Aranka’s huis in Portugal werd verwoest door een bosbrand: ’Er stond niets meer’

Ondernemer en coach Aranka van der Pol (42) verhuisde met man Eric (51), zoon Mika (6) en hond Ki naar Portugal om dichter bij de natuur te wonen. Corona en een bosbrand brachten de nodige uitdagingen met zich mee. Voor ons hield ze een dagboek bij. Augustus 2019 „Kijk nou hoe prachtig het hier is. Ik zou zo graag helemaal in de natuur willen wonen. Het liefst in Portugal”, droom ik hardop. We zitten in de auto naar camping Buitenland in Drenthe voor een paar dagen vakantie in een pipowagen. „Dat weet ik, schat, maar we hebben net een huis gekocht in Nederland.” Daar heeft mijn man een punt. Na jarenlang huren in Amsterdam, hebben we eindelijk een nog te bouwen huis kunnen kopen in een dorp op twintig minuten rijden van de stad. Alleen het vooruitzicht om in zo’n rijtjeshuis te wonen en ons drukke leven… het benauwt me bij vlagen. De afgelopen jaren stond er twee keer een ambulance voor de deur met een middagje op de hartbewaking als extraatje. Mijn man houdt er een iets andere vertelling op na, maar voor mij was de oorzaak duidelijk: te hard werken (hij heeft een internationaal bureau in sportfotografie), stress en niet naar je lichaam luisteren. Ikzelf ben ook goed in het maar doorgaan. Ik ben ondernemer en coach mensen in het herontdekken van hun levensdoelen. Het is eerder regel dan uitzondering dat we ’s avonds om twaalf uur onze laptop dichtklappen om naar bed te gaan. Dat wil ik graag anders. En, ja, dat kan zeker ook in Nederland, maar Portugal lonkt ook al jaren. Terwijl ik over de kilometerslange weilanden staar, krijg ik een ingeving. Ons nieuwe huis moet nog worden gebouwd. Ondertussen huren we onze woning in Amsterdam nog. Dat betekent maandenlang dubbele lasten. Dan kunnen we toch net zo goed ons huurhuis opzeggen en een paar maanden in Portugal gaan wonen? „Als ik onze kennissen in de Algarve nou eens vraag of we een yurt (een grote Mongolische tent – red.) bij hen op het land mogen bouwen?” ga ik verder. „Dan gaan we daar een paar maanden in wonen en verhuren we het samen als wij rond de zomer weer naar Nederland gaan.” Ik zie hem denken. Na een paar minuten zegt hij: „Dat is eigenlijk een heel goed idee, laten we dat doen.” „Meen je dat?” zeg ik verbouwereerd. „Ja, waarom niet? App ze maar.” November 2019 Onze vrienden hebben ja gezegd! En dus kopen we een prachtige moderne yurt bij een firma in Frankrijk, die zelf het transport regelt. Ons appartement is opgezegd en we hebben een opslag gehuurd. En het belangrijkste: we hebben in Portugal een geweldige school gevonden voor onze 5-jarige zoon Mika, waar hij in het Engels les krijgt, Portugees leert en veel in de natuur is. December 2019 Sinterklaas in Nederland. Voor de open haard bij mijn ouders pak ik mijn surprise uit: een yurt gemaakt van sushi-stokjes. Mika zit glunderend op de bank tussen opa en oma in… Wat zal ik dat gaan missen. Ik slik de brok in mijn keel weg. Eric is al met een vriend naar Portugal gereden om de tent op te bouwen. Als Mika en ik een week later aankomen, mogen we in een luxe boomhut verblijven, terwijl de mannen keihard aan ons onderkomen werken. Dat blijkt nog niet zo makkelijk en regelmatig worden er nachten doorgehaald omdat het regent en stormt, en het dak erop moet voordat de houten vloer drijfnat wordt. Twee keer gaat het finaal mis, waardoor Eric middenin de nacht met twintig handdoeken de vloer aan het dweilen is, letterlijk met de kraan open. Maar met kerst staat-ie: meer dan vijftig vierkante meter met een grote lichtkoepel en ramen aan weerszijden. Ik draai een geïmproviseerd kerstdiner in elkaar. Daarna kijken we met z’n drieën naar de sterren en voelen ons intens dankbaar. Maart 2020 Portugal is in de ban van corona! Maar eerlijk gezegd ervaren wij de lockdown als een heel mooie tijd, waarin we veel met z’n drieën samen in de natuur zijn en lekker kunnen bouwen. Het is gek om te zeggen, omdat corona ook zoveel ellende brengt wereldwijd, maar voor mij is het de gelukkigste periode in mijn leven. April 2020 Erics werk ligt door de lockdown helemaal stil, wat financieel vervelend is. We teren in op ons spaargeld. Gelukkig kan ik vanuit Portugal gewoon online mensen coachen, en Eric kan zich nu volledig richten op het bouwen. Na maandenlang afwassen, tandenpoetsen en douchen onder een tuinslang, begint de badkamer vorm te krijgen en hebben we eindelijk elektriciteit en warm water van de zonnepanelen. We genieten volop. We zwemmen in het meertje, gaan naar bed met de roep van de uil en worden wakker door het getik van de specht. We leven met de elementen, weten precies wanneer het volle maan is en zien de seizoenen voor onze ogen veranderen. Mei 2020 De yurt is klaar. Eric heeft prachtige foto’s gemaakt en op social media gedeeld, waar we veel enthousiaste reacties op krijgen. We beslissen dat we naar Nederland gaan zodra ons huis is opgeleverd, maar dat we vanaf september hier weer terugkomen voor een paar maanden. Het leven hier bevalt ons zo goed. 19 juni 2020 Nog even en we gaan terug naar Nederland. Daarom mag Mika morgen alvast zijn zesde verjaardag vieren met een speurtocht voor zijn klasgenootjes. Er moeten nog taarten worden gebakken, dus rijd ik ’s ochtends naar de supermarkt in Lagos om boodschappen in te slaan. Eric en Mika gaan ondertussen met twee vrienden een tomatentuin aanleggen. Terwijl ik met een pak voor sinaasappeltaart en één voor chocoladetaart in mijn handen sta, krijg ik een appje: ’Evacuation!’ Er is een enorme bosbrand in onze buurt. Ik bel meteen Eric. Die staat met Mika en onze belangrijkste spullen op veilige afstand naar de brand te kijken. „Moet ik terugkomen?” vraag ik. „Nee, zo te zien gaat het gewoon langs ons heen, de wind staat de andere kant op.” Snel doe ik de boodschappen en rijd terug. Als ik nog kilometers van huis ben, zie ik de vlammen al in de verte opdoemen. Ik heb een vriendin aan de telefoon en zeg dat ik moet ophangen. „Even een brandje blussen”, grap ik nog. Thuis aangekomen zit Mika met grote ogen te kijken naar de helikopters, die af en aan vliegen om de boel te blussen. Het is angstaanjagend en ik besluit met hem naar een pizzeria te rijden. Na een tijdje komt Eric aangesneld. „We moesten weg van de brandweer”, zegt hij met een verwilderd gezicht. „De wind is gedraaid. Dit is echt niet goed.” Ik app iedereen snel dat wij veilig zijn en dat het feestje niet doorgaat. Terug naar onze yurt kan niet, dus checken we in bij een appartementje in de buurt. Mika vraagt of ik nog taart ga bakken, zoals ik had beloofd. Hij is zo teleurgesteld dat zijn feestje is afgezegd dat ik geen ’nee’ kan zeggen, en zo sta ik om elf uur nog een chocoladetaart te maken. De volgende ochtend worden we om zes uur wakker met een appje van onze vrienden: een foto van waar onze yurt heeft gestaan. Er staat niets meer. Alles is verbrand. We kunnen het niet geloven en laten onze tranen de vrije loop. Als Mika zijn tranen heeft gedroogd, vraagt hij: „Gaan we nu taart eten?” Juli 2020 Gelukkig is ons nieuwe huis in Nederland af en hebben we een dak boven ons hoofd, alleen is er nog geen keuken of badkamer. Weer staan we te douchen onder de tuinslang. Alleen nu met een ander gevoel. We moeten het uit onze tenen halen om weer opnieuw te gaan klussen. Zeker Eric heeft het zwaar, na al het harde werk van de afgelopen maanden. Augustus 2020 Ik wil het liefst terug naar Portugal. Ik wil ons prachtige avontuur niet afsluiten met zo’n nare nasmaak. Eric vindt het lastig. Al ons spaargeld is er doorheen en het verstandigst is om in Nederland te blijven. Gelukkig bedenkt hij zich na een aantal weken en pakken we onze spullen toch weer in. September 2020 De eerste paar weken mogen we bij vrienden in Portugal logeren en daarna huren we een huis. Het is moeilijk wennen in een woning vol spullen van een ander en we missen de yurt. Die was met zoveel liefde gemaakt. Mika heeft het vaak over zijn boomhut, de kikkers in het meertje en zijn zelfgemaakte bed. Op school vindt hij het steeds leuker. De eerste maanden waren moeilijk, maar inmiddels praat en verstaat hij al aardig Engels en heeft-ie vriendjes gemaakt. Het enige wat mij zwaar valt, is dat hij zijn opa en oma moet missen en zij hem. Gelukkig facetimen we bijna elke dag en komen ze hopelijk snel weer op bezoek. Januari 2021 Portugal gaat voor de tweede keer in een heel strenge lockdown. De scholen, winkels en restaurants zijn dicht en we mogen niet meer bij vrienden langs of naar het strand. Dat valt ons behoorlijk zwaar. Vooral omdat we nu in ander huurhuis wonen, in een vallei zonder telefoonbereik en met minimale internetdata. Het is heel koud, we moeten voortdurend de kachel stoken om het een beetje warm te krijgen, het huis lekt en regelmatig zitten we zonder warm water en elektriciteit, omdat alles op zonnepanelen werkt. Dat veroorzaakt een kleine huwelijkscrisis. We ergeren ons groen en geel, want als je wat meer zou investeren in extra zonnepanelen en het maken van het dak, zou je hier heel comfortabel kunnen wonen. Ook heel lastig: mijn ouders hebben tot twee keer toe hun bezoek aan ons moeten afzeggen. We hadden ze zo ontzettend graag gezien, maar helaas... Maart 2021 De plek waar onze yurt stond, roept nog altijd gemengde gevoelens op. Aan één kant voel ik het verdriet van het verlies en aan de andere kant voel ik me op dat stukje land nog steeds meteen thuis. In het zwartgeblakerde maanlandschap komen de eerste groene sprietjes alweer naar boven. De natuur heeft een helende kracht: ooit is dit weer helemaal groen. Ondertussen zitten wij nog in hetzelfde huurhuis, maar de lente is begonnen en dat is een wereld van verschil. Er is warm water, elektriciteit en we wonen op een waanzinnig mooi stuk land, omgeven door bergen. Ook zijn sinds twee weken de scholen weer begonnen en gaan langzaamaan de restaurants weer open. Nu is het genieten en hopelijk kunnen we dat snel weer met vrienden en familie delen! April 2021 We zijn er wel uit: we willen hier blijven. Onze droom? Een stuk land in Portugal kopen, een woning bouwen en daar coachings, retreats en transformation quests aanbieden om mensen meer met de natuur te verbinden. Maar financieel is het nu lastig. We zullen ook een beslissing moeten nemen over wat we met ons huis in Nederland gaan doen. In elk geval gaan we ons uiterste best doen om hier langer te blijven. Tegelijkertijd zeggen we ook steeds: zolang we maar gezond en samen zijn. Dát is het grootste geluk. Aranka’s tips Als je ook opnieuw wil beginnen in een ander land, gun jezelf dan een proefperiode van een aantal maanden om te kijken hoe het bevalt. Dat maakt de eerste stap makkelijker. Bovendien kunt je zo ontdekken in welke regio je zou willen wonen en – als je met kinderen gaat – hoe de scholen bevallen. Bedenk van tevoren hoe je daar je geld gaat verdienen. Tegenwoordig kunnen veel mensen vanuit huis werken en waarom dan niet op een zonnig terras in Portugal? Maar… dan is een goede internetverbinding wel heel belangrijk, en dat is niet zo vanzelfsprekend in een land als Portugal. Onderzoek de woonmogelijkheden. In de Algarve bijvoorbeeld is het vinden van een betaalbaar huurhuis voor de lange termijn nog een hele uitdaging, omdat veel eigenaren het in het hoogseizoen voor de hoofdprijs kunnen verhuren. Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen.

Aranka’s huis in Portugal werd verwoest door een bosbrand: ’Er stond niets meer’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Experts waarschuwen na dood Belgische vrouw: ’Kuren doen niks of zijn gevaarlijk’

Boodschappen duurder? Zo bespaar je heel makkelijk in de keuken!

Venus en Serena Williams zetten diep decolleté weer op de kaart

Nog steeds veel fabels over vruchtbaarheid: ’Ballen hangen niet voor niets buiten het lichaam’

Gerelateerde artikelen

’We ruziën altijd over het vakantiegeld’

Oproep: boekt u liever een pakketreis of juist ticket en accommodatie los?

Niet alleen Schiphol: ’Meer Europese luchthavens deze zomer bende’

’Wij durven deze zomer niet vanaf Schiphol te vliegen’

KLM komt personeel tegemoet met hoger loon: ’Behoefte aan herstel van koopkracht’

Personeel KLM in Parijs naar de rechter