doe mij maar een saai leven - voor de komende tijd dan. Morgen komt Boris weer terug. Vrijdag Holly zit op mijn schoot, Max en Nina hebben aan de keukentafel een gesprek over een feest waar ze allebei naartoe willen en Boris zet koffie. We hebben net lekker gegeten en onze plannen voor kerst doorgenomen. Voor het eerst in lange tijd voel ik weer dat we een gezin zijn. Toch hangt er een enorm donkere wolk boven mijn hoofd, een wolk vol schuld. Het mag er dan fantastisch uitzien, ik heb mij de afgelopen tijd behoorlijk misdragen. Hoe kan ik gewoon doorgaan, doen alsof het allemaal niet gebeurd is? Mag je leven met zo’n leugen? Ik hoor Nina en Max lachen en voel Boris’ hand op mijn schouder als hij de koffie voor mijn neus zet. Ineens wordt het me allemaal te veel. Uit het niets begin ik te huilen. De kinderen en Boris kijken me verschrikt aan. „Ik vind jullie zo lief”, snik ik, omdat ik niets anders weet te zeggen. Helen’s dagboek teruglezen?