Jackeline stapte uit de kerk: Mijn moeder schrok

Zeven kinderen Jackeline Stefano (47) is getrouwd en moeder van vier volwassen zoons. Met haar man heeft ze een bedrijf én ze werkt in de zorg. Elf jaar geleden, op haar 36e, verliet ze de gereformeerd vrijgemaakte kerk. „Ik was de oudste van zeven kinderen in een streng, gereformeerd vrijgemaakt gezin. Heel lang vond ik het geloof waarin ik opgroeide normaal, met alle regels die erbij hoorden. En dat waren er nogal wat. Op zondag mocht ik geen broek aan - alleen jurkjes en rokken - en we mochten niet televisiekijken of fietsen - dus gingen we lopend naar de kerk: elke zondag twee keer.” „Vanaf een jaar of 11, 12 gingen we wekelijks naar catechisatie en naar vereniging. We gingen naar de gereformeerd vrijgemaakte school. Dus ondanks het feit dat er in ons dorp twee scholen waren, moesten we naar een andere plaats.” De hel „Met ongelovige kinderen mocht ik niet spelen. Daarvan werd gezegd dat het heidenen waren, die in de hel kwamen. Vragen had ik al jong, maar als ik ze al durfde te stellen, antwoordde mijn moeder: ’Dat moet je maar gewoon geloven’. Dus ging ik maar weer verder, want ik wilde niet naar de hel.” „Mijn twijfelen was een proces van vele jaren, waarin mijn vragen steeds groter werden. Sowieso voelde ik me altijd al ’anders’: zo trouwde ik een man uit een ander geloof. Daar kwamen ouderlingen thuis over praten en we mochten niet voor de kerk trouwen. Toch bleef ik wel; ik heb zelfs onze vier zoons in dat systeem laten opgroeien. Zij zijn vooral blij dat ik ons er uiteindelijk uitgehaald heb.” Moeder „Pas op mijn 36e heb ik een brief naar de kerkenraad gestuurd met daarin: ’Ik ga de kerk uit en wil ook geen bezoek meer van jullie ontvangen, anders bel ik de politie’. Daarna moest ik het mijn ouders en familie nog vertellen. Mijn moeder schrok en zei: ’Je gelooft toch nog wel in God?’” „Dat heb ik beaamd, want ik begreep hoe moeilijk het voor haar was. Daarna hebben we het er nooit meer over gehad. Ook niet met de rest van de familie; ik merk dat het onderwerp tussen ons in staat. Maar ik wéét dus niet of God bestaat, en mij dat afvragen is prima. Ik vind het vooral fijn dat ik nu die vrijheid heb.” Bidden „Toch krijg ik het systeem waarin ik ben gevormd er niet zomaar uit. Mijn verstand en gevoel zeggen niet altijd hetzelfde. Als er iets is met mijn kinderen, denk ik nog weleens: ’Zal ik even bidden?’ ’Maar nee’, bedenk ik dan; dan moet ik het ook echt menen. Nu ga ik op zondag graag boodschappen doen en uit eten, dingen die vroeger streng verboden waren. Maar ik ben eindelijk vrij en vind mezelf ook steeds aardiger en leuker worden.”