’Het moment van het aanzoek droop van de romantiek’

Erna Lindeijer (56) Ze werkt als wondverpleegkundige, is getrouwd met Ivo (47) en heeft twee volwassen kinderen. Ze is twee keer getrouwd.

„Met mijn vorige man ben ik zeven jaar getrouwd geweest. We kregen twee kinderen en hebben het heel lang goed met elkaar gehad. Toen ik na de scheiding Ivo ontmoette en hij me ten huwelijk vroeg, zei ik aanvankelijk nee. We hadden alles al notarieel geregeld, ik zag op dat moment geen toegevoegde waarde van trouwen. Maar dat veranderde vier jaar geleden toen een van mijn beste vriendinnen overleed. Je bent zo dood, waarom zei ik geen ja? Ik zou Ivo er een ontzettend plezier mee doen, hij had zelf inmiddels ook het nodige qua gezondheid voor zijn kiezen gekregen. Dus besloot ik hem op 11 mei 2018, op zijn verjaardag, ten huwelijk te vragen. In mijn aanzoek legde ik uit waarom ik met hem wilde trouwen. Dat raakte hem, hij moest vreselijk huilen – het moment droop echt van de romantiek.

We zijn op mijn verjaardag, 19 april 2019, getrouwd met alles erop en eraan. In verband met zijn gezondheid, hielden we het feest verspreid over twee dagen. Het was prachtig weer en we hebben er ongelooflijk van genoten. Alles draaide om de liefde tussen ons. Weer een witte jurk vond ik op mijn 53e niet kunnen, dus het werd een grijze trouwjurk. En waar er op mijn eerste huwelijk ook ooms en tantes waren waar ik niets mee had, vierden we het nu alleen met mensen die ons een warm hart toe dragen. We hadden zo’n 120 gasten. Afgelopen kerst kreeg ik van Ivo een trouwalbum, dat had hij zelf gemaakt. Het heeft een prominente plek in onze woonkamer gekregen. Ik blader er regelmatig doorheen, het geeft me een heel warm gevoel.”

Karen Span (38) Ze werkt als tekstschrijver, woont samen met Peter (38) en heeft twee kinderen (11 en 8). Ze wil nooit trouwen.

„Peter en ik kregen verkering op de havo toen we 15 waren. Trouwen is voor ons allebei nooit een onderwerp geweest. Ik kan me in elk geval niet herinneren dat we het er ooit serieus over hebben gehad. Het idee aan zo’n dag waarop alles moet ‒ dat vind ik niets. Ik hoef niet zo nodig in de aandacht te staan en zo’n grote witte jurk voelt vooral heel onnatuurlijk. Natuurlijk kun je ook trouwen in een broekpak op de fiets, maar ik zie er de toegevoegde waarde niet van in. Ik bewaar het geld dat je eraan kwijt bent liever voor de studie van mijn kinderen of ik koop er een nieuwe keuken voor.

Peter heeft weleens gezegd dat áls we zouden trouwen, ik ook zijn achternaam moet aannemen. Dat wil ik absoluut niet. Ik hecht veel waarde aan mijn autonomie; mijn achternaam hoort bij me. Daarnaast is Peters familie heel groot en hoef ik niet voortdurend te horen: ’Ben jij er een van Smit?’ Ik vond het voor mijn vader ook leuk dat hij zijn eigen achternaam nog eens terugzag met twee dochters.

We hebben alles notarieel in een samenlevingscontract laten vastleggen. Onze kinderen lijken het niet erg te vinden dat papa en mama niet getrouwd zijn. Ze zeggen voor de grap weleens dat ik er niet bij hoor, omdat ik een andere achternaam heb. Ik hoop maar dat ik ze met mijn voorbeeld ook het belang van autonomie en authenticiteit bijbreng. Mijn dochter is ook geen meisjes-meisje. Zij heeft ook niets met een witte jurk.

Nee, een leven lang goed voor elkaar zorgen vind ik romantischer dan een trouwdag. Ringen hebben we trouwens wel. Die hebben we elkaar gegeven toen we op ons 18e slaagden.”

Meer VROUW

Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (elke zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen.

Wil je niets van VROUW missen?

Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een e-mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier.