Volgens RTV Oost wonen de verdachten in het Thrinon-appartementencomplex in de binnenstad van Hengelo. De buren kunnen er volgens de zender met hun hoofd niet bij dat de mannen betrokken zijn bij de omvangrijke moordpartij. De mannen kwamen volgens buren zo’n anderhalf jaar geleden in de wijk wonen met de moeder van het gezin en twee Jack Russels. Maandag viel een zwaarbewapend arrestatieteam de flat binnen en overmeesterde de vader. De zoon was kort daarvoor op de snelweg A1 ter hoogte van Enter klemgereden. Forensisch experts deden urenlang onderzoek in het appartement. Hennep Volgens de regionale zender kwam het gezin in de flat wonen nadat bij de vader en zoon vorig jaar maart in Nijverdal in hun huurwoningen hennepkwekerijen werden ontmanteld. Het gezin werd uit de huurwoning gezet en verhuisde naar Hengelo. „Hele vriendelijke mensen”, zegt een flatbewoner tegen RTV Oost over de verdachten. „Vooral de zoon was heel toegankelijk. Altijd in voor een praatje. Je zag hem vaak lopen hier. Een Hazes-hoedje op, een petje. En dan liet hij de Jack Russels uit rond de vijver hier dichtbij de flat.” Het was dezelfde vijver waar de vader met kleren en al in sprong. Een eendje was verstrikt geraakt in een vissnoer en kon geen kant op. Ook had het dier een vishaakje in de snavel. De man haalde de gewonde eend op het droge en droeg het dier over aan medewerkers van de dierenambulance. Zelf agent Toen buren eerder dit jaar na drugsoverlast door hangjongeren voorstelden om de politie in te schakelen, wilde de man daar niets van weten. „Hij was in zijn vaderland Servië immers zelf agent geweest. En niet zomaar een, benadrukte hij. Hij vertelde dat hij deel uitmaakte van een speciale eenheid. Of hij ook in de Balkanoorlog heeft meegevochten? Geen idee. Dat zijn ook niet van die dingen waar je meteen bij mensen naar informeert. En hij begon daar ook niet uit zichzelf over.”
Helen is tekstschrijver, gescheiden en moeder van Max en Nina. Ze woont samen met haar nieuwe liefde Boris. Helens moeder heeft problemen met haar geheugen. Woensdag Niet zwanger. De test is onverbiddelijk, net zoals gisteren en eergisteren. Alsof ik niet wil geloven dat het ons niet in één keer gelukt is. Ik besluit nu gewoon maar mijn menstruatie af te wachten en geen test meer te verspillen. Volgende maand beter. Vrijdag We bestellen een kop koffie en ik twijfel of ik Eva moet vertellen over het geld dat we aan Bob hebben geleend. Zij zijn tenslotte ook goede vrienden, misschien weet zij meer. Sinds ze haar paard heeft, is Bob meer bij haar dan bij mij geweest… „Hoe is het met je moeder?” Ik krijg er de kans niet toe: er wordt een onderwerp aangehaald dat mij nog veel hoger zit. Voor ik het weet zit ik op het volle terras in tranen te vertellen dat ze nu zelf ook inziet dat er iets niet goed is met haar geheugen. „Ze voldoet aan vrijwel alle eerste symptomen van Alzheimer. En hoewel ik ook op internet heb gelezen dat het ziekteproces best traag kan verlopen, ben ik zo bang dat ik over een jaar mijn diepste gevoelens niet langer meer kan delen met de vrouw met wie ik dat mijn hele leven heb gedaan. Ik raak mijn moeder kwijt, Eef!” Eva slaat een arm om me heen en ik zie dat ook zij de tranen in haar ogen heeft staan. „Schat, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Hebben jullie al een afspraak met de neuroloog?” „Ja, volgende week.” Even kijken we allebei zwijgend voor ons uit, terwijl de serveerster onze koffie neerzet. Het idee dat ik de zo gewenste zwangerschap misschien niet met mijn moeder kan delen, verstikt mij. Dan draait Eva zich om. „Luister, ik begrijp dat je vreselijk bang bent voor wat komen gaat, maar de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Ik wil dat je van dag tot dag leeft. Dat moest ik ook na mijn ongeluk. Niet teveel voor- en niet teveel achteruit kijken, maar van ieder moment dat je met haar hebt, genieten.” En alsof ze het hebben afgesproken, komt precies op dat moment mijn moeder langslopen. Ze ziet ons niet. Ik spring op, loop het terras af en vlieg haar om haar nek. Huilend. „Oh, wat ben ik blij dat ik je zie!” Ze voelt haarscherp aan waar Eva en ik het over hadden en veegt mijn tranen weg. „En ik dat ik jou zie! Ik heb zin in appeltaart! Kom, we gaan een stuk eten. Mét slagroom.” Eva geeft mijn moeder drie zoenen en mij een knipoog. Wat ben ik gezegend met deze twee bijzondere vrouwen!