Aflevering 107: 'Ze is dood, Boris. Ik weet het zeker!'

Dinsdag Paniek overvalt me. Het complete huis wordt door klussers onder handen genomen en in niets lijkt het nog bewoonbaar. Waar vorige week nog een keuken stond, staan nu alleen gehavende muren. Onze strakke planning om hier over vier weken in te trekken is onhaalbaar, weet ik ineens zeker. De aannemer zit ontspannen met een kop koffie op een enorme stapel vloerdelen en kijkt mij geamuseerd aan. "Geloof je er nog een beetje in?" "Nee, niet echt. Dit gaat toch nooit lukken? Als we te veel van jullie vragen, moeten jullie het zeggen, hoor. Dan stellen we het uit." "Komt goed. Echt. We hebben jullie beloofd het over vier weken op te leveren en als het moet, hebben we de avonden en weekenden ook nog. Ga jij maar even lekker winkelen. Je hebt aardig wat ruimte om te vullen..." Daar heeft hij gelijk in. Ik heb vrijwel alles bij Paul achtergelaten en in mijn kleine huisje paste niet veel. Bovendien, de meeste spullen van Boris gaan mijn keuring niet overleven. Vrijdag Plankgas rijd ik naar het ziekenhuis. Ik vloek bij elk rood verkeerslicht en tegen iedereen die naar mijn mening ook maar een beetje te zacht rijdt. Mijn oren suizen en ik ben duizelig: Eva heeft een aanrijding gehad. Het is ernstig. Heel ernstig. Meer weet ik niet. Haar moeder belde een klein halfuur geleden, volledig over haar toeren. Ik heb nog geprobeerd details los te weken, maar al snel werd duidelijk dat ik die niet zou krijgen. Ze bleef huilen en was vrijwel onverstaanbaar. Ik kon nog maar net ontcijferen dat ze in het AMC ligt. Coma Als ik mijn auto geparkeerd heb en in het donker door de stromende regen naar de ingang ren, word ik ineens ontzettend bang. Wat ga ik aantreffen? Is ze dood? Ligt ze in coma? Zie ik mijn beste vriendin ooit nog terug zoals ze was? Ik word ontzettend misselijk, ren naar de bosjes en geef over. Overgeven van angst; ik dacht altijd dat het niet bestond. Ik voel een hand op mijn rug en een andere hand haalt het haar uit mijn gezicht. "Lieverd, rustig. Ik ben er." Ik draai me om en val snikkend in Boris' armen die na mijn paniekerige telefoontje dus ook naar het AMC is gereden. "Ik durf niet naar binnen. Het is echt heel erg, zei haar moeder. Ze is dood, Boris. Ik weet het zeker: ze is of ze gaat dood!" "Dat weet je niet, Helen, daar ben je alleen maar bang voor. Kom, we gaan naar haar toe. Ze heeft je nodig."