Toen we Kimberley vorig jaar spraken was ze net begonnen aan haar studie voor maatschappelijk werkster, met als doel dak- en thuislozen er weer bovenop te helpen. Inmiddels heeft ze haar studie afgerond en is ze begonnen met een baan bij het Leger des Heils. Iets wat ze niet alleen doet met passie, maar ook vanuit eigen ervaring. Jaren geleden was Kimberley namelijk zélf dakloos.

Ontsnapt

Kimberley was nog geen zestien toen ze op straat kwam te staan. "Mijn ouders waren niet in staat om voor mij te zorgen, waardoor ik al vrij snel in een internaat terechtkwam. Dat was prima, maar niet de plek waar ik als puber mijn tijd door wilde brengen. Absoluut niet. Ik besloot alle moed bij elkaar te verzamelen en de benen te nemen. Zonder ook maar een seconde na te denken over de consequenties."

"Stom natuurlijk. Ik was dan misschien ontsnapt, maar er was niemand bij wie ik terecht kon. Wat moest ik doen én waar moest ik heen? Ik had geen idee. Stond er helemaal alleen voor. Maandenlang zwierf ik over straat. Ik had het geluk dat ik door mijn verleden al vrij stevig in mijn schoenen stond voor een meisje van zestien, want of ik het anders had overleefd? Dat weet ik niet. Je loopt toch als meisje alleen over straat, dag en nacht."

Overleven

Het leven van Kimberley bestaat in die tijd vooral uit overleven. "Mijn voornaamste doel was mezelf in leven houden. Geloof mij: dat is een hels karwei als je bijna geen geld én geen eten hebt. Soms lukte het om iets bij elkaar te sprokkelen, waardoor ik weer even kon aansterken. Slapen deed ik tijdens die periode op straat nauwelijks. Dat vond ik toch een beetje griezelig. Stel dat ze mij iets aan wilden doen? Dan ben je 's nachts toch heel kwetsbaar."

"Gelukkig leerde ik al vrij snel andere daklozen kennen. Dat gezelschap vond ik heel prettig. Dan ben je toch niet helemaal alleen. Samen brachten we de dagen door op straat. Ik moet eerlijk toegeven: soms was dat best gezellig. Zo weet ik nog dat we op een zomerse dag samen in het park zaten. Het was zo'n fijne middag. Even leek het alsof er niets aan de hand was, alsof we gewoon als een groep vrienden in het park zaten. Niet dakloos waren."

Schaamte

Een aantal maanden leeft Kimberley op straat. "Ik kon nergens heen en een bijbaantje vinden als minderjarige was ook moeilijker dan gedacht. Toch wist ik mezelf wel op de been te houden en zakte de moed mij niet in schoenen. Ik had er alle vertrouwen in dat het weer goed zou komen, al schaamde ik me wel voor het feit dat ik dakloos was. Ik probeerde dat dan ook zoveel mogelijk te verbloemen door mezelf te blijven verzorgen."

Toch zijn er ook mensen die wél hoogte kregen van Kimberley's geheim. "Samen met een vriendin raakte ik een café aan de praat met een stelletje. Ze waren zo aardig en voordat we het wisten lag ons hele verhaal op tafel. Ze waren geraakt door ons verhaal én het feit dat we als twee meisjes op straat leefden, dat ze besloten ons twee dagen in huis te nemen. We mochten douchen, kregen heerlijk te eten en konden even bijslapen. Zo lief."

Hartverwarmend

"Dat maakt het leven op straat ook wel weer heel bijzonder: de mensen die je ontmoet. Zo kwam ik ook in contact met een cafébaas. Een ontzettend lieve man bij wie ik iedere dag een tosti mocht komen eten. Het is zo hartverwarmend dat mensen dat voor je willen doen. Dat ze voor wildvreemde mensen klaarstaan die het even niet zo goed hebben. Dat heeft wel echt mijn ogen geopend."

"Op het moment dat ik een baantje en een huis kreeg en mijn leven weer aardig op de rit had, wilde ik ook niets liever dan iets betekenen voor andere daklozen. Iets terugdoen voor de maatschappij. Dat is ook de reden dat ik aan het werk ben gegaan bij een stichting voor daklozen en nu stage loop bij het Leger des Heils. Het geeft mij zoveel voldoening als je deze mensen een fijne dag kunt bezorgen."

Bijzonder werk

"Daarnaast merk ik bij de daklozen ook dat de drempel om met mij in gesprek te gaan vaak lager is dan met andere medewerkers. Waarschijnlijk omdat ik als geen ander weet wat ze doormaken, omdat ik jaren geleden precies in dezelfde positie zat. Natuurlijk had ik liever niet op straat geleefd, maar het heeft mij wel gevormd tot wie ik nu ben en ervoor gezorgd dat ik nu dit bijzondere werk mag doen. Daar ben ik dankbaar voor."