Waarom ook Audrey voor één kind koos

Er moet me toch iets van het hart over het hebben van één kind. Dat is namelijk i-de-aal voor al die twijfelkonterige vrouwen die niet weten óf ze überhaupt een kind willen. Brutaal Konden jullie geen tweede krijgen? Die vraag is me al wel vijftig keer gesteld. Want dat mijn man en ik bewust kiezen voor één kind: dát gaat er niet in. Afgezien van het feit dat die vraag nogal brutaal is (‘Zeg, nu we het er toch over hebben; hoe gaat het eigenlijk met jóuw seksleven?’), gaat het ook uit van de gedachte ‘één ei is geen ei’. En dat vind ik een belediging naar mijn zoon: telt hij minder mee omdat hij geen broertje(s) of zusje(s) heeft? Spectaculair Er zit gewoon geen spectaculair verhaal achter. Toen hij was geboren, was het voor ons duidelijk dat ons gezin ‘klaar’ was. In de jaren daarna hebben we elkaar nog weleens diep in de ogen gekeken: vinden we dat nog steeds? En ja, ons gevoel bleef onveranderd. Handen vrij We hebben het plezier gehad van de luiers en de flesjes (borstvoedingsmaffia: kom er maar in!). Van de eerste stapjes en eerste woordjes. Van vingerverven tot aan de eerste schooldag. Allemaal geweldige ervaringen, die ik voor geen goud had willen missen. Maar tegelijkertijd bleven onze handen vrij voor een heleboel andere dingen die wij ook waardevol vinden. Werken, mooie reizen, een boek lezen. Aantrekkelijker Eén kind is financieel gezien ook aantrekkelijker. Alleen waag het niet om dát uit te spreken, want ‘de liefde voor een kind is meer waard dan een vakantie’. Helemaal waar. Maar met dat uitgangspunt is het lastig rekeningen betalen. En we lachen in ons vuistje, hoor. Als we kinderen achterin de auto zien vechten op weg naar de familiecamping of tijdens een ‘diner’ in het pannenkoekenhuis. Een enig kind neem je gemakkelijker mee naar een normaal restaurant of een fijn hotel. Die daar en passant omgangsvormen en tafeletiquette leert. ‘De klos’ Aan een enig kind zitten ook wel een paar nadelen, overigens. De belangrijkste is dat je als ouder op vakanties vaker ‘de klos’ bent bij bijvoorbeeld duikwedstrijden in het zwembad. Er is immers niet altijd een ander kind voor handen om dit mee te doen. En iedereen die nu verontwaardigd reageert omdat ik schrijf ‘de klos’: geef nu maar eerlijk toe dat jij ook niet altíjd zin hebt om met je kinderen te spelen. Hoe leuk ze ook zijn. Seriemoordenaar Daarnaast moet je als ouder van een enig kind rekening houden met onevenredig veel commentaar op je keuze. Vaak is dat samen te vatten in: ‘wat zielig’. Want dat denken de mensen, hè: dat een enig kind geen sociale contacten heeft en daardoor opgroeit tot seriemoordenaar. Wel, ik heb nieuws: daarvoor is geen enkel bewijs. Sterker nog: uit onderzoeken blijkt juist dat enig kinderen gemiddeld genomen gelukkiger zijn, omdat ze minder stress ervaren over de aandacht van ouders of het delen van speelgoed. Bovendien blijken enig kinderen gemiddeld genomen juist socialer dan kinderen die broertjes of zusjes hebben, juist omdat ze er op uit moeten trekken om vrienden te maken. Reservekind En dan is er nog het Reservekind-principe waarmee je moet dealen. Iedereen is altijd bang dat het enig kind doodgaat en dat je dan ‘niks meer hebt’. Alsof het niet erg is als je er twee of meer hebt: ‘Och, geeft niks want ik heb nog een kind over.’ Legoblokjes Maar het allergrootste nadeel is misschien wel dat vriendjes bijna altijd bij jou komen spelen, omdat ze dan geen legoblokjes uit de neus van het kleine broertje hoeven te pulken. En hun ouders denken natuurlijk ook vaak: kunnen ze bij jou spelen, want jij hebt er ‘maar’ één? Ik begrijp dat overigens ook volkomen. Twee of drie kinderen is meer werk dan één kind. En dat is nu precies de reden dat... Juist.