Pas toen Laura’s zicht en gehoor verslechterden, ging ze naar de huisarts. „Zelf dacht ik aan een burn-out, maar ik werd steeds zieker: ik zag wazig, had onrustige benen... En hoewel ik goed at en dronk, nam mijn lichaam daar niets van op. Toen mijn moeder me kwam ophalen om naar een arts te gaan, schrok ze; het ging echt niet goed met me.”

Torenhoge waardes

Het bloedonderzoek liet niets aan de verbeelding over: Laura’s bloedsuikerwaarden waren torenhoog en ze werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis. „Vier dagen lag ik aan een infuur. Ik was uitgedroogd en ontzettend afgevallen omdat mijn lichaam geen voedingsstoffen meer opnam. Eenmaal aangesterkt kon ik naar huis, mét de diagnose diabetes.”

Laura heeft diabetes type 1 LADA, een sluimerende vorm die zich langzaam ontwikkelt en daarom dus geen alarmbellen deed afgaan. „Bij nader inzien bleek dat heel gevaarlijk. Een glucosesensor op mijn arm die mijn bloedsuikerwaarden mat, die ik twee weken mocht uitproberen, registreerde dat ik ’s nachts regelmatig een hypo had. Dat is een veel te lage bloedsuiker. Als dat overdag gebeurt, kan ik iets eten of drinken om ervoor te zorgen dat mijn bloedsuiker weer stijgt. Maar als het in mijn slaap gebeurt, kan ik bewusteloos raken en uiteindelijk zelfs in coma belanden.”

Depressief

„Die realisatie bracht me enorm van mijn stuk. Ik was vreselijk moe en labiel en werd depressief van het idee dat ik voor de rest van mijn leven bezig moet zijn met wat ik eet en drink en het bijspuiten van insuline. Ik verloor het vertrouwen in mijn leven: waarom gebeurde mij dit? Net nu ik mijn huis, werk en het leven met mijn kinderen (14 en 11) op orde had?

Iedere keer dat ik een hypo had, raakte ik weer in paniek - en als ik dan cola en Dextro’s nam, schoot mijn bloedsuiker juist weer als een pijl omhoog. En wat als ik in mijn slaap bewusteloos raakte? Moesten mijn kinderen me dan zo vinden? Een permanente sensor kreeg ik niet vergoed, dus wat moest ik dan? Zowel lichamelijk als emotioneel schoot ik continu van pieken naar dalen. Het ging steeds slechter met me.”

Vader

Een vriendin trok na een paar weken aan de bel. Zij belde de vader van Laura’s kinderen en vroeg of de twee jongens een tijdje bij hem konden wonen. „Zes volle weken zijn ze bij hun vader geweest en kon ik mij volledig richten op mijn herstel. In die periode voelde ik me ellendig, alleen en hartstikke ziek, maar ik moest en zou mijn waardes op orde krijgen en mijn weg vinden in mijn diagnose.”

De aanschaf van een glucosesensor - dankzij crowdfunding - was voor Laura het eerste lichtpunt na een aantal donkere maanden. De sensor stelt haar in staat om van minuut tot minuut haar bloedsuikerwaarden in de gaten te houden. Als haar waarden in haar slaap te laag worden, gaat er een alarm af. „Dat was echt een opluchting. Mijn kinderen trokken weer bij me in en ik voelde weer waarom ik leef. Ik reguleer nu mijn bloedsuikerwaarden met een koolhydraatarm en suikervrij dieet en heb zelfs kunnen stoppen met insuline spuiten.”

Iedere dag

„Hoewel ik trots op mezelf ben, realiseer ik me dat ik voor de rest van mijn leven ieder moment van de dag met mijn ziekte bezig zal zijn. Ik heb een hele studie gemaakt van mijn dieet en probeer zo eiwit- en vetrijk mogelijk te eten. Ik moet al mijn koolhydraten tellen en kan ook nooit eens een avondje spontaan uit eten zonder een speciaal menu aan te vragen.

Even een banaan, een stroopwafel of ’gewoon’ een broodje kaas is onmogelijk zonder af te wegen hoeveel suikers ik daarmee binnenkrijg. Ik was een vrije vogel, maar mijn leven staat nu écht in het teken van diabetes. Werken, uitzoeken wat ik kan eten, koken, slapen... Dat is mijn dag. Ik mag blij zijn als ik half 9 ’s avonds nog niet bekaf ben.”

Suikervrije taart

„Desondanks ben ik positief en probeer vooral te kijken naar wat wél kan. Een paar dagen geleden was ik bijvoorbeeld jarig en heb ik voor het eerst een koolhydraatarme en suikervrije taart gebakken. Zelfs mijn zoons smulden ervan! Zij hebben mij overigens, heel lief, een kookboek vol recepten met koolhydraatvervangers gegeven.

Zeker omwille van hen probeer ik zo min mogelijk te klagen. Maar als alleenstaande is het nog weleens lastig. Er is nooit iemand die ’s avonds een arm om me heen slaat en met wie ik mijn frustraties kan delen. Dat voelt soms eenzaam.”

Vandaag kun je iemand bedanken omdat hij/zij jou steunt in jouw omgaan met diabetes. Of ken je juist iemand met diabetes? Dan is dit ook de dag om hem/haar een hart onder de riem te steken! Dat kan online via Diabetes.nl of haal een bloem om weg te geven op de Varkensmarkt in Amersfoort.