Met mijn jas nog aan plof ik bij Lize op de bank. “Ik ben me kapot geschrokken Lies.” Meer weet ik niet uit te brengen. Lize kijkt me aan en schiet in de lach. “Je weet dat we het hier hebben over een jochie van 22 toch?” Ik kijk haar lang aan. “Het ís niet grappig,” sis ik terug. “Een beetje wel hoor.”

‘Je moet normaal doen’

Voor de vijfde keer lees ik hardop het berichtje voor.

‘Sorry dat ik niks liet horen, maar zat in een vette crisis thuis. Ik heb mijn spullen gepakt en woon nu even boven de kroeg. Wanneer zie ik je weer? Ik moet je zien. Ik krijg je maar niet uit mijn kop. X’

Lize pakt mijn telefoon uit mijn hand en legt hem op tafel. “Oké El, je moet nu echt even normaal doen hoor. Je wil toch niks met deze jongen? Dat moet je hem vertellen hoor, voordat dit echt uit de hand loopt.”

In zijn armen liggen

Ik weet dat ze gelijk heeft en ik wil ook niet echt iets met hem. Maar toen ik zijn berichtje de eerste keer las, maakte mijn hart een enorme sprong en draaide tegelijkertijd mijn maag om.

Ik wil niets liever dan weer in zijn armen liggen, maar ik weet ook dat dat niet verstandig is. Ik moet mijn hoofd niet op hol laten slaan door iemand die 20 jaar jonger is.

Jeff belt

“Het is gewoon lastig, hij is echt heel leuk namelijk...” Lize rolt overdreven met haar ogen. “Wake up Ella, je hebt goede seks gehad. Je hebt amper met hem gesproken. Is hij echt zo leuk of wil je gewoon meer van die seks?”

Mijn telefoon gaat en ik zie Jeffs naam op het scherm. Ik ben nog geen kwartier van huis en hij hangt alweer aan de telefoon. Geïrriteerd druk ik hem weg.

“Ik denk dat ik toch even naar hem toe ga, ik moet gewoon weten waarom hij bij zijn vriendin weg is en wat hij nu wil.” “Nee dat ga je niet doen.” Lize staat op. “Jij gaat nu gewoon naar huis, Jeff vertellen wat er is gebeurd, dat wilde je toch al doen. En je gaat je niet mengen in de crisis van de barman. Laat hem zijn crisis met zijn vriendin lekker zelf oplossen.”

Ik durf niet

Als ik weer op mijn fiets zit, besluit ik toch even om te rijden langs de kroeg. Voor het café minder ik vaart en tuur ik naar boven. De gordijnen zijn open en ik zie dat de televisie aan staat.

De zenuwen gieren door mijn lijf, maar nergens kan ik een glimp opvangen van de barman. Het liefst ga ik even bij hem langs, maar ik zie nergens een deur of een deurbel en ik durf het café niet binnen te stappen om naar hem te vragen.

Niet liegen

Terwijl ik naar het raam boven het café blijf staren, gaat weer mijn telefoon. Zonder na te denken, stap ik van mijn fiets en neem ik op. “Waar ben je El?” Jeff klinkt ongeduldig. “Bij mijn zus, dat zei ik toch? Ik kom zo naar huis.”

Even is het stil en dan begint hij te lachen. “Lieg niet, joh. Je zus is hier en ik zie jou nergens.” Voor de tweede keer deze avond draait mijn maag om en weet ik niets te zeggen.

Met trillende handen hang ik op, nadat ik tegen Jeff heb gezegd dat ik naar huis kom. Langzaam stap ik weer op mijn fiets, terwijl ik probeer te bedenken wat ik Jeff ga vertellen. Net voordat ik weg wil rijden, hoor ik mijn naam en zie ik hoe de barman uit het raam hangt en naar me zwaait.