Dinsdag

"Ik geef je Marleen anders zelf wel even..." Perplex staar ik naar de telefoon, waardoor ik zojuist deze woorden heb gehoord uit de mond van mijn ex. Marleen voelt zich beter, zo zei hij, ze was zelfs met haar moeder naar een saunacomplex geweest. Maar de kinderen zijn dus nog steeds niet welkom. En omdat hij niet in staat is het zelf op te lossen, geeft hij haar de telefoon. Wat een kleuter! Ik hoor ze op de achtergrond mompelen en daarna snerpt haar stem door de telefoon.

"Helen, hoi. Zeg, geloof mij, ik kies niet zomaar voor mezelf. De arts heeft mij aangeraden het rustig aan te doen en ik voel aan mijn lichaam dat dit ook het beste is. De laatste keer heeft Max mij zo’n grote mond gegeven; ik kan dat puberale gedrag er echt niet bij hebben. Accepteer het nou maar, jouw gedram is heel vervelend voor Paul en mij."

Gedram? Ik hap naar adem en explodeer vervolgens in een gigantische woordenstroom, die er kort gezegd op neerkomt dat ze allebei kapot kunnen vallen. Dan verbreek ik de verbinding en begin vreselijk te huilen. Als ik minuten later opkijk, zie ik dat Max in de deuropening met grote ogen naar mij staat te kijken. Ik schaam me dood. "Had je papa aan de telefoon?" "Ja, en Marleen."

Hij komt naast me op het bed zitten en pakt mijn hand. "Weet je, mam, laat het maar even zo. Ik heb toch geen zin om ernaartoe te gaan. Ik vind het zielig voor Nina, maar ik denk dat zij ook liever bij jou is dan bij papa met die stomme heks."

Ik kijk naar zijn gezichtje en schiet weer vol. "Maar hij is je vader, Max. Hij kan jullie niet laten vallen omdat hij druk is met een andere vrouw en een ander kind. Wat als ik dat ook doe? Ik moet er niet aan denken. Ik wil jullie geen seconde missen!" En opnieuw schaam ik me dat ik mijn zoon getuige laat zijn van mijn verdriet.

"Joh, laat hem lekker gaan. En laat haar lekker gaan. Ze gaan toch wel weer uit elkaar en dan komt-ie vanzelf terug." Ik hoor wat hij zegt, maar geloof er niets van. Het moet aan hem vreten dat het contact ineens zo is verslechterd.

Woensdag

Ik laat Boris het vierde paard zien dat Eva mij vandaag per WhatsApp stuurt. We moeten er allebei om lachen. "Leuk beest, mooie kleur, groot hoofd", stuur ik terug. Tja, wat moet ik er anders voor zinnigs op zeggen? Zij wil een paard kopen, niet ik!