Helen is tekstschrijver, gescheiden en moeder van Max en Nina. Ze woont samen met haar nieuwe liefde Boris. Helens moeder heeft problemen met haar geheugen.

Woensdag

Niet zwanger. De test is onverbiddelijk, net zoals gisteren en eergisteren. Alsof ik niet wil geloven dat het ons niet in één keer gelukt is. Ik besluit nu gewoon maar mijn menstruatie af te wachten en geen test meer te verspillen. Volgende maand beter.

Vrijdag

We bestellen een kop koffie en ik twijfel of ik Eva moet vertellen over het geld dat we aan Bob hebben geleend. Zij zijn tenslotte ook goede vrienden, misschien weet zij meer. Sinds ze haar paard heeft, is Bob meer bij haar dan bij mij geweest…

„Hoe is het met je moeder?” Ik krijg er de kans niet toe: er wordt een onderwerp aangehaald dat mij nog veel hoger zit. Voor ik het weet zit ik op het volle terras in tranen te vertellen dat ze nu zelf ook inziet dat er iets niet goed is met haar geheugen.

„Ze voldoet aan vrijwel alle eerste symptomen van Alzheimer. En hoewel ik ook op internet heb gelezen dat het ziekteproces best traag kan verlopen, ben ik zo bang dat ik over een jaar mijn diepste gevoelens niet langer meer kan delen met de vrouw met wie ik dat mijn hele leven heb gedaan. Ik raak mijn moeder kwijt, Eef!”

Eva slaat een arm om me heen en ik zie dat ook zij de tranen in haar ogen heeft staan. „Schat, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Hebben jullie al een afspraak met de neuroloog?”

„Ja, volgende week.” Even kijken we allebei zwijgend voor ons uit, terwijl de serveerster onze koffie neerzet. Het idee dat ik de zo gewenste zwangerschap misschien niet met mijn moeder kan delen, verstikt mij.

Dan draait Eva zich om. „Luister, ik begrijp dat je vreselijk bang bent voor wat komen gaat, maar de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Ik wil dat je van dag tot dag leeft. Dat moest ik ook na mijn ongeluk. Niet teveel voor- en niet teveel achteruit kijken, maar van ieder moment dat je met haar hebt, genieten.”

En alsof ze het hebben afgesproken, komt precies op dat moment mijn moeder langslopen. Ze ziet ons niet. Ik spring op, loop het terras af en vlieg haar om haar nek. Huilend. „Oh, wat ben ik blij dat ik je zie!” Ze voelt haarscherp aan waar Eva en ik het over hadden en veegt mijn tranen weg. „En ik dat ik jou zie! Ik heb zin in appeltaart! Kom, we gaan een stuk eten. Mét slagroom.”

Eva geeft mijn moeder drie zoenen en mij een knipoog. Wat ben ik gezegend met deze twee bijzondere vrouwen!