„Veertien jaar geleden ben ik als stewardess bij KLM gaan werken. Ik wilde wat van de wereld zien, maar toch ook weer niet al te lang gescheiden zijn van mijn vriend.

Na al die jaren begint het vliegen me toch steeds zwaarder te vallen. Ik kamp met klachten die te maken hebben met het dalen en stijgen. Vliegen heeft echt invloed op je geestelijke en mentale gezondheid, maar dat beseffen mensen zich vaak niet. Tijdens de vlucht gaat het nog goed, maar eenmaal thuis moet ik dagen bijkomen. Mijn gezin lijdt hier ook onder. Zo kan ik niet tot mijn pensioen doorgaan.

Ook al ben ik nog zo trots op mijn baan - op de kleur blauw die ik draag - ik dien mijn ontslag in. Afscheid nemen van KLM voelt als afscheid nemen van een grote liefde. Wie ben ik zonder mijn blauwe uniform? En wat zal de toekomst brengen?

Empathie

Om iets tastbaars omhanden te hebben, begin ik aan een boek over de vluchten en ontmoetingen die me in al die jaren het meest zijn bijgebleven. Het boek is net uit als de coronacrisis uitbreekt, KLM in zwaar weer raakt en het luchtvaartpersoneel met ingehouden adem aan de grond staat. Ik heb dit boek nooit met de intentie geschreven waarvoor het nu ’dient’, maar ik ben dankbaar dat het een pleister op de wond mag zijn voor veel mensen binnen KLM en het empathie creëert bij mensen die niets met de luchtvaart hebben.

Het boek schetst een heel duidelijk beeld van hoe het werkelijk is om te vliegen bij de KLM en laat tegelijkertijd zien waar (alle) mensen op dit moment zo’n behoefte aan hebben: een oprecht gesprek; een aanraking; een schouder om op te huilen; emphatie; zorg; iemand die naar je opkijkt en je opmerkt, ook als je een van de velen bent.

Vriendelijke glimlach

Aan de ene kant hebben we echt aandacht voor de reizigers, maar aan de andere kant is het werktempo hoog vanaf het moment dat mijn collega’s en ik het vliegtuig instappen. We vliegen door de cabine, alles om het instapproces zo soepel en efficiënt mogelijk te laten verlopen.

In veertig minuten moeten we zo’n vierhonderd passagiers naar hun plaats begeleiden, moeten baby’s extra stoelriemen en zwemvestjes krijgen en hun begeleiders de nodige uitleg. Is alle bagage correct opgeborgen? Vragen van reizigers worden beantwoord, eventuele twijfels weggenomen en een woordenwisseling gesust. Hier nog een stoelwissel, daar nog iemand die niet lekker is of vliegangst heeft.

Het is een meest diverse groep die samenkomt in zo’n metalen buis, waarbij iedereen zijn eigen verhaal en zijn eigen reden heeft om aan boord te stappen en de vlucht te nemen. Ondanks alle tijdsdruk, gaat het menselijk contact van ons uit gepaard met kalmte en met de welbekende vriendelijke glimlach, waardoor het merendeel van de passagiers waarschijnlijk niet eens doorheeft dat het echt aanpoten is.

Liefde voor de lucht

Al snel koester ik een enorme liefde voor de lucht en voor de allergrootste blauwe vogel die de wereld rijk is. Ik voel me onderdeel van mijn team; de blauwe familie die zich meer dan professioneel opstelt naar alle passagiers en hen graag een fijn gevoel bezorgt. Je bent als stewardess altijd alert. Is iedereen veilig? Houdt men zich aan de regels? Geen verdachte mensen of zaken aan boord?

Aanslagen of het vermist raken van vliegtuigen elders in de wereld hebben rechtstreeks impact op je eigen gevoel van veiligheid. Ik heb ook vaak gedacht: ’Waarom doe ik dit werk nog?’ Maar ondanks je eigen sores, angsten of jetlags ben je er voor de veiligheid en het welzijn van anderen. Dat is waarvoor je getekend hebt. Ook al is het intens vermoeiend en is het van huis weggaan met drie jonge kinderen niet altijd makkelijk. Een verjaardag missen, er tijdens het afzwemmen niet bij zijn of oud en nieuw in de lucht doorbrengen is part of the job, maar niet altijd leuk en ook zeker niet voor het thuisfront. Toch wil ik het vliegen, dat echt een way of life is, voor geen goud missen. Dit is waar ik van hou.

Medemens helpen

Waar ik nog wel het meest van geniet zijn de gesprekken die ik heb. Los van de aarde gebeuren er vaak bijzondere dingen. Een ouder echtpaar vertelt me dat ze een cruise gemaakt hebben ter ere van hun veertigjarig huwelijk en vertrouwen me het bijzondere geheim van een gelukkig huwelijk toe. Tegelijkertijd zit er iemand met liefdesverdriet op stoel 10A, die ook wel wat extra aandacht kan gebruiken. Daar maak ik tijd voor.

Op een van mijn vluchten wordt een vrouw onwel. Gelukkig is er een dokter in het vliegtuig. Samen met een collega verleen ik de dokter assistentie. Wat me elke keer weer opvalt, is dat er in dergelijke situaties altijd mensen opstaan om hun medemens te helpen. Wat hun afkomst of achtergrond ook is, of ze nou rijk zijn of arm, ziek of gezond; opeens zijn we één. Het lijkt wel of mensen - wanneer we loskomen van de aarde - op grote hoogte die onderlinge connectie opeens weer voelen. Alsof we dan excelleren in ons mens-zijn! Prachtig toch!”