Voor René en Anja Graafsma zijn het roerige tijden. Niet alleen is het een jaar geleden dat hun dochter Dascha omkwam, het is ook het moment waarop het OM heeft besloten naar nieuw bewijs te kijken en de zaak opnieuw tegen het licht te houden. Anja: "Het zou zo ontzettend fijn zijn als we duidelijkheid krijgen. De optie zelfdoding was allang achterhaald, maar we zijn het onze dochter verplicht te achterhalen wat er wel is gebeurd.

Het vreet aan mij dat we niet weten wat er zich in de laatste momenten van Dascha's leven heeft afgespeeld, maar ik vind het het allerergst dat ze er niet meer is. Wat het uiteindelijke resultaat van het onderzoek ook zal zijn, wat er in dat opzicht nog op ons pad komt, niets kan erger zijn dan wat we al hebben doorstaan", begint Anja het gesprek.

Zelfdoding

"We willen het weten. Als er een dader is, dan moet hij of zij daarvoor gestraft worden. Maar we willen het vooral voor onszelf en voor Dascha weten. Je kunt als ouders niet op de bank gaan zitten, naar boven kijken en in gedachten tegen je kind zeggen: 'Nou Dascha, we weten niet wat er gebeurd is, maar dat maakt ook niet uit, het is goed zo.' Dat kan niet! Daar kun je als ouder geen vrede mee hebben."

Dascha overleed op 28 november 2015, diep in de nacht na een aanrijding met de trein. Zelfdoding, was de conclusie van de politie, maar haar ouders weten beter: het was geen zelfdoding. Tal van aanwijzingen ondersteunen het idee dat er zich die nacht iets totaal anders heeft afgespeeld. Dascha stond midden in het leven, maakte volop toekomstplannen. En sterven hoorde daar niet bij.

Kerstliedjes

Anja: "Dit wordt onze tweede kerst zonder Dascha, maar zo voelt het niet. Vorig jaar leefden we in een roes: we waren verdoofd. Nu is het besef er pas dat ze er echt niet meer is. Het verdriet wordt heftiger. Ik ben al mijn hele leven gek op kerst en dan vooral op kerstliedjes. Ik vond het altijd heerlijk om SkyRadio in de auto aan te zetten en de kerstliedjes keihard mee te zingen. 'MAHAM', riep Dascha dan geïrriteerd, zoals pubers dat kunnen doen.

Ik merk dat ik niet meer meezing. Dat kan ik niet. Dascha hoort dan naast me te zitten. Of ze zong ook mee of ze vond mij dan irritant, net hoe haar pet stond. Het maakte niet uit, ze was erbij. Ik heb wel het huis in kerstsfeer gebracht, in overleg met de kinderen. Het leven gaat door.

Monument geplaatst op sterfdag Dascha | Eigen beeld

Tranen

Het jaar is ongelooflijk snel voorbij gegaan, alles begint nu in te dalen. We zijn in de tussentijd verhuisd en in het nieuwe huis heb ik een kamer ingericht met spullen van Dascha. Het is mijn kamer, maar ik noem het de Das-An kamer, 'ons' kamertje. Ik vind het fijn om daar te zijn, omringd door haar foto's en spullen.

Ik huil veel, op niet te voorspellen momenten. Wel is de auto voor mij nog steeds een plek waar ik mijn tranen de vrije loop kan laten. Niet dat het thuis niet kan, integendeel, maar in de auto ben ik even alleen. Ik mis haar vrolijkheid het allermeest. Al was het echt niet zo dat het hier thuis altijd perfect verliep hoor…

Herinneringen

Er werd uiteraard weleens met een deur gesmeten. Of ze was boos omdat ik haar in haar ogen 'stalkte'. Dan wilde ik weten waar ze precies was, tot haar grote frustratie. Maar enkele uren later kreeg ik weer een sms'je: Mam, ik hou van je. Ik mis dat allemaal. Ook het slaan met de deuren.

Er is naast het rouwen ook ruimte voor mooie herinneringen. Ik kan genieten van filmpjes waarop ik haar zie en hoor. We hebben het zo fijn gehad met haar. Het is alleen zo oneerlijk dat het zo kort heeft mogen duren.

Ik hoop dat 2017 ons duidelijkheid gaat geven, dat we te weten komen wat er met onze dochter is gebeurd. Maar het proces van rouw in mijn hart en hoofd zal onverminderd doorgaan, wat het onderzoek ook oplevert."